เมียเสี่ย นิยาย บท 7

“ฮือ”

“อย่าร้องสิไอซ์ ฉันปวดใจจะตายอยู่แล้ว” อัครราชก้มลงชิดกลุ่มผมสีน้ำตาล ถูจมูกไปมาเบาๆ เมื่อไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ แค่อยากจะลองทำแบบนี้สักครั้ง ตอนที่ได้กอดเธอในท่านี้ ผมเธอหอม ซ้ำยังนุ่มละมุนกว่าที่เขาเคยคิดไว้ซะอีก

“ฮึก ฮือ เสี่ยจะมาปวดใจทำไมคะ ในเมื่อเสี่ย อึก ไม่ได้ต้องการไอซ์ ปล่อยไอซ์ไปเถอะค่ะ แล้วไอซ์จะไม่เอาอะไรจากเสี่ยเลย” อารยาถูใบหน้าเช็ดน้ำตากับอกของสามี พูดเสียงเบาราวกระซิบ แต่คิดว่าเสี่ยคงได้ยิน อ้อมกอดแข็งแรงเริ่มรัดแน่นขึ้น จนเธอรู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกดีชะมัดที่ถูกกอดแบบนี้ เหมือนเขาเองก็ไม่อยากปล่อยเธอไป

“บางทีถ้าเธอเอาอะไรของฉันไปบ้างฉันคงรู้สึกดีกว่านี้”

“ไอซ์ไม่อยากได้ของๆเสี่ยหรอกค่ะ” อารยาขยับตัวนิดๆเมื่อเริ่มเมื่อย มือก็ถูกมัด ขาก็ถูกมัด ไหนจะท่านั่งที่ถูกโอบกอดอยู่ตอนนี้อีก เมื่อยมาก แต่ไม่อยากลุกไปไหนเลย ให้ทุกอย่างคงอยู่แบบนี้ตลอดไปได้ไหม?

“แล้วอยากได้อะไร” เป็นครั้งแรกที่เสี่ยอย่างเขาเอ่ยปากถามภรรยาในสมรส ลงมือปลดเปื้องพันธนาการให้เธอช้าๆ เมื่อเห็นเธอขยับตัวไปมาเหมือนอึดอัด ใช้นิ้วมือเรียวยาวเชยคางเล็กให้เชิ่ดขึ้น ถ้าเป็นเธอขอ เขายอมให้ได้ทุกอย่าง

“ใบหย่าที่เสี่ยวางไว้ให้อ่าน ไอซ์ขอฉีกทิ้งได้ไหมคะ” คำพูดของเธอไม่มีอะไรแอบแฝง เพราะมันตรงตัวตามที่พูดออกไป เธอไม่อยากหย่า ง่ายๆเสี่ยคงเข้าใจ

“ทำไม?” ใบหน้าคมครามดูสับสนวุ่นวาย รวมทั้งหัวใจแห้งแล้ง ที่เคยเฉาตายเพราะเธอไปแล้วก็ด้วย มันกำลังเต้นระรัวเพราะความสับสนปนดีใจ

ความหมายของคำพูดนั้นเขาขอตีความไปเองได้ไหม ว่าเธอไม่อยากหย่า!

“เสี่ยก็ไม่ได้โง่นี่นา” แก้มเล็กพองขึ้นนิดๆ สามีเธอฉลาดเป็นกรด ไม่งั้นไม่นำพาธุรกิจทั้งหมดเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ได้หรอก เขาไม่ควรแกล้งโง่ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ได้โง่

“ไม่อยากหย่า?”

“ก็ใช่นะสิ!” อารยาตะโกนใส่หน้าหล่อเหลา ถามเหมือนคนเข้าใจอะไรยากอยู่ได้ ทำไมไม่เข้าใจตั้งแต่ตอนเช้าที่คุยกัน เธอไม่เคยทำท่าที ว่าจะทำตามที่เขาขอเลยสักนิด