เมียเสี่ย นิยาย บท 49

ช่วงบ่ายของวัน

อัครราชขับรถพาอารยา มารับเพื่อนของเธอที่คอนโด สภาพของปัญณิสาตอนเดินมาถึงรถ ไม่ต่างจากเมียเขาเท่าไหร่ ดวงตาของเธอบวมช้ำนิดหน่อย แสดงว่าน้องชายเขาง้อเธอไม่สำเร็จ

“ปรายได้นอนบ้างหรือเปล่า” อารยาถามเพื่อนที่ขึ้นมานั่งอยู่เบาะหลัง ด้วยความเป็นห่วง

“อื้อ ว่าแต่ให้ปรายไปเป็นก้างทำไม” ปัญณิสาก้มศรีษะทักทายสามีเพื่อนที่ทำหน้าที่ขับรถ แอบเกรงใจนิดหน่อย แต่ไอซ์ย้ำหนักหนาว่าเธอต้องไปให้ได้

“ไม่เป็นก้างหรอก เพราะยังมีอีกคน” อารยายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะมองสามีที่ไม่พอใจนัก เพราะเธอนัดเพื่อนอีกคนด้วย

“ยังเหลืออีกคนนะคะ”

อารยาย้ำกับสามีที่พยายามจะออกนอกเส้นทางที่จะไปรับลริน ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเธอเพียงครู่ ก่อนจะถอนหายใจ แล้ววนรถกลับไปรับบุคคลสุดท้าย ตามคำสั่งเมีย

“มันอันตรายนะไอซ์”

อัครราชกระซิบเบาๆ ย้ำเตือนเธออีกครั้ง ว่าสิ่งที่กำลังจะทำอันตรายมากแค่ไหน

“ค่ะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่รู้สักทีว่าทำไม”

อารยามองหน้าสามีด้วยสายตามุ่งมั่น ในขณะที่หันกลับไปยิ้มให้เพื่อนที่นั่งงงอยู่เบาะหลัง

อารยายังไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องของลรินให้ปรายฟัง เพราะไม่อยากให้เพื่อนผิดใจกัน เพราะเรื่องของตัวเอง ถ้าเธอต้องแตกหักกับลริน ก็อยากคงความเป็นเพื่อนของคนทั้งสองไว้ดังเดิม

รถของอัครราชจอดลงหน้าบ้านของลริน ไม่ต้องเสียเวลารอ ลรินก็เปิดประตูขึ้นมานั่งในรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ยังไม่ได้ออกรถไปไหน ก็มีอีกคนเปิดประตูเข้ามานั่งเบียดกันที่เบาะหลัง

“มาทำไมเนี่ย” ปัญณิสามองผู้ชายที่นั่งเบียดเพื่อนอีกคนด้วยความไม่พอใจ รู้ว่าไอซ์ชวนลรินมา แต่ไม่คิดว่าจะชวนเปรมนัสมาด้วย

“ก็เพื่อนชวน” เปรมนัสลอยหน้าลอยตาตอบ มองคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าไม่วางตา แม้จะถูกสายตาเย็นชาของคนที่มีอายุมากสุดมองนิ่งๆ เขาก็ไม่แคร์

อารยาปวดหัวตุบๆ ไม่คิดว่าลรินจะรู้ทัน แล้วชวนเอาเปรมนัสมาด้วย ไม่รู้ว่าคนทั้งสองสนิทกันมากน้อยแค่ไหน แต่เธอพูดได้เต็มปากเลยว่าไม่ได้ชวนเปรมแน่ๆ

“ไอซ์คงไม่ถือสา ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้น” ลรินยิ้มเยาะ คิดว่าเธอจะยอมให้ยัยไอซ์ถีบหัวส่งง่ายๆเหรอ ไม่มีทางหรอก เธอวางแผนทำลายคนทั้งสองมานาน จะว่าเริ่มทำตั้งแต่ที่รู้ว่าสามีของเพื่อน คืออดีตผู้ชายของตัวเองเลยก็ว่าได้

เธอวางแผนทำทุกอย่างให้คนทั้งสองเลิกกันมาตลอด ทุกอย่างไปได้ดี จนกระทั่งอารยามาบอกข่าวดีด้วยตัวเองว่าจะหย่า เธอเตรียมตัวพร้อมสำหรับการขอคืนดีกับเสี่ยขุน แต่ทุกอย่างกลับพังลงเพียงข้ามวัน นอกจากเสี่ยไม่หย่า ยังดูรักดูหลงเพื่อนของเธอจนออกนอกหน้า เธอไม่เคยเห็นเสี่ยเป็นแบบนี้กับใคร ขนาดเธอเองที่อยู่กับเสี่ยมาก่อนเกือบสี่ปี ยังไม่เคยได้รับแม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจเสี่ย

อารยามองสามีด้วยความรู้สึกผิด เสี่ยดูไม่พอใจมาก ใบหน้าหล่อเหลาแม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรมาก แต่เธอรับรู้ได้ว่าเสี่ยกำลังโกรธจัด เสี่ยขุนเป็นพวกโมโหเงียบ เธอเคยโดนเขาโกรธครั้งนึง ตอนแต่งงานใหม่ๆ เธอจึงพยายามเรียนรู้นิสัยใจคอเสี่ยตั้งแต่นั้นมา

“รู้ใช่ไหมคะว่าโกรธ” อัครราชโน้มตัวไปกระซิบเบาๆ ก่อนจะนั่งหลังตรง ขับรถมุ่งสู่ท่าเรือด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ ดวงตาคู่คมสงบนิ่ง สมฉายายาที่ใครๆต่างก็เรียกขาน แต่ภายในใจกลับคุกรุ่นด้วยไฟโทสะ