เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 29

"คุณจะบ้าหรือไง" เมขลาเหลือบตามองไปที่ประตู กลัวว่าเกวลินจะมาได้ยิน

"ถ้าไม่มีอะไรปิดปาก งั้นสงสัยผมคงต้อง.." คนร่างสูงไม่ได้พูดเปล่า แถมยังขยับเท้าถอยหลัง

"คุณเพลิง!" มือเรียวเอื้อมไปคว้าแขนของเขาแล้วดึงกลับมา ถึงแม้เธอจะดึงแรงกว่านี้เขาก็ต้านทานได้ แต่เพลิงแกล้งทำเป็น "..โอ๊ยนี่คุณ!"

"ใครบอกคุณกระชากตัวผมล่ะ" พอเธอดึงเข้ามาเขาก็ถือโอกาสโอบกอดร่างของเธอแน่นเลย

"ปล่อย..ฉันจะไปเตรียมเครื่องดื่ม"

"เดี๋ยวผมช่วย" เพลิงยอมปล่อยโดยดี..แล้วเดินไปหยิบแก้วน้ำที่อยู่ชั้นบนลงมาให้

เมขลามองตามแบบไม่สบอารมณ์ ..ปล่อยง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

"ฉันลืมถาม..คุณมาถึงตั้งแต่เมื่อไร" หญิงสาวต้องได้รีบปรับอารมณ์ตัวเอง เพราะผู้ชายส่วนมากไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงปากไม่ค่อยตรงกับใจ

"มาถึงก็มารับคุณเลย"

"เสร็จงานแล้วเหรอคะ"

"ยังหรอก"

กึก! เสียงแก้ววางลงกับที่รอง

"ทำไมต้องใส่อารมณ์ด้วย" เพลิงสะดุ้งเล็กน้อยนึกว่าตัวเองทำอะไรผิด ข้าศึกมานับสิบเขาก็ยังไม่สะดุ้งเลย

"งานไม่เสร็จแล้วกลับมาทำไมล่ะ"

"ท่านผู้พันอยากกลับมาดูอาการแพ้ท้องของภรรยา"

"หรือคะ!"

"..เอ่อ..ครับ"

เมขลารีบรินน้ำแล้วก็ยกออกมา เมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่เข้าหูเท่าไร เพราะสิ่งที่เธออยากได้ยินไม่ใช่คำนี้

เพลิงก็รีบยกอีกถาดเดินตามหลังมาติดๆ

"คิดถึงคุณ" คนตัวสูงโน้มลงมากระซิบพูดข้างใบหู คำพูดแค่สามคำในประโยคเดียว มันทำให้ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบขึ้นมาได้

แต่เมขลาก็ไม่ได้หยุด เพราะกลัวเกวลินจับผิดได้ หญิงสาวเดินมาที่ห้องประชุมโดยมีมือของเพลิงเอื้อมไปเปิดประตูให้ก่อน

"เราคงต้องหาวิธีส่งใหม่ แจ้งไปทางลูกค้าด้วยว่าเราเกิดปัญหาในการส่งสินค้า"

เพลิงเข้ามาได้ยินประโยคนี้พอดี และในขณะที่เขากำลังบริการน้ำ ก็ยังได้ยินอีกหลายประโยคที่มันดูไม่ปกติ

ขณะนั่งรถกลับบ้าน..

เมขลาแอบชำเลืองมองไปดูคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่ข้างๆ ตั้งแต่นั่งรถมาเขายังไม่ได้พูดกับเธอสักคำ อุตส่าห์คิดว่าเขาจะเล่าเรื่องที่ไปต่างจังหวัดแต่นี่ดันเงียบมาตลอดทาง

จนรถมาหยุดอยู่เซฟเฮ้าส์

เพลิงจอดรถได้ก็รีบเข้าไปหาท่านผู้พัน ส่วนเมขลาทำได้แค่มองตาม "......."

