เมียเสี่ย นิยาย บท 50

“ไอซ์ควรทำยังไงดี ไอซ์ไม่รู้เลย ว่ามันจะเป็นแบบนี้”

อารยาพูดพลางน้ำตาคลอ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่เป็นเพื่อน จะทำกับเธอได้ขนาดนี้ ถ้าเรื่องความสัมพันธ์ในอดีตกับเสี่ย เธอไม่ติดใจ แต่ทำไมตอนนี้ลรินถึงพยายามทำลายครอบครัวของเธอ แล้วเธอต้องทำยังไง

“อ่า! ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรซับซ้อน เอาตรงหน้าก่อน เราควรกลับเข้าได้แล้ว เดี๋ยวเสี่ยเป็นห่วง ส่วนเรื่องลริน อย่าเปิดโอกาสให้เธอทำแบบนี้อีก”

ปัญณิสาเองก็ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ จึงไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแบบไหน ตอนนี้สิ่งที่เพื่อนต้องทำ คือพยายามแยกสามีออกจากลรินให้ได้

“ไอซ์พลาด”

“ไม่เป็นไร คนเรามันพลาดกันได้”

ปัญณิสาดึงมือเพื่อนกลับเข้าไปด้านใน เดินเคียงกันไปจนถึงโต๊ะ ก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ ทำตัวปกติ เหมือนก่อนหน้านั้นไม่เคยพูดเรื่องเครียดๆกัน

“ไปไหนมา” อัครราชถามแทบไม่มองหน้าภรรยาเลยสักนิด ความโกรธเขาเพิ่มเป็นเท่าทวี หลังจากที่ถูกทิ้งให้นั่งอยู่กับเพื่อนทั้งสองของเธอ ที่เอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ให้เขาได้ยิน

“ไปคุยกับปรายมาค่ะ”

อารยาตอบกลับเสียงเบา มองจานว่างเปล่าตรงหน้า ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ปกติเวลาทานอาหารกัน จานเธอจะไม่ว่างเลย เพราะเสี่ยดูแลอย่างดี ตักโน่นตักนี่ใส่จนเต็ม แต่วันนี้จานเธอกลับว่างเปล่า ทั้งที่อาหารวางเต็มโต๊ะ อยู่ดีๆก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จนขอบตาเริ่มร้อน

“กินเสร็จแล้วไปคุยกันหน่อย” อัครราชเลื่อนจานอาหารที่ตักเตรียมไว้ไปตรงหน้าภรรยาที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ลุกเดินจากไปเงียบๆ เพื่อหามุมสงบๆ นั่งคิดทบทวนสิ่งที่คนทั้งสองพูดให้ได้ยินก่อนหน้า

ไอซ์อยากกลับไปคืนดีกับเปรม!

ไอซ์แค่หลอกเอาสิ่งที่ควรได้จากเสี่ย!

ไอซ์ยังรักเปรมอยู่!

เหี้ยมาก! ที่เขานั่งฟังคนทั้งสองพล่ามอยู่ได้นานสองนานโดยไม่ตอบโต้อะไร เขาพอจะรู้อยู่บ้าง ว่าทั้งสองคนแอบพบกันแบบลับๆ ตั้งแต่ก่อนหน้าที่เขากับหลินยังมีความสัมพันธ์กันอยู่ เขาไม่ได้โง่ แต่เขาเองก็ไม่ได้จริงจังกับหลินเหมือนกัน จึงปล่อยเลยตามเลย เพราะไม่เคยรู้มาก่อน ว่าคนทั้งสองจะเป็นเพื่อนภรรยาในอนาคตของตัวเองอย่างทุกวันนี้

“เสี่ยมีอะไรจะคุยกับไอซ์ค่ะ”

อารยาเดินตามมาทันที จึงไม่ต้องเสียเวลามองหาเสี่ย แต่ก็ชั่งใจอยู่นานทีเดียว กว่าจะตัดสินใจเดินมาใกล้ ไม่กล้านั่งลงข้างๆที่นั่งของเสี่ยด้วย ตอนนี้จึงเหมือนกับว่าเธอยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ด้านหลัง

“นั่งสิ!”

น้ำเสียงเย็นชา กับใบหน้าที่อารยามองไม่เห็น เพราะเสี่ยนั่งอยู่บนโซฟาในจุดชมวิวท้ายเรือ อารยาไม่รู้ระดับความโกรธของเสี่ย แต่ฟังจากน้ำเสียงที่ต่างออกไปพาลให้หัวใจปวดหนึบชอบกล

อารยานั่งลงบนที่ว่างข้างตัวสามี ไม่กล้าเบียดตัวเขาหาอย่างทุกที นั่งห่างกันเหมือนตอนที่แต่งงานใหม่ๆ ทอดสายตามองออกไปที่เวิ้งน้ำไกลสุดลูกหูลูกตา

“ตัดสินใจดีแล้วสินะที่ทำแบบนี้”

“ค่ะ”

“งั้นก็อย่ามาร้องไห้ที่หลัง กับความใจร้ายของฉันล่ะ”

พูดจบร่างเล็กก็ถูกคว้าไปกอด ริมฝีปากร้อนจูบแรงๆอย่างต้องการลงโทษ นับจากวินาทีนี้ไปทุกอย่างจะแปรเปลี่ยน เขาจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป จะเป็นผู้ชายใจร้ายในแบบที่เธออยากให้เป็น