เมียเสี่ย นิยาย บท 5

“เพื่อตัวคุณเองต่างหาก อย่ามาแตะต้องฉัน ฉันขยะแขยงคุณ” อารยาพูดด้วยความรังเกียจ สามีที่ไม่ใช่ของเธอทั้งตัวและหัวใจ ซ้ำยังทำเรื่องน่าขยะแขยงกับหญิงอื่นไปทั่ว รังเกียจนัก!

“ฉันเองก็รังเกียจเธอเหมือนกัน ทั้งๆที่มีผัวกลับมั่วผู้ชายอื่นไปทั่ว” อัครราชผลักร่างเล็กออกไปแรงๆ จนเธอล้มลงบนโซฟา เดินไปหยุดตรงหน้าคนที่ทำสายตารังเกียจ ก่อนจะเลือกเดินหนีขึ้นข้างบน

เขาไม่มีอะไรจะพูดกับเธอแล้ว ไม่อยากยื้ออะไรกับความสัมพันธ์นี้ เท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดหยุดชะงัก เมื่อโดนกระเป๋าใบเล็กของเธอฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง ก่อนจะถูกมือเล็กๆผลักซ้ำจากด้านหลังจนล้มหน้าคะมำ โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ ไม่งั้นคงหัวแตกเลือดโชคบันไดหินอ่อนไปแล้ว

อารยาเดินผ่านขึ้นไปโดยไม่คิดจะช่วย เขาไม่ตายง่ายๆหรอกกับแรงแค่นั้น ไม่เอาแจกันราคาสองล้านฟาดก็บุญหัวแล้ว ทั้งๆที่เขานอกใจเธอแท้ๆ กลับมาโยนความผิดให้เธอ เธอไม่เคยนอกกายนอกใจเขาเลยสักครั้ง แค่คิดยังไม่มี แต่เขากลับมาพูดแบบนี้ เพื่อใช้เป็นข้ออ้างในการหย่า หลงผู้หญิงคนนั้นจนตามืดมัว ไม่ดูความจริงเลยว่าเธอเป็นคนยังไง

“มานี่เลย!”

อัครราชก้าวเท้าเร็วๆตามขึ้นไป เมื่อถึงร่างของเธอก็คว้าหมับจนคนตัวเล็กลอยละลิ่วมาอยู่ในอ้อมกอด อุ้มเธอขึ้นแนบอก พร้อมก้าวขาเร็วขึ้น จุดมุ่งหมายคือห้องนอนของตัวเองที่อยู่ข้างห้องของเธอ

“ไอซ์เกลียดเสี่ยที่สุดเลยค่ะ”

อารยาทุบมือลงกับอกของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่คิดจะดิ้นรนขัดขืนหนีจากอ้อมอกนี้เลยสักครั้ง เสี่ยขุนเขาเหมาะกับชื่อเขาที่สุด เพราะความโอบอ้อมอารีและอ่อนโยนที่เคยมีให้เธอ แต่วันนี้มันกำลังจะเป็นของคนอื่นจริงๆ

แม้ก่อนหน้านั้นเขาจะมีคนอื่น แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมาขอหย่ากับเธอ เธอจึงไม่คิดอะไร เพราะก่อนที่จะแต่งงานเขาก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว จะมีบ้านเล็กบ้านน้อยบ้างจะเป็นไร ขอแค่ไม่หย่ากับเธอก็พอ แต่วันนี้สิ่งที่เธอเคยใช้ปลอบใจตัวเองมาตลอด มันไม่มีความหมายอีกแล้ว เธอไม่มีค่าอะไรกับอีกเขาแล้ว

อัครราชมองคนที่ก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่เข้าใจ เธอทำท่าทางราวกับไม่อยากเลิกกับเขา ทั้งที่ตลอดมาไม่เคยแสดงออกว่ายินดีที่มีเขาเป็นสามีเลยสักครั้ง นอกจากวันนี้จะไม่ยอมหย่ากับเขาง่ายๆ ยังซุกซบกายเข้าหาเขาอย่างคนไร้หลัก ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ในแบบที่เขาไม่เคยเห็นเธอทำมาก่อน

หลังจากใช้เท้าเปิดประตูห้องนอนได้ ก็ใช้เท้าถีบมันกลับไปที่เดิมเบาๆ เดินไปที่เตียงกว้างที่ตัวเองใช้หลับนอน ก่อนจะวางร่างของเธอลงอย่างเบามือ เขาอยากเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอเองก็ไม่อยากจะหย่ากับเขา

“ไอซ์ขอบ้านหลังนี้ได้ไหมคะ”

อารยาปาดน้ำตาออกจากหน้า มองด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน เธอไม่ต้องการอะไร แต่บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเธอ เธออยากเก็บช่วงเวลาที่มีรวมกันไว้ที่นี่ ไม่อยากให้ผู้หญิงคนต่อไปของเขา เข้ามาเหยียบย่ำความรู้สึกที่เธอมี

“ได้สิ”

อัครราชผละออกไปอย่างรีบร้อน เขานึกว่าเธอจะยื้อจนถึงที่สุด ที่แท้ก็อยากได้อะไรที่มีค่ามากกว่าเงินสิบล้านกับบ้านที่ชะอำ เขาหลงคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น ที่แท้ก็ไม่ต่างกัน

“งั้นคุณก็เก็บของออกไปซะสิ เก็บออกไปตอนนี้เลย”