ณ.เวลาต่อมา..

"สงสัยจะหลงกันมาก" ได้ยินรายงานจากลูกน้องแค่นี้ทศกัณฐ์ก็รู้แล้ว ว่าคงเป็นฝีมือของใครไปไม่ได้..นอกจากคนที่ทำทัณฑ์บนเขา

"คุณรามสูรไม่ได้พูดอะไรให้ท่านฟังเลยหรือครับ"

"คงกลัวเราเป็นห่วง" ช่วงนี้ทศกัณฐ์ไม่ได้ติดต่อรามสูรเพราะเจอหนักเหมือนกัน เขาก็ถูกย้ายไปเขตชายแดน กว่าจะหาเวลากลับมาหาภรรยาได้

หลังจากที่คุยกันเสร็จ ทศกัณฐ์ก็กลับเข้ามาในห้อง

"คุณจะนอนแล้วหรือคะ" เอวาอาบน้ำออกมาก็เห็นสามีนอนอยู่บนเตียง

เสียงตอบภรรยาแทบจะไม่ได้ยินเพราะเขาลืมตาไม่ขึ้น และอีกหนึ่งคนที่เหนื่อยมากก็คือเพลิง แทบจะพาร่างตัวเองกลับเข้าห้องไม่ไหวเกือบหลับอยู่หน้าห้องแล้ว

"ผมก็เพิ่งรู้จากคุณน้าพุดตาล"

ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันเกวลินก็แอบมองเล็กน้อย ..มาแบบนี้เป็นใครก็สงสัย

"วันนี้คงได้กลับค่ำค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับผมรอได้"

"เออคือว่าคุณกองทัพไม่ต้อง.." ขณะที่เมขลากำลังจะบอกให้กองทัพกลับไปก่อน ประตูห้องพี่ชายก็ถูกเปิดออกมา

"คุณเกวลิน..." พอรามสูรเปิดประตูก็มองดูผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของน้องสาว "ผู้พันมาได้ยังไงครับ"

ผู้พัน? เกวลินแปลกใจผู้ชายคนนี้เป็นถึงผู้พันเลยเหรอ

"ผมแวะมารับน้องสาวของคุณ"

น้องสาว? จากแปลกใจเรื่องผู้พัน แต่กลับต้องตกใจประโยคต่อมามากกว่า

"ผมก็ได้ยินคุณแม่เล่าให้ฟังอยู่ ว่าพาน้องไปทานข้าวกับท่านผู้พัน" รามสูรไม่ค่อยสนิทกับกองทัพเท่าไร แต่ก็พอรู้จักตอนไปงานเลี้ยง

เมขลาอดมองดูเกวลินไม่ได้ อุตส่าห์ปิดมาได้ตั้งนาน ทุกอย่างต้องมาพังเพราะอีตากองทัพบ้าเนี่ย แล้วพี่เกวลินจะคิดยังไงกับเธอ

"น้องเมย์กลับไปเถอะ เดี๋ยวอีกสักครู่พี่ก็กลับแล้ว" รามสูรก็เลยอนุญาตให้เมขลากลับไปพร้อมกองทัพก่อน

"แต่งานยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอคะ"

"ไม่เป็นไร พี่มีคุณเกวลินอยู่ เราไปเถอะ"

เมขลาไม่รู้ว่า กองทัพจะมารับถึงที่นี่ และก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะคนที่บอกให้มารับก็คือแม่ใหญ่

แค่มารับกลับบ้านคงไม่เป็นอะไรมั้ง ..หญิงสาวก็เลยเก็บของส่วนตัว แต่ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก กองทัพและรามสูรที่ยืนคุยกันอยู่ก็หันไปมองพร้อมกันว่าเป็นใคร

พอเห็นว่าเป็นใครที่ออกมาจากลิฟต์ คนแรกที่เกวลินมองก็คือเมขลา..