เมียเสี่ย นิยาย บท 6

“ฮือ พอแล้ว อืม ฉันหย่าแล้วค่ะ”

อารยาหันหน้าหนีทันทีที่เป็นอิสระ ถ้าต้องหย่ากันอย่างน้อยก็ไม่อยากมีอะไรติดค้าง สักวันเธอคงลืมเขาได้เอง อย่ามาทำอะไรแบบนี้ให้เธอรู้สึกดีอีกเลย ได้โปรดเถอะ

“ไม่!”

อัครราชพูดขึ้นด้วยความสับสน เขาไม่อยากปล่อยมือจากเธอเลย มีทางไหนที่จะทำให้เธอเป็นของเขาได้ทั้งกายและใจบ้าง

“คนบ้า! คนโลเล”

อารยาหันกลับมาทุบหน้าอกแข็งแรงสองสามที ก่อนจะพบว่าแรงที่มียิ่งมาก เธอยิ่งเจ็บจึงได้หยุด ถูข้อมือไปมาจนถูกมือหนาคว้าไปจับ

“เจ็บเหรอ? ฉันมากกว่าไหมที่ควรเจ็บ”

อัครราชมองรอยแดงที่คอของเธอ เพิ่มแรงบีบที่ข้อมือจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยว ทั้งที่เขาคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น สุดท้ายก็ไม่ต่างกัน ยอมเป็นของคนอื่น แต่ไม่เคยยอมเขาเลย

“เสี่ยจะมาเจ็บอะไร ในเมื่อฉันไม่เคยทำอะไรให้เสี่ยเจ็บ มีแต่เสี่ยที่ทำฉันเจ็บทุกวัน”

“ไม่เคยเหรอ? คิดว่าฉันโง่เหรอ รอยนี่เป็นรอยที่หมามันทำทิ้งไว้หรือไง” อัครราชเปลี่ยนไปขว้าหมับเข้าที่ลำคอระหง ออกแรงบีบเขาๆ บริเวณรอยนั่น ถ้าเขาใจร้ายกับเธอได้ เขาฆ่าเธอตายไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนี้กับคนอื่น มานานขนาดนี้หรอก

“มะ ไม่ใช่นะ”

อารยายกมือลูบคอตัวเองเบาๆในจุดที่มือใหญ่กำอยู่ ลืมไปเลยว่าเธอถูกเปรมนัสทำแบบนั้น แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไปทำเรื่องน่าอายกับชายอื่นมาสักหน่อย

“คิดสิคิด หาข้อแก้ตัวมาอีก คราวนี้เป็นอะไรล่ะ ไม่ระวัง เผลอ หรือตั้งใจ”

อัครราชตะโกนใส่หน้า หลังจากที่อารมณ์ทั้งหมดที่ควบคุมไว้ขาดผึง เขาต้องถามแบบนี้อีกกี่ครั้ง เธอถึงจะยอมรับ หรือคิดว่าเขาโง่เป็นควาย เลยจะหลอกเขาไปเรื่อยๆงั้นเหรอ

“ทำไมคุณต้องโกรธ ในเมื่อคุณก็ทำไม่ต่างกัน ทำไมคุณทำได้ ฉันถึงทำบ้างไม่ได้ ในเมื่อคุณนอกกายฉันก่อน ทำไมฉันจะนอนกับคนอื่นบ้างไม่ได้”

ด้วยแรงโทสะ ทำให้อารยาระเบิดทุกอย่างออกไปด้วยการประชดกลับ นึกเสียใจจริงๆที่หลงรักเขา