เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 25

"ออกไป" เธอไล่ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่าย นอกจากเพลิงจะไม่ไปแล้วเขายังกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม "ฉันบอกให้ออกไปไง"

"ถ้าคุณไม่หยุดร้องไห้ผมก็จะไม่ออก"

"ใครบอกฉันร้อง"

"แล้วเสียงสะอื้นนี่คือเสียงอะไร"

"ฉันมันเป็นตัวปัญหา ไม่รู้จะเกิดมาทำไม"

"คุณอย่าพูดแบบนี้สิ"

ก๊อก ก๊อก พอได้ยินเสียงเคาะประตูทั้งสองคนถึงกับหันมองมาพร้อมกัน

"เมขลาออกมาข้างนอกหน่อยลูก" คนที่มาเรียกก็คือพุดตาล นางอยากให้เมขลารู้จักกับพลเอกเกษมราษฎร์ไว้

"ค่ะ" ขณะที่กำลังเช็ดน้ำตาเมขลามองตามผู้ชายที่กระโดดออกทางหน้าต่าง คำถามมากมายที่อยากจะถามเขา ทั้งเรื่องเกวลินและเรื่องที่เขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่บ่อยครั้งมันคืออะไร

"คนนี้ไงคะ"

"หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม"

"ท่านนี้เป็นท่านพลเอกที่อยู่กรมเดียวกับ.." พุดตาลไม่ได้พูดต่อแต่พูดแค่นี้ก็คงจะเข้าใจกันแล้ว

"สวัสดีค่ะ" เมขลาพยายามไม่ให้ทั้งสองท่านมองเห็นว่าเธอเพิ่งร้องไห้มา

"วันหลังเดี๋ยวพากองทัพมาทำความรู้จักกันไว้"

"??" ประโยคที่ท่านพลเอกเกษมราษฎร์พูดออกมา เพลิงซึ่งกำลังเดินมายืนประจำการรออยู่ด้านหน้าก็ได้ยินเข้าพอดี

"ดีเหมือนกันนะคะให้เด็กรู้จักกันไว้" พุดตาลคิดว่าถ้าเด็กทั้งสองเข้ากันได้ ชีวิตของเมขลาก็คงจะดีขึ้นมาก เพราะถ้าอยู่แบบนี้เมขลาก็ดูเหมือนคนไม่มีตัวตน

"อะไรคือกองทัพคะ?" แต่เมขลาคิดไปถึงโน่น ท่านจะพาทั้งกองทัพมารู้จักเธอเลยเหรอ

"พี่กองทัพเป็นบุตรชายของท่านเกษมจ้า"

"ลูกชาย?" เมขลาคิดว่าดีนะที่อีตาบ้านั่นไม่ได้ยิน แต่ถึงได้ยินก็ช่างปะไรไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ..แต่ที่จริงก็ได้ยินนั่นแหละเพียงแค่เพลิงยืนบังอยู่ตรงประตู..เมขลาก็เลยมองไม่เห็น

"ใครมาเหรอ..แล้วไหนแกบอกว่ามีธุระไง" พอเสร็จงานจากในค่ายทศกัณฐ์ก็รีบกลับมาบ้านก่อน เพราะยังมีงานต้องไปอีก แต่พอมาถึงก็เห็นว่าเพลิงยืนอยู่ด้านหน้า ทั้งๆ ที่เพลิงขอลางานราชการ บอกว่ามีธุระ

"ท่านพลเอกมาครับ"

"พลเอกไหน?" ทศกัณฐ์ก็เลยรีบเข้ามาดู ทีแรกยังคิดว่าเป็นพลเอกเรวทัต แต่ท่านจะมาทำไม

"สวัสดีครับ" เขาทำความเคารพแบบทหารที่เคารพผู้อาวุโสกว่า

"ตามสบายเถอะผู้พัน"

"ผมไม่ทราบว่าท่านจะมา"

"เพิ่งรู้ข่าวก็เลยแวะมาหาคุณพุดตาลหน่อย"

"ขอบพระคุณท่านมากครับ"

"ผู้พันทำดีที่สุดแล้วล่ะ" เกษมราษฎร์เอื้อมมือไปตบไหล่ทศกัณฐ์เล็กน้อย

ทศกัณฐ์อดไม่ได้ที่จะมองไปดูหน้าน้องสาว เพราะตั้งแต่มีข่าวออกมายังไม่ได้คุยกันเลย

วันต่อมา..

