เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 37

"เอาล่ะครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ตอนนี้ผมคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้ว"

ทุกคนที่มาร่วมงานต่างก็ลุ้นอยู่ว่ามันเป็นงานเลี้ยงอะไร เพราะไม่ว่าใครจัดงานเลี้ยงและมีการ์ดเชิญ หน้าการ์ดต้องระบุไว้ด้วยว่าเชิญเนื่องในโอกาสอะไร แต่งานนี้ดูมีลับลมคมใน

"คุณพุดตาลครับ" พลเอกเกษมราษฎร์หันมาที่พุดตาลพร้อมกับยื่นมือไป เพื่อให้นางได้มีที่ยึดเหนี่ยวในการยืน

พุดตาลมองไปดูลูกๆ ก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือเพื่อไม่ให้ท่านเสียหน้า

"งานเลี้ยงนี้ผมอยากประกาศให้สังคมได้รับรู้ว่า ครอบครัวเราทั้งสองยินดีปรองดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน"

"ยังไงคะท่าน?" ขณะที่ถามเกษมราษฎร์ดวงตาพุดตาลได้หันมองไปดูเรวทัตสามีเก่า หวังว่าท่านจะหันมองมาที่นางบ้าง แต่ไม่เลย ท่านยังคงนั่งหันหลังให้

และเกษมราษฎร์ก็ได้เห็นแววตานั้นของนาง ถึงแม้ท่านจะทำดีให้ตายก็คงไม่ได้หัวใจของผู้หญิงคนนี้มาครอบครอง

"เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ ที่ผมจัดงานขึ้นมาในวันนี้ แค่อยากให้ทุกคนรับรู้ว่า ลูกชายของผมผู้พันกองทัพ กำลังคบหาดูใจอยู่กับลูกสาวของคุณพุดตาล"

"คะ?" จากที่ทุกคนจ้องมองพุดตาล ตอนนี้สายตาหลายคู่หันมองมาที่เมขลา

"กองทัพ" คนเป็นพ่อเอ่ยชื่อลูกชายเพื่อให้ลูกชายได้กล่าวอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงที่กำลังดูใจกันอยู่ และนี่มันคือแผนสำรองของเกษมราษฎร์ ถ้าพุดตาลไม่มีใจให้กับพ่อ ถ้างั้นก็ขอได้เกี่ยวดองทางลูกแล้วกัน

"What??" เธอคนที่เพิ่งเดินเข้ามาร่วมงาน ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดี ลานจอดรถคนหนึ่ง ประตูทางเข้าคนหนึ่ง พอเข้ามาในงานก็ควงอีกคนหนึ่ง "Oh My God"

"เมย์ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เมขลาทำอะไรไม่ถูก เรื่องเข้าห้องน้ำเธอก็ไม่ได้โกหกเพราะตอนนี้ตกใจแทบจะกลั้นไม่อยู่แล้ว

ทุกคนในงานต่างก็มองมาที่กองทัพเป็นตาเดียว ส่วนกองทัพและคนที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่มองตามเมขลาไป

คนที่มองตามเมขลาอีกคนก็คือแพรวพราว เพราะคิดว่าลูกสาวที่ถูกทิ้งหรือจะมาสู้ลูกสาวตัวเองได้ แต่พอมองไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็มีรอยยิ้มขึ้นมา

"นั่นไงคะมาแล้ว" เสียงนี้ดังขึ้นทุกคนต่างก็มองไปดูคนที่แพรวพราวชี้ไป "มโนราห์เข้ามาสิลูก"

หญิงสาวได้ยินเสียงแม่เรียกก็เดินตรงเข้ามาหา สายตาเธออดมองไปทั่วงานไม่ได้ เพราะทุกคนก็มองมาที่เธอเช่นกัน

"คุณแม่"

"คนนี้ไงคะ ที่กำลังคบหาดูใจกับผู้พันกองทัพอยู่" แพรวพราวถือโอกาสสวมรอย และดีใจที่ลูกสาวตัวเองเข้ามาได้จังหวะมาก

"คุณแม่พูดอะไรคะ!?"

"ตามแม่มานี่สิลูก" แพรวพราวคว้าแขนลูกสาวให้เดินตามมา อย่างที่รู้กันอยู่นางเป็นดาราอันดับต้นๆ ถึงแม้จะตกอับแต่การเล่นละครของนางก็ไม่แพ้ใคร

"ทุกคนคะ ดิฉันขอแนะนำต่อจากท่านพลเอกเลยนะคะ คนนี้มโนราห์ หรือน้องโมนาซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนของดิฉันและท่านพลเอกเรวทัต" นาทีนี้รอให้สามีพูดคงไม่ได้แล้ว นางต้องเป็นคนออกโรงเองถึงจะได้ทุกอย่างมาครอง

และแพรวพราวก็พูดดังฟังชัดมาก จนคนที่นางกล่าวอ้างไม่รู้จะแก้ตัวยังไง

"และอยากจะแจ้งอีกเรื่อง น้องโมนาแล้วผู้พันกองทัพอาจจะมีข่าวดีในเร็ววันนี้ค่ะ"

"มะ..แม่คะ" มโนราห์จะหยุดแม่ก็ไม่ทันแล้ว

หน้าโรงแรม..

เมขลาไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่เธอออกมาด้านในมันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้รู้แค่ว่าต้องไปจากที่นี่ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

"พาฉันไปจากที่นี่ที"

"ข้างในเกิดอะไรขึ้น"

"พวกท่านจะให้ฉัน.."

เธอพูดมาแค่นี้เพลิงก็พอจะเดาได้แล้ว มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนของเธอแล้วพามาที่รถ

"ฉันยินดีลำบากไปกับคุณค่ะ"

"คุณพร้อมที่จะใช้นามสกุลผมไหม" นี่แหละคือสิ่งที่เพลิงคิดมาตลอดระยะเวลาขับรถอยู่

"ยังไงคะ"

"ก็เราจะไปที่อำเภอด้วยกันไง"

"ไปทำไมที่อำเภอ"

"ไปจดทะเบียน..เออ..สมรส" ดูหน้าตาเธอไม่เหมือนเมื่อสักครู่ เพลิงกลัวว่าเธอไม่พร้อมกับเรื่องที่เขากำลังคิดจะทำ

"จดทะเบียนสมรสแล้วไงต่อคะ"

"แล้วคุณต้องการให้ผมทำอะไรล่ะ"

"คุณต้องให้ฉันพูดด้วยเหรอ ก่อนที่จะคุยเรื่องพวกนั้นคุณต้องบอกรักฉันก่อนไหม!"

"ห๊าา?" เล่นเอาเพลิงเสียวสันหลังวูบ กลัวว่าเธอจะให้กลับไปส่ง แต่ที่ไหนได้.. "เด็กหนอเด็ก" มือหนาเอื้อมไปขยี้ศีรษะเธอเบาๆ

"ใครบอกว่าฉันเด็ก"

"ผมรู้คร้าบว่าคุณไม่เด็กแล้ว" ขณะที่พูดสายตามองต่ำลงไปดูตรงที่เขาพูดถึง

"ผู้กองบ้า!" เมขลากำลังจะเปิดประตูลงจากรถแบบงอนๆ เพราะรออยากฟังคำนั้นแต่เขาก็ไม่พูดสักที "อุ๊ย" แต่ขณะที่เอื้อมมือไปเปิดประตู ร่างของเธอก็ถูกอีกฝ่ายดึงเข้ามาโอบกอดไว้

"ผมรักคุณ รักแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว"