เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 30

"ผู้กอง?" ผู้พันกองทัพแปลกใจที่เห็นผู้กอง เพราะได้ยินว่าถูกส่งไปประจำการที่เขตชายแดนพร้อมเจ้านาย

ใช่แล้วคนที่ออกจากลิฟต์มาก็คือผู้กองเพลิง พอมาถึงเขาก็ต้องได้ทำความเคารพท่านผู้พันแบบทหารชั้นผู้น้อยเคารพทหารที่มียศตำแหน่งสูงกว่า

"สงสัยว่าไม่ได้นัดกันแน่เลย"

"ยังไงครับ" กองทัพหันไปถามรามสูรเพราะไม่เข้าใจคำพูดเมื่อสักครู่

"สงสัยทศกัณฐ์ให้ผู้กองมารับน้องกลับบ้าน"

"อ้าวเหรอ" กองทัพหันกลับไปหาเพลิงอีกครั้ง

"ครับผม"

"วันนี้ไม่ลำบากผู้กองหรอกครับ ท่านผู้พันจะรับเมขลากลับบ้านเอง คุณผู้กองกลับไปก่อนเลยครับ" คนที่พูดก็คือพี่ชายของเมขลา แล้วเพลิงจะทำอะไรได้ล่ะ เขาไม่ได้มองไปดูหน้าเธอหรอก เพราะไม่อยากให้เธอเห็นความอ่อนแอในแววตาคู่นี้ แต่ก่อนไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจให้กับตัวเองแบบนี้ ชายหนุ่มหันหลังกลับแล้วเดินมาที่ลิฟต์

"ไหนๆ ก็มาแล้ว รอฉันก่อนสิคะ" เมขลารีบคว้าเอากระเป๋าแล้วตามไปที่ลิฟต์ แต่ก็ไม่ทันเพราะประตูมันปิดลงก่อน

บนรถของผู้พันกองทัพ..

"ผมทำให้คุณลำบากใจหรือเปล่าครับ" ที่ถามเพราะเห็นคนที่นั่งมาด้วยไม่พูดไม่จา

"อะไรนะคะ" หญิงสาวไม่ทันได้ฟังว่าเขาพูดอะไร เพราะมัวเป็นห่วงความรู้สึกของอีกคนอยู่

"งานหนักเลยหรือครับ" แต่กองทัพคิดว่าเธอคงทำงานหนักเกินไป

ทั้งสองพูดคุยกันระหว่างทางจนมาถึงเซฟเฮ้าส์

"มาถึงกันพอดีเลย"

กองทัพลงจากรถก็เดินอ้อมไปเปิดประตูให้เมขลาก่อน "สวัสดีครับ" แล้วเขาก็กล่าวคำสวัสดีพุดตาลที่ออกมารับ

"ไหว้พระเถอะจ้า ขอบใจมากนะที่ไปรับน้องให้น้า"

"ขอบคุณคุณน้ามากกว่าครับที่อนุญาตให้ผมไปรับเธอ"

เมขลาไม่ได้สนใจคนที่ยืนคุยกันอยู่เลย เธอมองหาเพลิง แต่ก็ไม่เห็นแม้รถของเขา

"ว่าไงท่านผู้พัน"

"สวัสดีครับผู้พัน" ผู้พันทั้งสองทักทายกัน ก่อนที่ทศกัณฐ์จะชวนกองทัพเข้ามาในบ้าน

"น้องสาวผมยังเด็กมาก ถ้าคุณทำให้เสียใจ คงรู้ชะตาตัวเองนะ" ทศกัณฐ์แค่พูดหยอกล้อกัน แต่มันทำให้เมขลาถึงกับกระวนกระวาย ยิ่งพูดกันแบบนี้เธอก็ยิ่งออกตัวยาก

จนกองทัพทานข้าวเย็นร่วมกันเสร็จ พุดตาลก็เลยให้เมขลาออกมาส่งขึ้นรถ

"เดินทางปลอดภัยนะคะ" ขณะที่ส่งกองทัพ สายตาเธอยังคงมองหาใครอีกคน แต่ยังไม่เห็นรถของเขาเข้ามาเลย เราเป็นคนผิดใช่ไหม แล้วเราจะกล้าบอกพวกท่านได้ยังไง นับวันเรื่องนี้ก็ยิ่งถลำลึก

"น้องเมย์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เมขลาเพิ่งจะอายุย่าง 20 ปี ไม่แปลกที่กองทัพเห็นแล้วจะสนใจเป็นพิเศษ ด้วยหน้าตาที่สวยน่ารักของเธอด้วยแล้ว

"คุณกลับเถอะค่ะมันดึกแล้ว" ว่าแล้วเมขลาก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน

01 : 00 น.

เมขลาซึ่งนอนไม่หลับรออยู่ว่าเขาจะมาไหม แต่ก็ไม่เห็นหน้าต่างเปิด เพราะเธอไม่ได้ล็อก หญิงสาวก็เลยลองเดินมาแง้มหน้าต่างดู และกลิ่นแอลกอฮอล์ก็ฉุนเข้ามา

พอได้กลิ่นแอลกอฮอล์เธอเลยเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้น "คุณเพลิง?" ชะโงกออกไปมองก็เห็นเขายืนพิงอยู่ข้างๆ "คุณยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ" เห็นว่าเขาไม่ตอบเธอกำลังจะปีนออกไป

"เมื่อสักครู่ผมเห็นอะไรแว๊บๆ แถวนี้ครับ"

"ฉันนอนไม่หลับก็เลยเปิดหน้าต่างรับลมเองค่ะ"

"ถ้ามีอะไรผิดสังเกตคุณเรียกพวกผมได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณพวกพี่ๆ มากนะคะ" เมขลาเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างเข้ามา และไม่ลืมที่จะล็อกไว้

"อืมม" พอหญิงสาวหันกลับมาก็ถูกอีกฝ่ายจู่โจมด้วยจูบ คนทั้งสองที่โหยหาและคิดถึงกันมาก พอถูกสัมผัสไฟในกายก็เริ่มลุกโชน

"อื้อ" ยังไม่ถึงเตียงเลยด้วยซ้ำ เพลิงก็ส่งเจ้าสิ่งนั้นเข้ามาในร่างกายของเธอแล้ว จนหญิงสาวตั้งรับแทบไม่ทัน

"อ้าา" ชายหนุ่มยืนกระแทกอยู่ครู่หนึ่งก็พาร่างของเธอวางลงที่เตียง ถึงได้จัดการกับเสื้อผ้าส่วนที่เหลืออยู่

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ" ไม่รู้เขาหิวโหยมาจากไหน พอจัดการทุกอย่างเสร็จ ความเป็นชายก็กระหน่ำแทงเข้ามาอีกครั้ง

"โอ๊ย เบาก่อนค่ะผู้กอง"

"ซี๊ดดด เครื่องมันติดแล้วเบาไม่ได้" ขณะที่พูดเขาก็ยังคงขยับสะโพกไม่หยุดหย่อน

"อ๊อยย" ขาเรียวโอบรัดสะโพกของคนร่างหนาไว้แน่น เพราะกลัวว่าร่างของเธอจะหลุดลอยออกไปตามแรงกระแทก

"คิดถึงคุณจัง เราไปจากที่นี่ด้วยกันไหม" ขณะที่ถามเขาก็ยังคงไม่ได้หยุดที่จะกระแทก และไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายได้ยินไหม

"เบาก่อนค่ะฉันเจ็บ" แต่ทำไมเมขลาจะไม่ได้ยิน เธอไม่ใช่เมขลาคนเดิมที่ทำงานอยู่บาร์เบียร์ของน้า ถ้าเธอตามเขาไปมันจะแตกต่างอะไรกับหนีตามผู้ชาย แล้วคนที่พาเธอมาชุบเลี้ยงล่ะพวกท่านจะคิดยังไง

"โอ๊ย" ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบเขายังไงดี ร่างบางก็ถูกยกลอยขึ้นจากพื้นเตียงโดยการอุ้มของอีกฝ่าย มือเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งไว้แทบไม่ทัน "โอ๊ยยย อื้อ อื้อ อ๊อยย"