เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 26

"ก่อนที่จะออกไป ฉันขอถามอะไรคุณสักอย่าง"

ชายหนุ่มหยุดแล้วหันกลับมาอยากรู้ว่าเธอต้องการถามอะไร

"คุณกับพี่เกวลินเป็นอะไรกัน"

"ผมกับคุณเกวลินเหรอ?" เพลิงแปลกใจทำไมเธอถึงถามเรื่องเกวลิน

"ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะตอบก็ไม่เป็นไรนะคะ" คนตัวเล็กหันไปหาสวิตช์กำลังจะเปิดไฟ แต่คนที่ยืนอยู่หน้าต่างตรงเข้ามาหาก่อน ..ความไวของเขาเร็วกว่ามือที่เธอจะเปิดสวิตซ์เสียอีก

"อุ๊ยคุณ" คนอะไรจะเคลื่อนตัวไวขนาดนี้ และความไวของเขานี้แหละถึงช่วยชีวิตทศกัณฐ์ออกมาจากอันตรายคราวก่อนได้

"อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าผมกับคุณเกวลินเป็นอะไรกัน"

เมขลาเงยหน้าขึ้นมองสบตาผ่านความมืด โดยไม่มีคำพูดใดๆ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไร

"ผมไม่มีอะไรกับคุณเกวลินทั้งนั้น ผมได้รับงานพิเศษจากท่านผู้พันพี่ชายของคุณ"

"ยังไงคะ"

"ผมทำภารกิจให้ท่านนิดหน่อยครับ"

"ภารกิจกับผู้หญิงเนี่ยนะคะ"

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ถ้าเล่าแล้วมันคงจะยาว แต่ผมอยากจะบอกว่าผมกับคุณเกวลินเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"แต่ทุกครั้งฉันก็เห็นคุณคุยอี๋อ๋อกับพี่เขา"

"หึ.." อันนี้จะแก้ตัวก็คงไม่ได้ เพราะความที่เขาเจ้าชู้ชอบหว่านเสน่ห์ไปเรื่อย

"ออกไปได้แล้วค่ะ"

"คุณไปทานข้าวกับผู้พันกองทัพมาเหรอ"

"คุณรู้จัก?" หญิงสาวกำลังจะถามว่าเขารู้จักผู้พันกองทัพด้วยเหรอ แต่ก็ไม่แปลกเพราะเขาเป็นลูกน้องของพี่ชายเธอ "ใช่ค่ะ"

"พวกท่านอยากให้คุณกับผู้พัน?"

"ไม่รู้สิคะ ก็แค่ไปทานข้าวกันเฉยๆ" ถ้าประโยคนี้เปลี่ยนคู่สนทนาเป็นคุยกับเพื่อน เธอคงจะเม้าท์เรื่องความหล่อของผู้พันกองทัพให้เพื่อนฟัง

"แล้วคุณคิดยังไง" เพลิงไม่คิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะทั้งยศและวงศ์ตระกูลของเขาจะเอาอะไรไปสู้ผู้พันกองทัพได้ "ผมไม่น่าจะถามเลยนะ ถ้างั้นคุณพักผ่อนเถอะมันดึกแล้ว"

มือแกร่งค่อยๆ ปล่อยเธอออกจากวงแขน ..แต่พออีกฝ่ายปล่อยเธอกลับยังคงจับเขาไว้

"?"

"ถ้าคุณออกไปตอนนี้ไม่กลัวคนเห็นหรือไง..เออ.. ก็พี่ชายฉันยังอยู่ข้างนอก"

"ถ้างั้นเอาไงดี คุณกล้าให้ผมหลบอยู่ในนี้ด้วยเหรอ" ถ้าเขาจะออกไปใครจะสังเกตเห็น

"คุณก็อย่าทำอะไรฉันสิ"

"ผมสัญญาด้วยเกียรติของทหาร" คนร่างสูงโน้มลงมากระซิบพูด จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสยิวขึ้นมาได้

"ปล่อยได้แล้วค่ะ" นี่แค่คำสัญญานะ ยังทำให้เธอขนลุกได้

"วันหลังถ้าจะออกไปทานข้าวกับใครไม่ต้องแต่งตัวสวยขนาดนี้นะ" แค่มองผ่านความมืดก็เห็นแล้วว่าเธอใส่ชุดแบบไหน ใจจริงอยากจะห้ามไม่ให้เธอออกไปพบใครเลยด้วยซ้ำ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเธอเป็นถึง..

