เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 39

"อือ ขับรถมาทั้งคืนไม่เหนื่อยหรือไงคะ" หญิงสาวไม่คิดจะห้ามอีกแล้ว เพราะถึงห้ามไปเขาก็ไม่ยอมฟัง

"เหนื่อยแต่ผมต้องการคุณมากกว่า" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพูดออกมาแทบจะไม่ได้ยิน เพราะมัวตักตวงความสุขจากร่างกายของหญิงคนรัก

"โอ๊ย" เมขลารู้สึกเสียวแว้บตรงท้องน้อย เมื่อถูกของแข็งสอดใส่เข้ามาในท่ายืน มือเรียวเกาะไหล่กว้างเพื่อเป็นที่ยึด เพราะกลัวว่าแรงกระแทกจะทำให้เธอล้ม "อ่ะ อ่ะ อ่ะ"

เพลิงไม่รอช้า พอมันเข้าได้ที่ก็เริ่มขยับสะโพก "ซี๊ดดด"

"โอ๊ยย อื้ออ คุณเพลิง" เมขลาตกใจเมื่อเขาโอบร่างของเธอยกลอยขึ้นจากพื้น โดยที่ยังไม่ได้ถอดเจ้าสิ่งนั้นออกมา วันนั้นที่เขาอุ้มกระแทกมันยังคงทำให้เธอกลัว

"ผมไม่ทำให้คุณตกหรอก" แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าเธอกลัวตก

"เบาๆ นะคะ" นอกจากคำนี้แล้วไม่รู้จะบอกเขายังไงดี ถ้าถูกกระแทกเหมือนวันนั้นมันต้อง เป็นแผลอีกแน่เลย "อ๊อยย"

เพลิงอุ้มคนตัวเล็กได้ก็พาเดินมาวางลงที่เตียง ที่จริงเขาไม่ได้จะอุ้มแตงเธอหรอก แค่จะพามาที่เตียงโดยไม่ให้เจ้าน้องชายมันหลุดออก

"อ่ะ อ่ะ อื้ออ" วางลงได้ร่างบางก็โยกไปตามแรงกระแทก มือเรียวควานหาที่ยึดเหนี่ยวไว้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้าม ยอมให้เขาใช้แรงตามที่ต้องการ ถึงแม้ตอนนี้จะทั้งเจ็บและจุก แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกแล้ว

ก๊อก ก๊อก "ได้ยินคุณยายบอกว่าลูกกลับมา"

"ครับ อ้าา.." เพลิงไม่ได้ครางดังแค่ปล่อยลมออกมาเพื่อระบายความเสียว

"เปิดประตูให้แม่หน่อย เราทำอะไรอยู่"

"ยังเปิดตอนนี้ไม่ได้ครับแม่ โอ๊ย" คนตัวเล็กเริ่มใช้แรงผลักตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตู และที่เขาร้องโอ๊ยเพราะถูกเล็บหยิกเข้าให้

มือหนาจับขาเรียวยกขึ้นพาดไหล่ข้างหนึ่ง เพื่อไม่ให้เจ้าสิ่งนั้นมันหลุดออกขณะที่เธอพยายามขยับหนี

"อ๊อย..แม่คุณอยู่หน้าประตู"

"คุยกับแม่ตอนไหนก็ได้ ผมขอคุยกับคุณให้จบก่อน ซี๊ดด" แม่นะแม่จะรีบมาทำไมตอนนี้คนกำลังเสียว

"แม่ได้ยินอีกเรื่องว่าลูกพาเด็กที่ไหนมานะ" เหตุผลนี้แหละที่นางรีบมาหาลูกชาย

"ไม่เด็กแล้วครับแม่"

"เปิดประตูให้แม่ก่อน"

"ขออีก 5 นาทีครับ" ขณะที่ตอบเขาก็ยังคงพยายามซอยสะโพกเพื่อเพิ่มความเร็ว

"เพลิง! แม่บอกให้เปิดประตูไง"

"ขออีกนิดครับแม่ โอ๊ย คุณจะหยิกทำไมนักหนา"

"คุณเพลิงถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะโกรธแล้วนะ อ๊อยย อื้อ อื้อ"

"โกรธแล้วทำไมถึงครางล่ะ"

จะไม่ให้ครางได้ยังไงกระแทกไม่หยุดสักที

"ซี๊ดดด อ้าาา อะ ออก แล้วครับแม่" เพลิงได้ยินเสียงกุญแจที่หน้าห้อง สงสัยว่าจะเป็นกุญแจสำรอง

แกร็ก...แอดดดด.. และมันก็ใช่จริง พอประตูเปิดออกเพลิงรีบคว้าผ้าห่มมาคุมร่างของทั้งสองไว้

"เพลิง!!" เพราะแบบนี้ไงนางถึงต้องได้รีบเข้ามาขัดขวาง กลัวว่าทุกอย่างจะสายไป และมันก็สายไปจริงๆ

เมขลาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังใบหน้าตัวเองไว้

"แม่ออกไปก่อนครับ"

"แล้วนี่แกพาลูกใครมา อายุถึง 18 หรือยัง"

"จะ 20 แล้วครับ"

"ฉันอยากตาย พ่อแม่เขาจะไม่ตามมาฆ่าแกเหรอ!"

เวลาผ่านไป.. เมขลาแทบไม่อยากจะออกมาเพราะอายมาก แต่ดาวเรืองแม่ของเพลิง ให้ออกมาคุยกันก่อน

"บอกแม่มาว่าเด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใคร" ลูกชายเคยทำเรื่องให้ปวดหัวมาแล้ว ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย นางก็เลยถามเพื่อป้องกันไว้ก่อนที่เรื่องจะเข้ามาถึงตัว

"เรื่องนั้นเดี๋ยวผมเล่าให้ฟังครับ"

"เล่ามาตอนนี้เลย"

"เธอเป็น เธอเป็น เออ.."

"มีแบบนี้ด้วยเหรอคะ"

"มีสิก็แม่ผมนี่ไง" ใครอยากปลูกอะไรตรงไหนถ้ามีพื้นที่ว่างเปล่า นางก็แบ่งให้ทำโดยที่ไม่คิดค่าเช่า

ตะวันลับขอบฟ้าเพลิงก็พาเมขลาขับรถกลับมาที่บ้าน พอทั้งสองมาถึง...

เมขลาซึ่งนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ไม่อยากจะก้าวลงจากรถเลย เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ลงมา" เสียงเข้มของทศกัณฐ์ เปล่งออกมาน่าเกรงขาม จนทำให้เมขลาก้าวลงจากรถได้

ส่วนเพลิงรีบเดินเข้ามายืนบังเธอไว้

"นายคิดดีหรือยังที่ทำแบบนี้ลงไป" ผู้พันทศกัณฐ์เปล่งเสียงออกมาพร้อมกรอกสายตามองไปที่ผู้กองเพลิง

"ผมคิดดีแล้วครับ"

"ถ้าคิดดีนายคงไม่ทำแบบนี้หรอกเพลิง"

ฟังแค่คำพูดเพลิงก็รู้แล้วว่าทศกัณฐ์คงจะโกรธมาก

"ผมรักเธอจริงๆ นะครับท่านผู้พัน ผมรักน้องสาวของท่าน"

"ถ้ารักทำไมถึงไม่พูดคุยกันดีๆ ทำแบบนี้ ใครเป็นฝ่ายเสียหายไม่ใช่คนที่นายบอกว่ารักเหรอ!"

"ผมยินดีรับโทษทุกอย่าง ขอแค่ให้ผมได้อยู่กับเธอ"

"ยินดีรับโทษ? ติดคุกทหารน่ะเหรอ.."

"ไม่นะคะคุณทศ เมย์ตามเขามาเองทำไมต้องทำโทษเขาด้วย" เมขลาจะเดินมายืนบังเขาบ้าง แต่เพลิงยังคงกันเธอให้อยู่ด้านหลัง

"กลับบ้านกับพี่ก่อน รู้ไหมว่าคุณแม่เป็นห่วง" ทศกัณฐ์เอื้อมมือไปจะพาตัวน้องสาวกลับ แต่เพลิงยังคงใช้ร่างกายตัวเองขัดขวาง ไม่ให้ผู้พันพาเธอไปได้

"เพลิง! ออกมาก่อนลูก" แม่แทบจะเป็นลมอยู่แล้วเมื่อได้ยินว่าลูกจะต้องติดคุกทหาร ใครๆ ก็รู้ดีว่าคุกทหารเป็นยังไง

"แม่ครับผมรักเธอจริงๆ นะครับ" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วเพลิงยังหันกลับไปกอดหญิงคนรักไว้แน่น เมขลาก็เช่นกัน..กอดเขาโดยไม่อายสายตาของใครอีกแล้ว