เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 27

"คุณเพลิง" ใบหน้าหวานเบือนหลบริมฝีปากหนาที่ขยับเข้ามาใกล้

แต่ชายหนุ่มไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว พอเธอหลบจูบเขาก็แนบริมฝีปากลงที่ซอกคอ พร้อมกับสูดดมกลิ่นกายอันหอมละมุน เพลิงยอมรับว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนแรก แต่เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย มันทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบ ความต้องการในตัวเธอมันมากมาย จนลืมเกียรติและศักดิ์ศรีที่เขาสัญญาไว้

"อือ" จากที่ดึงชุดนั้นขึ้นมาปกปิดหน้าอก กลับเป็นเขาอีกนั่นแหละที่จัดการกับมัน จนตอนนี้เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอไม่มีปิดบัง

ใบหน้าคมแนบลงไปกับเนินอวบนูน เพื่อสัมผัสความเป็นสาวของเธอ ลิ้นสากแทรกเข้าไปลากยาว ตรงกลางร่องและสะกิดเม็ดเสียว

"อ๊อยย" คนตัวเล็กบิดแทบจะเป็นเกลียวเมื่อลิ้นนั้นเพิ่มความเร็ว "คุณเพลิง" สะโพกงามถูกยกขึ้นรับเรียวลิ้น จนชายหนุ่มเริ่มจะทนไม่ไหว แต่เขาได้สัญญากับเธอไว้แล้วว่าจะอดทน

"เดี๋ยวผมช่วยคุณนะ" เห็นความต้องการของเธอ ถ้าจะทิ้งไว้กลางทางคงไม่ได้แล้ว นิ้วแกร่งถูกส่งเข้าไปในร่องพร้อมขยับวนเล็กน้อย

สายตาคมมองใบหน้าหวานในขณะที่เธอครวญคราง เขาก็เริ่มกระแทกนิ้วเร็วขึ้น

"อื้อ อื้อ อื้อ อ" มือเรียวเอื้อมมาเกาะลำแขนแกร่งไว้แน่นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวไว้

ริมฝีปากหนาโน้มลงไปดูดยอดเม็ดเสียวช่วยกระตุ้นอีกแรง มืออีกข้างยื่นขึ้นมาบีบเคล้นสองเต้าสลับกัน

"อือ อ่ะ อ่ะ อ่ะ" เสียงครางแผ่วเบาใบหน้างามบิดเบี้ยวไปตามแรงกระแทกนิ้วที่เขาส่งเข้ามา

เพลิงสังเกตเสียงนิ้วตอนนี้เริ่มมีเสียงดังเปลี่ยนไปเพราะอีกฝ่ายคงใกล้มากแล้ว

"ไม่ต้องเกร็งปล่อยมันออกมาเลย" ชายหนุ่มกระซิบพูดพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นอีกจนเธอสุดที่จะทน..

เช้าวันต่อมา..

ดวงตางามค่อยๆ เปิดรับแสงยามเช้าทีละน้อย แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนหญิงสาวถึงกับสะดุ้งมองไปดูข้างๆ

"เขาออกไปตั้งแต่เมื่อไร?" เมขลาหายใจโล่งขึ้นเมื่อไม่เห็นเขา กลัวว่าถ้าเผลอหลับเหมือนเธอ งานต้องเข้าเขาแน่

หญิงสาวลุกขึ้นจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย แล้วก็ออกมา

"แม่ว่าจะให้คนไปตามมาทานข้าวอยู่พอดีเลย"

"ขอโทษนะคะที่ตื่นสาย"

"ไม่สายหรอกจ้า"

"เมื่อคืนนี้ เป็นยังไงบ้างคะ" คนที่ถามก็คือเอวาเพราะได้ยินว่าทั้งสองออกไปทานข้าวกับคนที่อยากให้รู้จักกันไว้

"ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ติดอยู่ที่น้องเรานี่แหละจะสนใจเขาไหม"

"แล้วน้องเมย์ว่าไงจ๊ะ"

"เมย์เหรอคะ" เธอจะกล้าตอบปฏิเสธพวกท่านได้ยังไง เรื่องนี้เอาไว้ก่อนดีกว่าคงไม่เร็วๆ นี้หรอกมั้ง หญิงสาวก็เลยแกล้งคุยเรื่องอาหาร จนคนที่ถามลืมรอคำตอบเลย

เย็นวันเดียวกัน..

"คุณทศยังไม่กลับเหรอคะ" จริงๆ แล้วไม่ได้อยากถามเรื่องพี่ชายเลย แต่ถ้าพี่ชายกลับมาเขาก็คงจะกลับมาเช่นกัน

"อีกสองวันไม่รู้จะได้กลับไหม"

"ทำไมคะ"

"ต้องได้ไปค่ายที่ต่างจังหวัด"

ที่เขาพูดเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องจริงเหรอ กว่าจะครบอาทิตย์ทำยังไงดี

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนพี่เขาไปทำงาน แม่ลืมบอกเราเลยว่าคืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยง ท่านพลเอกเกษมราษฎร์ชวนเราออกงานด้วยนะลูก"

เมขลาหันมองไปดูเอวานึกว่าท่านพูดกับพี่สะใภ้ แต่สายตาของทั้งสองมองมาที่เธอ

"หมายถึงหนูเหรอคะ?"

"แม่ก็พูดกับเรานั่นแหละ"

"งานเลี้ยงหรือคะ"

"เป็นงานเลี้ยงที่ท่านจัดขึ้นไม่ใหญ่หรอก"

เธอเป็นเด็กจะพูดอะไรได้ล่ะ นอกจากทำแค่เงียบไว้

จนเวลาผ่านไปค่ำมืดดึกดื่น.. เมขลาก็ยังคงนั่งมองเผื่อว่าเขาจะกลับมาได้

"ดึกแล้วทำไมยังไม่เข้านอนล่ะลูก" พุดตาลกำลังจะไปดูลูกสะใภ้ ว่ายังแพ้ท้องอยู่ไหม แต่พอออกมาก็เห็นว่าเมขลานั่งอยู่หน้าประตู

"เมย์ยังไม่ง่วงค่ะ"

"เราต้องนอนพักผ่อนมากๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่สวยนะ"