เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 22

"จะไปไหน" จังหวะที่เพลิงเดินอ้อมมากำลังจะขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นเมขลาก็เปิดประตูลง ..ชายหนุ่มรีบเดินอ้อมกลับมาหยุดเธอไว้ก่อน

แต่หญิงสาวไม่ยอมคุยด้วยเธอยังคงจะเดินกลับทางเดิม

"มาคุยกันหน่อย" มือหนาคว้าแขนอีกฝ่าย แล้วพามาขึ้นรถ เขาจับเธอขึ้นไปนั่งบนรถได้แบบง่ายดาย ก่อนที่จะปิดประตูเพลิงไม่ลืมคาดเซฟตี้เบลท์ให้

แล้วคนร่างสูงก็เดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับ

"ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น" ไม่ต้องให้เธอได้อธิบายเขาก็รู้ด้วยตัวเองแล้ว ว่าเธอกับรามสูรไม่ได้เกินเลยกัน เธออาจจะเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กและพนักงานในบริษัทเหมือนที่บอกไว้

แต่ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากปากของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ ผมพร้อมจะทำตาม"

"ไปส่งฉัน"

"ครับ" ดีกว่าเธอจะไม่ยอมพูดอะไรด้วยเลย ชายหนุ่มถอยรถออกมาจากพุ่มไม้ แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังเซฟเฮ้าส์

ขณะที่นั่งรถมา เมขลาก็สงสัยว่าทำไมเขาไม่กลับออกไป แถมยังขับรถเข้ามาลึกกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดปากถาม จนรถวิ่งเข้ามาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่สร้างโดยแนวรั้วแน่นหนา แถมรอบข้างก็มียามรักษาความปลอดภัยเกือบรอบบ้าน

"กลับมาพอดีเลย" พุดตาลกำลังจะให้ทศกัณฐ์โทรตามลูกน้องอยู่พอดี ว่าทำไมถึงออกไปรับนานจัง

พอเมขลาลงจากรถได้ก็รีบเดินตรงเข้าไปกอดนาง

"น้องเมย์เป็นอะไรลูก" ครั้งแรกมั้งที่เด็กคนนี้ยอมกอด..นางก็เลยแปลกใจ

คนที่แปลกใจอีกคนก็คือเพลิง ทำไมพี่เลี้ยงเด็กถึงกล้าเดินเข้าไปกอดแม่ของเจ้านายแบบนั้น

เมขลาตอบไปโดยการส่ายหน้าเล็กน้อย และถามว่าห้องของเธออยู่ที่ไหน

"รถติดหรือไงทำไมถึงมาช้า"

"ครับ" เพลิงตอบท่านผู้พันไปแบบงงๆ ทำไมดูเหมือนพี่เลี้ยงเด็กจะมีความสำคัญกับครอบครัวนี้มาก ดูมีแต่คนเป็นห่วง เพราะตอนนี้เอวาและสโรชาเป็นคนอาสาพาเมขลาเข้าไปดูห้องแล้ว

และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเพลิง..ท่านผู้พันบอกว่าเจอน้องสาวแล้ว แถมเธอยังทำงานในร้านที่เขาได้ข้อมูลมาว่าน้องสาวของท่านทำงานอยู่

"ไม่ใช่ใช่ไหม?" เพลิงได้แต่มองตามและถามตัวเอง แต่ทุกอย่างตรงหน้ามันฟ้องว่าใช่มาก

"มองตามตาไม่กระพริบเลยนะครับผู้กอง" ชาติอดแซวผู้กองเพลิงไม่ได้ อยู่ด้วยกันมาก็นานหลายปี ทำไมชาติจะไม่รู้ว่าผู้กองเห็นสาวสวยทีไรเป็นไม่ได้

"มึงมาก็ดีแล้ว มึงรู้แล้วใช่ไหมว่าผู้พันเจอน้องสาวแล้ว"

"รู้สิครับ ก็คนที่ผู้กองไปรับนั่นแหละ"

"........." ขาที่เคยแข็งแกร่งแม้คู่ต่อสู้เป็นใครเขายังไม่เคยกลัว แต่ตอนนี้มันแทบจะไม่มีแรงยืนรับร่างของตัวเอง

"มีอะไรเหรอครับผู้กอง"

"เปล่าหรอก กูจะออกไปข้างนอกหน่อย"

ชาติได้แต่มองตามหลังรถผู้กองออกไป

วันต่อมา..

