เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 38

ไม่คิดว่าคำบอกรักจากผู้ชายคนหนึ่งมันจะทำให้ซาบซึ้งได้ถึงเพียงนี้

"ผมรักคุณ รักแทบไม่เป็นอันทำอะไร" เขายังคงพูดความในใจออกมา ..ตั้งแต่รู้ว่ารักผู้หญิงคนนี้ ฝึกทหารหนักแค่ไหนพอคิดถึงใบหน้างามๆ ของเธอ ก็มีแรงใจขึ้นมาทุกครั้ง "แล้วคุณล่ะครับคุณคิดเหมือนผมไหม"

"ถ้าไม่รักแล้วฉันจะตามคุณมาทำไม"

"รักผมมากไหม"

ใบหน้าหวานพยักตอบเล็กน้อย

"ไม่ได้ยินเลย"

"รักค่ะ"

"ก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี"

"รักค่ะ รักมาก รักมากที่สุด" เธอเป็นผู้หญิงแถมยังผ่านโลกนี้มาไม่เยอะ จะไปปากหวานเหมือนเขาได้ยังไง

"น่ารักจัง" ถึงแม้ว่าเพลิงมีความพะวงอยู่ในใจ เพราะเรื่องความรักของเขามันคงไม่จบลงแค่นี้แน่ ในเมื่อวงศ์ตระกูลของเธอสูงส่ง ส่วนเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา แต่เขาจะสู้ไม่ยอมถอยอยู่แล้ว

"คุณยังไม่บอกเลยว่าที่นี่ที่ไหนคะ"

"จังหวัดที่ผมอยู่เอง"

"บ้านเกิดของคุณเหรอคะ"

"ใช่ครับ" มันเป็นจุดชมวิวที่สวยมาก แต่ก่อนตอนยังไม่ติดทหาร เขาก็มาชมวิวตรงนี้เป็นประจำ เพลิงยังเคยคิดเลยว่าถ้ามีคนรักจะพาเธอมาดูความสวยงามตรงนี้ด้วย

"แล้วบ้านคุณอยู่ไหนคะ"

ชายหนุ่มมองกลับไปด้านหลัง

"บ้านคุณอยู่แถวนี้เหรอคะ"

เพลิงตอบโดยการพยักหน้าเล็กน้อย เพราะขับเข้าไปในหมู่บ้านก็จะเป็นบ้านของเขาแล้ว

"ฉันอยากไปบ้านคุณจังเลย"

"บ้านผมไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก"

"ถึงแม้มันจะไม่ตื่นเต้นแต่คุณก็มีบ้านให้กลับ ไม่เหมือนฉัน.." ใครๆ อาจจะมองว่าเธออยู่สูงแต่ไม่ใช่เลย ลูกที่เกิดมาโดยพ่อไม่ยอมรับ แถมแม่ยังเสียชีวิตไปอีก ต้องเร่ร่อนอยู่กับน้าสาวเพื่อนรักของแม่

"ผมจะพาคุณไป" พูดจบเพลิงก็ถอยรถออกมาจากจุดชมวิว แล้วพาเธอมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน

อีกสถานที่หนึ่งที่ที่เมขลาจากมา..

"ทำไมเราถึงไม่รู้เรื่องนี้" เมื่อคืนนี้พุดตาลคิดว่าผู้กองเพลิงพาเมขลากลับมาส่งที่บ้านก่อน นางก็เลยไม่รบกวน มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันตอนเช้า แต่พอตื่นมารับรู้ว่าเมขลาไปกับผู้กองเพลิงแล้ว มันทำให้คนในครอบครัวเริ่มเป็นห่วงมาก

"ผมจัดการเรื่องนี้เองครับ" ทศกัณฐ์ไม่คิดว่าเพลิงคนสนิทจะทำกับตัวเองได้แบบนี้ ถึงแม้จะรักลูกน้องคนนี้มาก แต่ทำแบบนี้มันเหมือนไม่ไว้หน้ากัน

"ผมขอร้องนะครับท่านผู้พัน ผู้กองไม่ได้คิดร้ายอะไรกับคุณเมขลา" ที่ชาติยอมเปิดปากบอก เพราะเห็นใจคนในครอบครัว และไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต เพราะถ้าหาตัวเมขลาไม่เจอคงต้องถึงขั้นแจ้งความ

"มึงรู้เรื่องนี้ใช่ไหม"

"ผมพอรู้บ้าง แต่ผมเป็นคนนอกไม่สามารถให้คำตอบท่านได้หรอกครับ"

"แม่อยากให้เราใจเย็นก่อน"

"ถ้าผมไม่ใจเย็น ผมคงไม่นั่งคุยกันอยู่แบบนี้หรอกครับ"

"คุณทศคะ" เอวาเอื้อมมือไปจับแขนสามีไว้ก่อนที่จะเดินออกจากบ้าน "คุณอย่าใช้อารมณ์ตัดสินนะ ฉันอยากให้คุณใช้ตรงนี้" มือของภรรยาแนบไว้กับหน้าอกสามีเบาๆ

"ผมไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก" ขณะที่พูดทศกัณฐ์หันไปพยักหน้าให้ชาติเล็กน้อย แค่นี้ชาติก็รู้แล้วว่าเจ้านายสั่งให้ไปเตรียมรถ

อีกสถานที่หนึ่ง.. ในเวลาไล่เลี่ยกัน