"ลูกอยู่ที่กรมเดียวกับผู้พันกองทัพใช่ไหม"

"ใช่ครับมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เมื่อวานนี้ท่านพลเอกพูดเปรยๆ ไว้อยากแนะนำให้น้องเราได้รู้จักกับตากองทัพ" พุดตาลเคยเจอลูกชายของพลเอกเกษมราษฎร์ช่วงออกงานอยู่บ่อยครั้ง

"แล้วน้องว่ายังไงครับ"

"น้องก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก คงแล้วแต่ผู้ใหญ่"

ในเวลานี้เพลิงทำได้แค่ยืนตัวตรง อยู่ข้างๆ ท่านผู้พัน ถึงแม้ว่าเขาจะจุกอยู่ในอกแต่ก็แสดงอะไรออกมาไม่ได้

"ถ้างั้นก็แล้วแต่ทางผู้ใหญ่แล้วกันครับ"

"แล้วนี่เราจะออกไปทำงานอีกแล้วเหรอ"

"ครับ วันนี้อาจจะได้กลับค่ำผมฝากคุณแม่ดูเอวาหน่อยนะครับ ช่วงนี้เธอแพ้ท้องหนัก" เพราะแพ้ท้องเอวาก็เลยไม่ค่อยออกจากห้อง

"เดี๋ยวแม่ดูแลให้ไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแล้วนางก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อไปดูลูกสะใภ้คนรอง

"มึงยืนทำอะไรอยู่ไอ้เพลิงตามมาสิ"

"ครับ"

"โธ่เว้ย!!" เพลิงโมโหให้ตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย

"ใครมาเดินอยู่แถวนี้" ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มีรถวิ่งเข้ามา

"....." เห็นแค่ข้างหลังเมขลาก็จำได้ว่าเป็นใคร แต่เธอก็ทำแค่มอง จนรถวิ่งเข้ามาจอดในบ้าน

"เข้าบ้านกันเถอะจ้า"

"ค่ะ" ขณะที่ตอบเธอก็ยังคงมองออกไปนอกประตู และสงสัยเอามากๆ เพราะเขายังอยู่ในเครื่องแบบ ตกลงเขาเป็นทหารเหรอ? นี่เธอรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง

แต่หญิงสาวก็ต้องได้กลับเข้าห้อง

แกร็ก.. "??" เข้ามาในห้องก็แปลกใจเอามากๆ ตอนออกไปเธอเปิดไฟในห้องไว้แล้วนี่ เพราะกว่าจะออกไปก็ค่ำแล้ว แต่ทำไมกลับมาในห้องไฟถึงมืดสนิท

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินไปตรงสวิตช์ไฟเพื่อจะเปิด แต่ยังไม่ถึงด้วยซ้ำก็ถูกคนในความมืด..

"อี๊ดดด อื้มมมม" ผู้ชายในความมืดรีบปิดปากเธอไว้ไม่อยากให้ส่งเสียงร้องดัง แต่สิ่งที่เขาใช้ปิดก็คือปากของเขาเอง

"อืมม!!" มือเรียวดันคนตัวโตกว่าให้ออก

"ผมเอง"

"เมื่อกี้ตอนนั่งรถผ่านฉันก็เห็นคุณเดินอยู่"

"คุณเห็นผมด้วยเหรอ"

"ตัวเท่าช้างใครจะไม่เห็นล่ะ"

ประโยคที่เขาถามไม่ได้หมายถึงว่าเธอมองเห็นเขาเดินอยู่ตรงนั้นด้วยเหรอ แต่เขาอยากรู้ว่าในสายตาเธอมีเขาอยู่ไหม

"ถ้างั้นผมไปนะ" ชายหนุ่มกำลังจะออกไปทางเดิม

"ฉันขอถามอะไรคุณสักอย่างสิ"

ชายหนุ่มหยุดแล้วรีบหันกลับมา สายตาทั้งสองมองกันผ่านความมืด ถึงแม้มันจะมืดมากแต่พวกเขาก็ยังมองเห็นกันและกัน

"คุณจะถามอะไรผม"

"คุณกับพี่เกวลิน.."