เมียเสี่ย นิยาย บท 43

“คุณขุนจะไปไหนคะ” พนักงานถามด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อเจ้านายพรวดพราดออกไปจากห้อง

“ผมจะไม่เข้ามาที่นี่สักสองสามวัน ช่วงนั้นคุณช่วยดูแลแทนผมกับปณิธานหน่อยนะ”

“อ่า ค่ะ” แม้จะรู้สึกว่าทำไม่ไหว แต่เห็นสีหน้าเจ้านายแล้วคงตอบว่า ‘ไม่ไหว’ ไม่ได้แน่

“ถ้าไม่ไหวก็ปิดโชว์รูม แล้วแจ้งลูกค้าที่จะมาซื้อในสามวันข้างหน้าไป ทำได้ใช่ไหม”

“ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะรีบโทรแจ้งลูกค้านะคะ ว่าโชว์รูปปิดปรับปรุง”

“ครับ”

อัครราชไม่ถือสา เพราะถ้าเขากับปณิธานไม่อยู่ พนักงานในร้านย่อมตัดสินใจเรื่องอะไรเองไม่ได้อยู่แล้ว ปิดไปเลยก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่ต้องวิตกกังวล เอาเวลาไปตามหาเมียได้อย่างสบายใจ

วันเดียวกัน 12.00 น. หัวหิน

อารยากับปัญณิสามาถึงหัวหินเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ แต่เพราะเพื่อนขับต่อไม่ไหวจึงหยุดหาอะไรกินก่อนจะออกเดินทางต่อ

“ขอโทษนะปราย ไอซ์ช่วยขับไม่ได้เลย” อารยาตักข้าวเข้าปากช้าๆ เพราะยังคิดมากอยู่ จึงไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่

“ไม่เป็นไร ว่าแต่ไม่แวะที่นี่แน่นะ ถ้าไม่แวะขับยาวเลยนะ อยากให้จอดที่ไหนก็บอก”

ปัญณิสายิ้มให้กำลังใจ ความรู้สึกของเธอเองก็ไม่ต่างจากอารยานัก ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับความสัมพันธ์ตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นก็หายไปเลย หายไปพร้อมๆกับสามีของเพื่อนนั่นเอง

“ไม่จ๊ะ แต่ถ้ามีที่ๆอยากให้จอด ไอซ์จะบอกนะ”

“ปรายว่างทั้งเดือนเลย คิดไว้ว่าจะเลิกเรียนต่อแล้วไปอยู่ที่เมกากับเฮียปรก ไอซ์จะเอาไงอะ อยากกลับไปคุยกับเสี่ยขุนไหม”

ที่เธอยังไม่พาเพื่อนออกมาทันที เพราะอยากให้เพื่อนได้ตัดสินใจ ถ้าเกิดอยากกลับไปจะได้กลับไปง่ายๆหน่อย แต่เหมือนเพื่อนเธอจะไม่มีความคิดที่จะกลับไปคุยกับเสี่ยเลย ตื่นนอนได้ก็รีบชวนเธอออกเดินทาง

“ถ้าเขาอยากมีไอซ์ เขาคงตามหาเองแหละ ช่วงนี้ของอแงหน่อย คราวที่แล้วไม่ได้งอแงเลย”

อารยาพูดไปยิ้มไป เพราะเธอมีภูมิคุ้มกันตั้งแต่เรื่องของมารวี เรื่องในคราวนี้จึงรับมือได้ดีกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ยอมรับว่าช็อกไม่น้อย ถ้าผู้หญิงในรูปพวกนั้น เป็นลรินจริงๆ

“จ้า ปรายโทรบอกพ่อกับแม่ไอซ์แล้วนะ ว่าพาไอซ์ขับรถเที่ยว ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน ถ้าไม่บอกเลยก็กลัวท่านจะเป็นห่วง”

“ขอบคุณนะปราย”

อารยารู้สึกขอบคุณจริงๆ ปัญณิสาเสมอต้นเสมอปลาย เคยเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน แม้จะพูดจาไม่ค่อยหวานหูเท่าไหร่ แต่เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจที่มี

“ถือว่าขอบคุณที่ให้ลอกการบ้าน ฮะฮ่า”

ปัญณิสาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถ้าไม่ได้อารยาดึงไว้ ป่านนี้เธอกลายเป็นหัวโจกอยู่ในบ่อนของพี่ชายไปแล้ว

พี่ปรกรับช่วงบ่อนการพนันต่อจากป๋า ช่วงนั้นเธอเพิ่งย่างเท้าเข้าช่วงวัยรุ่นพอดี เน้นต่อยตีมากกว่าเรียนเพราะติดพี่มาก โชคดีที่ตอนขึ้นมอปลายได้เรียนห้องเดียวกับอารยา

อารยาเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหาพร้อมพลาสเตอร์ยา ไม่ได้หวาดกลัวที่เธอมีบาดแผล หรือมีเรื่องมาเลยสักนิด ค่อยตามติดจนสนิทกัน ให้ลอกการบ้าน ทั้งยังหว่านล้อมให้เข้าเรียน ถ้าไม่ได้อารยาช่วยไว้ตอนนั้น ตอนนี้เธอคงเป็นจิ๊กโก๋เฝ้าบ่อนให้ป๋า

หลังจากกินข้าวเสร็จ สองสาวก็เดินเลือกซื้อของที่จำเป็นต่อ พวกเสื้อผ้า ของกินของใช้ที่จำเป็น สำหรับการขับรถเที่ยว

“ไอซ์รอนี่นะ เดี๋ยวไปกดเงินก่อน”