เมขลาเข้าห้องตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ออกมาจนป่านนี้ ก็เลยทำให้พุดตาลเป็นห่วงมาก

ก๊อก ก๊อก

"น้องเมย์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" หญิงสาวตอบพร้อมกับเดินมาเปิดประตู

"หนูจะไปทำงานอยู่เหรอ" เห็นชุดที่เมขลาสวมใส่ก็ดูออกแล้ว

"เมย์อยากจะคุยเรื่องนี้กับคุณท่านอยู่พอดีเลยค่ะ"

"คุยอะไรจ๊ะ" พุดตาลก็เลยเข้าไปในห้อง

"เมย์อยากจะขอไปทำงานที่อื่น" เธอจะกล้าทำงานอยู่กับเมียของเขาได้ยังไง ในเมื่อจะเรียกว่าเธอเป็นชู้ก็ได้

"ทำไมต้องไปทำงานที่อื่นด้วย"

"เมย์ทดลองทำงานมาหลายวันแล้วค่ะ ดูเหมือนมันไม่ใช่ เมย์ไม่ชอบงานนี้เลย"

เมขลาก็เคยคุยทางไลน์ให้ฟังแล้ว แต่พอได้คุยต่อหน้าและเห็นแววตา อรอนงค์ก็หายห่วง

จนถึงเวลาเปิดร้าน วันนี้เมขลาใส่ชุดเด็กเสิร์ฟ ออกมาช่วยงาน แต่ก่อนตอนสมัยเรียนเธอเคยขี้เกียจ เบื่อ อยากไปเที่ยวเหมือนเพื่อนวัยรุ่นทั่วไป แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะช่วยงานคุณน้าให้มากกว่าเดิม

"รับอะไรดีคะ"

"อ้าว.. ไหนเจ้าของร้านบอกว่าเราไปอยู่ที่อื่นแล้วไง"

"คะ?" เมขลาไม่ค่อยรู้จักส่วนตัวกับลูกค้าเท่าไร ก็มีแต่พวกลูกค้านี่แหละที่หมายตาเธอไว้ "จะรับอะไรดีคะ"

"วันนี้กระเป๋าพี่หนักนะน้องสนใจจะช่วยใช้ไหม"

"ไม่ค่ะ" เมขลาตอบไปโดยไม่ต้องคิด

ดึกๆ คืนเดียวกัน..

"น้อง..นั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อย"

เมขลามองดูเด็กในร้านว่าใครว่างพอจะมานั่งเป็นเพื่อนลูกค้าได้บ้าง แต่ทุกคนก็ติดแขกอยู่

"รอก่อนนะคะ พวกพี่ๆ ว่างแล้วจะบอกมานั่งเป็นเพื่อน"

"พี่ก็เห็นว่าน้องว่างนี่"

"ฉันไม่รับนั่งคุยกับลูกค้าค่ะ"

"คุยกับพี่นิดเดียวเอง เดี๋ยวพี่จ่ายให้สองเท่าเลย"

"เอ๊ะนี่คุณ! ฉันบอกว่าไม่คุยไง!" พอเธอปฏิเสธลูกค้าก็เริ่มมือไว เมขลารีบวางกับแกล้มที่อยู่ในมือลง แล้วกำลังจะเดินหนี แต่ไม่ทันคนที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นคว้าตัวเธอไว้ก่อน

"ปล่อยนะคุณ!" หญิงสาวพยายามแกะมือที่กำแขนเธออยู่ออก

แต่ทันใดนั้น..หมั่บ!!

"โอ๊ยยย มึงเป็นใครวะปล่อยกูนะแขนกูจะหักอยู่แล้ว"