เห็นว่าเธอไม่ได้ตอบ..เพลิงก็เลยพามาที่เตียง ร่างหนาเอนตัวลงนอนก่อนที่จะดึงเธอตามลงมา

"คุณ!" เมขลาตำหนิเบาๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายดึงมาแนบไว้กับหน้าอก

คนตัวเล็กถูกจับแนบลงกับเตียง โดยที่ยังไม่ได้ปล่อยจูบ

ขณะที่จูบมือหนาขยับชุดเกาะอกของเธอขึ้นมาเพื่อให้ปิดบังเนินหน้าอก เพราะมันค่อยๆ หลุดลงไป

"อืออ" เมขลาสัมผัสถึงความแข็งที่แนบอยู่กับต้นขา บางจังหวะมันขยับได้ด้วย และเธอคิดว่าต้องรีบหยุดเขาไว้ก่อนที่มันจะเกินเลย "พะ พอแล้วค่ะ" เสียงแผ่วเบาเปล่งออกมาเมื่ออีกฝ่ายขยับริมฝีปากลงมาที่ซอกคอ

"ขออีกนิดนะใจจะขาดอยู่แล้ว" เสียงทุ้มเปล่งออกมาเพียงแค่เบาๆ พร้อมกับแนบริมฝีปากจูบลงเนินหน้าอก ตรงที่มันโผล่พ้นออกมาเล็กน้อย "ถ้าเห็นใส่ชุดนี้อีก ผมจะเผามันทิ้ง" นี่ขนาดเขาดึงขึ้นมาปิดไว้ให้แล้วมันยังคอยขยับลงไปอีก

เพลิงหายใจเข้าลึกๆ เพื่อหยุดยั้งอารมณ์ที่มันกำลังพลุ่งพล่าน แล้วค่อยๆ เอนกายลงนอนข้างตัวเธอ

"??" จะหยุดก็หยุดกระทันหันแบบนี้เลยเหรอ แล้วไอ้ที่กระตุ้นเธอไว้ล่ะ? ใบหน้างามหันมองดูคนที่นอนเอามือก่ายหน้าผาก แม้แต่ร่างของเธอเขายังไม่ดึงไปกอดเลย "!!!!"

"อาทิตย์หน้าผมคงไม่ค่อยได้กลับ" ที่จริงไม่ใช่แค่เขาหรอกผู้พันทศกัณฐ์ก็คงจะไม่ได้กลับมา เพราะเขาต้องได้ติดตามท่านผู้พันไปต่างจังหวัด เรื่องที่ถูกทำทัณฑ์บน

"คุณจะไปไหนคะ"

"มันเป็นงานทางราชการผมบอกไม่ได้"

ใบหน้างามบึ้งตึงขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมบอก

"หือ?" อยู่ดีๆ เธอก็นอนหันหลังให้ กว่าเขาจะหยุดอารมณ์ตัวเองได้ก็ต้องดึงเรื่องงานเข้ามาคิด "งอนให้ผมเหรอ"

"เปล่างอนสักหน่อยมันดึกแล้วออกไปเถอะ"

"เดี๋ยวนะน้ำเสียงไม่เหมือนเมื่อสักครู่เลย" แค่ฟังเสียงก็รู้แล้ว

"หวังว่าภารกิจครั้งนี้คงจะไม่เกี่ยวกับผู้หญิงอีกนะ" เพราะภารกิจเรื่องที่เขายังไม่บอกเธอมันเกี่ยวกับเกวลิน

"หึ.. นี่คุณหึงผมเหรอ" มือหนาเอื้อมไปจับร่างเธอให้หันกลับมา แต่เมขลาพยายามจะไม่หันตามแรงที่เขาบังคับ จนผู้กองเพลิงพลิกกายขึ้นคร่อมเพื่ออยากจะเห็นใบหน้าของเธอในเวลานี้ "คุณหึงผมใช่ไหม"