เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 40

บนรถ..

ขณะที่นั่งรถมา เมขลาหันมองกลับไปด้านหลังตลอด อยากรู้ว่าเขาจะตามมาไหม แต่ก็ไร้วี่แวว

"คุณทศสัญญากับเมย์แล้วนะคะ ว่าจะไม่ลงโทษคุณเพลิง"

"สัญญาแล้ว" คนเป็นพี่นั่งหน้าเคร่งขรึม เขาไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้เลย ทั้งๆ ที่เพลิงก็แสดงอาการออกชัดเจนขนาดนั้น

นั่งรถมาไกลเกือบ 100 กิโลเมตรแล้ว เมขลาก็ยังคงมองกลับไปด้านหลังเผื่อเห็นรถของเขาตามมา..แต่ก็ไม่มี เขาจะทำอย่างที่ตกลงกันไว้ได้จริงเหรอ

จนรถที่ชาติขับมาจอดอยู่ที่หน้าเซฟเฮ้าส์..ในเวลาเกือบรุ่งสางแล้ว

พุดตาลรู้แล้วเพราะทศกัณฐ์โทรมาแจ้งว่ากำลังพาน้องกลับ นางแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน พอรถมาถึงก็รีบเดินออกมา

เมขลาเปิดประตูลงโดยไม่กล้ามองหน้าใคร พวกท่านอุตส่าห์รับเธอมาชุบเลี้ยง แต่เธอก็ทำให้ทุกคนขายหน้า

"เดินทางมาเหนื่อยๆ แม่ว่าเข้าไปนอนเอาแรงก่อนดีกว่า" ถ้าพูดอะไรไปตอนนี้ก็กลัวว่าเด็กจะคิดมาก

เมขลาพยักหน้าตอบรับเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าห้อง

เรื่องนี้ทศกัณฐ์ขอไว้ว่าอย่าเพิ่งบอกรามสูร ขอให้เขาเป็นคนจัดการก่อน เพราะถึงยังไงเพลิงก็เป็นลูกน้อง

และที่ทศกัณฐ์ต้องแยกทั้งสองคนออกมาแบบนี้ เพราะรู้นิสัยของเพลิงดีว่าเป็นคนเจ้าชู้แค่ไหน มีครั้งไหนบ้างที่ไปเที่ยวด้วยกันแล้วเพลิงไม่หิ้วผู้หญิงกลับ ทศกัณฐ์ยังเคยออกปากถ้ามีน้องสาวจะไม่ให้ใกล้ไอ้หมอนี่เลย

ใกล้เที่ยงวันเดียวกัน..

ก๊อก ก๊อก "พี่เอง" เอวาเห็นว่าเมขลายังไม่ออกมาจากห้องตั้งแต่มาถึง เลยหาอะไรมาให้ทานที่ห้อง "ให้พี่เข้าไปได้ไหม"

"ไม่ได้ล็อกประตูค่ะ" เมขลาเหมือนหัวใจแตกสลาย แทบไม่อยากขยับตัวไปไหน เมื่อถูกจับแยกกับชายคนที่เธอรัก

"ทานข้าวหน่อยนะจะได้มีแรง" เอวาถือถ้วยอาหารเข้ามาด้วย

"เมย์ไม่หิวค่ะ"

"ไม่หิวก็ต้องทาน นี่จะเที่ยงแล้วข้าวเช้าเรายังไม่ทานเลย"

"คุณทศใจร้าย" เมขลาพูดพร้อมคว่ำหน้าลงกับหมอน

"พี่เขาเป็นห่วงเรา"

"ใช่สิคะ พวกพี่สองคนไม่มีใครขัดขวางแบบเมย์นี่"

"น้องเมย์ฟังพี่นะ ที่พี่ชายของเราทำไปคงมีเหตุผล" แต่พูดยังไงเมขลาก็ไม่ยอมฟัง เอวาก็เลยต้องล่าถอยออกไปก่อน

"เป็นไงบ้างลูก" พุดตาลถามเมื่อลูกสะใภ้ออกมาจากห้องนั้น

"ไม่รู้ว่าจะยอมทานหรือเปล่าค่ะ ตอนนี้งอนให้พี่ชายไปแล้ว"

[กรมทหารราบ]

ตั้งแต่กลับมาทศกัณฐ์ยังไม่เข้ามารายงานตัว วันนี้พอเสร็จธุระจากน้องสาวเขาเลยถือโอกาสเข้ามาในกรม

ชายหนุ่มเข้ามาในห้องผู้บังคับบัญชา ตอนนี้ห้องนั้นไม่ได้มีแค่พลเอกเกษมราษฎร์ ยังมีท่านพลเอกเรวทัตอีกคน

"วันงานเลี้ยงไม่ได้ทักทายกันเลย เป็นไงบ้างล่ะเรา" คนที่ถามไถ่ก็คือพลเอกเกษมราษฎร์ ส่วนพ่อของเขาแค่ยกกาแฟขึ้นมาจิบ

"ก็อยู่ตามอัตภาพนี่แหละครับ ไม่ได้สุขสบายเหมือน.."

กึก! แก้วกาแฟที่เพิ่งถูกยกขึ้นไป วางกระแทกกับโต๊ะด้านหน้าแบบใส่อารมณ์

"เขตชายแดนยังไม่พอใช่ไหม หรืออยากออกนอกประเทศ"

"ไม่เอาน่าาเรวทัต"

"ดูมันสิไม่สำนึกบ้างเลย"

"อันนั้นก็แล้วแต่เห็นสมควรแล้วกันครับ ท่านจะให้ผมกลับมารับตำแหน่งเลยไหมหรือจะให้ผมกลับไป"

"ไม่ได้การแล้ว"

"เดี๋ยวก่อนนั่นลูกจะไปไหนดาวเรือง"

"ฉันจะไปหาพี่กำนัน แม่ไม่ต้องห่วงนะ" ห่วงแม่ก็ห่วงแต่ตอนนี้ห่วงลูกชายมากกว่า ป่านนี้คงไปได้ไกลแล้ว อุตส่าห์ตกลงกันกับฝ่ายนั้นแล้วว่าให้ทั้งสองแยกกันอยู่เป็นเวลาหนึ่งเดือน

ถ้าทำไม่ได้เพลิงต้องรับโทษตามกฎทหาร แต่นี่ผ่านไปยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลย ลูกชายก็หายตัวไปแล้ว

ค่ำมืดของวันเดียวกัน..

เอวาดีใจที่สามีย้ายกลับมา ส่วนเรือขนส่งสินค้าของรามสูรที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ขนส่งทางทะเลตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

และพุดตาลรู้ดีว่าเป็นฝีมือของใคร นางก็เลยโทรไปขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือ

{"ผมบอกว่าจะช่วยผมก็ต้องช่วยสิครับ"}

{"ถึงยังไงฉันก็ต้องโทรมาขอบพระคุณท่าน ถ้าท่านมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาได้เลยนะคะ"}

{"แน่ใจหรือครับว่าคุณยินดีจะช่วยผม"}

{"เอ่อ..ค่ะ"}

{"ถ้างั้นวันหลังไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย ทานคนเดียวมันเหงายังไงไม่รู้"}

{"ได้สิคะ กลัวแต่ท่านจะเบื่อคนแก่แบบอิฉันมากกว่า"}

{"ถ้าคุณแก่แล้วผมล่ะ"} เพราะเกษมราษฎร์เกิดก่อนพุดตาลเกือบสิบปีได้

กึก! เสียงเท้าแกร่งแตะลงพื้นเมื่อกระโดดข้ามกำแพงลงมาได้

คนที่กระโดดกำแพงเดินลัดเลาะมาตามแนวรั้ว เพื่อหาจังหวะรอให้ทหารยามเผลอ แต่ดูเหมือนวันนี้ทำไมทหารถูกวางกำลังไว้เยอะกว่าเดิม..