เมียเสี่ย นิยาย บท 46

“อย่าดิ้น! เดี๋ยวตก!” อัครราชสาวเท้าเร็วขึ้น เพื่อเดินให้ถึงเตียง โยนคนที่กำลังดิ้นหนีลงไปแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้

ตุบ!

“โอ้ย! เสี่ย!”

“ก็ปล่อยแล้วไงคะ ทำไมต้องดุ” อัครราชยิ้มให้ มองคนที่เบะปากใส่ด้วยความเอ็นดู ยัยหนูของเขาน่ารักขึ้นทุกวันเลย

“ไอซ์เจ็บนะคะ โยนลงมาทำไมก็ไม่รู้ แล้วจะทำยังไงดี ป่านนี้ปรายต้องเป็นห่วงไอซ์มากแน่ๆ” อารยาหน้าเศร้าลง เป็นห่วงเพื่อนขึ้นมานิดๆ

“ปณิธานอยู่ที่นั้น ไม่ต้องห่วงเธอหรอก ฉันบอกนิษไว้แล้ว ว่าเธอกลับมาพร้อมฉัน”

“เสี่ยส่งคุณนิษไปตายเหรอคะ รู้ไหมว่าตอนนี้ปรายโกรธมากๆเลย” ภายใต้ความเงียบของเพื่อน อารยารู้ดีว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่

“ช่างเรื่องนั้นเถอะ ไปอาบน้ำได้แล้ว จะพาออกไปกินข้าวข้างนอก” ร่างสูงนั่งหมิ่นเหม่ข้างเตียง ไล้มือไปตามกรอบหน้าสวยหวาน เพื่อย้ำว่าเขาคว้าเธอมาได้แล้วจริงๆ

“อย่าหนีไปจากฉันเลยนะ กว่าฉันจะหาเธอเจอ รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหน” น้ำเสียงเศร้าสร้อยกับความรู้ร้อนผ่าวริมขอบตา ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอายเธอเลยสักนิด

คำพูดของเขาไม่ได้หมายถึงตอนนี้ แต่เขาหมายรวมทั้งหมด การรักใครสักคนมันยาก และการได้รับความรักจากใครสักคนก็เช่นกัน กว่าเขาจะเจอคนที่เขารักและเธอก็รักเขาอย่างตอนนี้ มันยากเหลือเกิน เขาที่เกือบหมดหวังแล้ว จึงอยากรักษาความรักนี้ไว้อย่างดีที่สุด

“ค่ะ”

อารยาแค่รับปาก แค่ไม่รู้จะทำได้จริงหรือเปล่า ชีวิตเธอแปรผันตามสิ่งที่สามีกระทำอยู่เสมอ ถ้าเขาไม่ทิ้งเธอ เธอก็จะไม่ทิ้งเขา

คนทั้งสองแวะมากินข้าวในห้าง กินข้าวเสร็จก็พาเธอมาเดินเลือกซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ ได้โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด เป็นของรางวัลที่เธอว่านอนสอนง่าย

“เสี่ยจะไปไหนต่อคะ แล้วทำอะไรตั้งนานสองนาน” อารยาถามคนที่ก้มหน้าก้มตาจัดการอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ของเธอ ไม่รู้ว่าเสี่ยกำลังทำอะไร หน้าตาเคร่งเครียด จนเธออดสงสัยไม่ได้

“ช่างเถอะน่า รอแป๊บนะ เดี๋ยวพาไปดูหนังต่อ”อัครราชไม่กล้าบอกว่าเขากำลังทำแอบพิเคชั่นไว้ติดตามเธอผ่านโทรศัพท์ ไม่ได้ตั้งใจจะละเมิดความเป็นส่วนตัวของเธอ แต่ทำเผื่อไว้ เกิดเธอหายไปอีก เขาจะได้ตามหาเจอง่ายหน่อย

“เสี่ยไม่ง่วงเหรอคะ ขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง น่าจะกลับไปพักสักหน่อย”

อัครราชเหลือบมองนาฬิกาที่แสดงอยู่มุมบนของจอแล้วทำต่อให้เสร็จ ไอ้ง่วงก็ง่วงแหละ แต่อยากพาเธอมากระชับความสัมพันธ์มากกว่า เธอคงน้อยใจที่เขาหายไปหลายวัน การใช้เวลาร่วมกันคือสิ่งที่เขาอยากทำมากกว่าการนอน

อารยาปล่อยให้สามีวุ่นวายกับโทรศัพท์ต่อ มองหาร้านขายขนมมากินฆ่าเวลาระหว่างรอ เมื่อเจอร้านที่ถูกใจก็สะกิดไหล่สามีแล้วชี้มือไปที่ร้านนั้น เป็นการบอกเขาว่าเธอจะไปซื้อของที่ร้านนั้นระหว่างรอเสี่ยทำให้เสร็จ

“รีบมานะ คิดถึง” อัครราชยิ้มให้ พูดเสร็จก็ก้มหน้าทำต่อ มีหลายอย่างที่เขาต้องทำ ทำเสร็จแล้วค่อยบอก ว่าทำอะไรไปบ้าง

เพราะมัวแต่สนใจหน้าจอ อัครราชจึงไม่รู้ว่าใครหยุดยืนอยู่ข้างหลัง มือเล็กสะกิดเบาๆ ให้เขาหันไป อัครราชนึกว่าเป็นอารยาเดินกลับมาขอเงินไปซื้อขนม จึงเงยหน้าไปยิ้มให้

“หลิน?” อัครราชหลุดชื่อคนมาใหม่เสียงเบา หุบยิ้มแล้วมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาไม่ควรเจอเธอที่นี่ เพราะกลัวอารยาจะเข้าใจผิด หรือความจริงก็คือ ชีวิตนี้เขาไม่อยากเจอเธออีกแล้ว