เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 31

เช้าวันต่อมา..

"เขาออกไปตั้งแต่เมื่อไร?" ตื่นมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องอีกตามเคย ที่จริงก็กลัวว่าเขาจะถูกจับได้ แต่อีกใจหนึ่งอยากตื่นมาเจอเขาสักครั้ง ขณะที่กำลังคิดอยู่สายตาก็ปลายมองไปดูนาฬิกา "ตายแล้ว สายแล้วเหรอเนี่ย"

เมขลารีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็เกิดอาการจุกเสียด จนต้องได้ทิ้งร่างลงไปนอนอีกครั้ง

"คนบ้าจะรู้ไหมว่าเราเจ็บ กระแทกเข้ามาอยู่ได้" คนตัวเล็กก็เลยลองลุกขึ้นดูใหม่อีกครั้ง พอตั้งหลักได้เธอก็ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถ้าขืนเดินแบบนี้ให้คนอื่นเห็นเขาจะคิดยังไง ขณะที่เดินขายังไม่ชิดกันเลย

ไม่ใช่แค่เจ็บตอนเดิน ตอนที่ล้างตรงนั้นก็ทำให้แสบจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

ยังไงวันนี้ก็คงไปทำงานไม่ทันแล้ว อาบน้ำเสร็จเมขลาก็เลยเดินมานอนลงที่เตียง จะใส่เสื้อผ้ายังไม่มีแรงใส่เลย

ก๊อก ก๊อก

"แม่เห็นว่าหนูยังไม่ออกมา ไม่สบายหรือเปล่าลูก"

"ค่ะ"

"เดี๋ยวแม่ให้คนทำข้าวต้มเข้าไปให้ จะได้กินยา"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเมย์ออกไปหาอะไรทานเอง"

"ไม่ได้ถ้าไม่สบายก็นอนพัก"

"ใครไม่สบายครับคุณแม่" ทศกัณฐ์ที่กำลังจะกลับไปต่างจังหวัด เดินผ่านได้ยินแม่ใหญ่พูดพอดี

"น้องบอกไม่สบาย"

เพลิงซึ่งยืนรออยู่ด้านหน้ารีบเดินเข้ามาหา "ไม่สบายมากไหมครับ" เขาเห็นว่าเธอหลับก็เลยไม่ได้ปลุก ไม่คิดว่าเธอจะไม่สบาย หรือเป็นเพราะเมื่อคืนนี้เขาทำแรงไป

"เอาไงดีครับผมต้องกลับต่างจังหวัดแล้วด้วย"

"เราเลื่อนได้ไหมครับท่านผู้พัน"

"จะเลื่อนได้ยังไง"

"พวกเรากลับไปเถอะ เดี๋ยวแม่ดูน้องให้เอง"

"ฝากคุณแม่ด้วยนะครับ"

"ถ้างั้นท่านผู้พันไปกับชาติก่อน เดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง"

พุดตาลและทศกัณฐ์มองมาที่เพลิงพร้อมกัน เพราะดูเพลิงจะเป็นห่วงเมขลามากกว่าคนในครอบครัวเสียอีก

"เผื่อเธอไม่สบายมากผมจะได้พาไปหาหมอไงครับ"

"ที่นี่ก็มีคนรถ แม่ว่าพวกเราไปทำงานเถอะ"

"แต่ผมว่าผู้พันเข้าไปดูเธอหน่อย..เอ่อ" พอเห็นสายตาทั้งสองเพลิงถึงได้หยุดพูด

"ผู้กองเป็นอะไรมากหรือเปล่า" ทศกัณฐ์อดถามไม่ได้

"ที่ป่วยอยู่ในห้องคือน้องสาวของผู้พันนะครับ"

"เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวแม่เข้าไปดูน้องให้" นางก็เลยขอกุญแจสำรองมาเปิด

พอประตูเปิดเข้าไปเพลิงก็แอบมองตาม จนทศกัณฐ์เพิ่มความสงสัยขึ้นไปอีก

"เราเป็นยังไงบ้าง"

"ครั่นเนื้อครั่นตัวค่ะ"

"เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้"

"น้องเมย์อาบน้ำเมื่อสักครู่แล้วค่ะ"

"ถ้างั้นแม่ให้คนรีบทำข้าวต้มให้นะ" พุดตาลรีบออกมาจากห้องนั้นเพื่อจะไปสั่งพ่อครัว พอออกมาก็ยังเห็นเพลิงยืนอยู่ที่เดิม

"ผมว่าพาเธอไปหาหมอดีกว่าครับ" เพลิงยังคงจ้องมองเข้าไปในห้องถึงแม้ประตูจะเปิดแง้มไว้แค่เล็กน้อย

"น้องไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ครั่นเนื้อครั่นตัว"

"ถ้างั้นผมฝากคุณแม่ดูน้องด้วยนะครับ ไปเถอะผู้กอง"

ระหว่างเดินทาง..

"ท่านผู้พันโทรกลับไปที่บ้านหรือยังครับ"

"เราก็นั่งอยู่ด้วยกัน"

"ทำไมท่านไม่โทรไปถามอาการน้องสาวบ้างล่ะครับ"

เล่นเอาทศกัณฐ์รู้สึกผิดจนรีบควักโทรศัพท์ออกมาโทร