เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 36

"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมดังขึ้นเพื่อเรียกสติคนที่มองตาม จนตอนนี้เมขลาออกไปลับสายตาแล้ว แต่เพลิงก็ยังคงมอง

"มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าไอ้ชาติ แล้วนี่ไม่มีอะไรทำหรือไง"

"อ้าวเมื่อกี้เราก็เพิ่งจะช่วยชีวิตไป" ชาติไม่กล้าพูดแรงหรอกกลัวงานจะเข้า

เวลาผ่านไป.. จนถึงช่วงค่ำของวันเดียวกัน

"สวยจังเลย"

"คุณแม่สวยมากกว่าค่ะ" คืนนี้เอวากินยาแก้แพ้ท้อง เพื่อที่จะได้ออกงานคู่กับสามี

"แล้วนี่น้องเรายังไม่ออกมาเหรอ"

"เดี๋ยววาเข้าไปดูให้ค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกแม่เข้าไปดูน้องเอง"

ทันใดนั้นประตูห้องของเมขลาก็ถูกเปิดออกมาก่อน..

"หือ?" พอเห็นว่าเมขลามีผ้าคลุมไหล่ออกมาด้วย พุดตาลก็แปลกใจ

"ด้านหลังดูโล่งๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ" เมขลารีบตอบไปก่อนที่ท่านจะถาม

"ถ้างั้นไม่เป็นไร ไปขึ้นรถกันเถอะ"

แต่ก่อนโป๊กว่านี้เธอก็ใส่มาแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าเขาหวงไม่อยากให้โชว์เนื้อหนัง เมขลาก็เลยพยายามเซฟตัวเองให้มาก

เพลิงแอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอมีผ้าคลุมไหล่ออกมาด้วย ชายหนุ่มรีบเดินไปเปิดประตูรถให้

วันนี้เพลิงทำหน้าที่ขับรถให้กับเธอและแม่ ส่วนชาติทำหน้าที่ขับรถอีกคันให้กับท่านผู้พันและภรรยา

จนรถคันที่เพลิงขับมาถึงโรงแรมก่อน

"สวัสดีครับคุณน้า"

"ออกมารับถึงที่รถเลยเหรอลูก"

"เชิญข้างในดีกว่าครับ"

เพลิงกำลังจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้กับเมขลา แต่กองทัพเดินมาเปิดให้ก่อน

ลงจากรถได้เมขลาหันไปมองเพลิงเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามแม่ใหญ่เข้าไปในงาน

พุดตาลหวังว่าคงไม่เจอกับสามีเก่าที่งานนี้นะ เพราะนางคงทำหน้าไม่ถูก

"สวัสดีครับคุณพุดตาล"

"สวัสดีค่ะท่าน"

"เชิญโต๊ะนี้ดีกว่าครับ"

และเพียงไม่นานก็เห็นทศกัณฐ์เข้ามาพร้อมกับเอวา ทั้งสองก็เลยเดินไปนั่งโต๊ะเดียวกับแม่

"ได้ยินว่าท่านเชิญตารามมาด้วยหรือคะ"

"จะไม่เชิญได้ยังไงครับ นั่นลูกชายคนโตของคุณพุดตาลเลยนะ"

"คงใกล้มาแล้วมั้งคะ" พุดตาลพูดพร้อมกับมองไปที่ประตู เพราะอายสายตาท่านเกษมราษฎร์ที่มอง ..แก่ปูนนี้แล้วทำไมเราถึงมีความรู้สึกแบบนี้ได้

แต่พอมองออกไปรอยยิ้มนั้นก็จางหายแบบไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าใครที่เดินควงกันเข้ามาในงาน

"จะไม่เชิญท่านก็ไม่ได้ครับ" เกษมราษฎร์พูดเพื่อออกตัวไว้ก่อน เพราะถ้าไม่เชิญก็ถือว่าข้ามหน้าข้ามตากันมาก

พลเอกเรวทัตควงภรรยาใหม่เดินเข้ามาในงาน หลายคนที่อยู่ในนี้ต่างก็จับตามอง ไม่ว่าจะชนชั้นไหน เรื่องแบบนี้ก็เป็นที่เม้าท์มอยกันอยู่แล้ว

"คงออกไปเข้าห้องน้ำมั้งคะ เดี๋ยววาจะไปดูให้ค่ะ"

"ผมไปดีกว่า" ทศกัณฐ์รีบลุกขึ้นก่อนที่ภรรยาจะออกไป

ลานจอดรถของโรงแรม..

"ใครทำอะไรอยู่ตรงนั้น" หญิงสาวคนหนึ่งที่มาร่วมงานในคืนนี้ก้าวลงจากแท็กซี่ แล้วสังเกตเห็นอะไรแว๊บๆ อยู่มุมมืดแถวลานจอดรถ "ตกลงคนหรือผี?!"

เสียงนี้ดังขึ้น คนที่อยู่มุมมืดตรงนั้นถึงกับรีบแยกออกจากันแทบไม่ทัน

"What? คุณมาทำอะไรตรงนี้คะ"

"เออคือว่า ฉันทำผ้าคลุมไหล่ตกแถวนี้ค่ะ ก็เลยกำลังหาอยู่"

"ผ้าคลุมไหล่? สงสัยว่าผ้าคลุมไหล่ของคุณมีขาแน่เลย ฉันเห็นไปทางโน้นแล้ว"

"เอ่อ.. ฉันขอตัวนะคะ"

"เดี๋ยวก่อนสิคะ คุณมาร่วมงานนี้เหมือนกันเหรอ"

ยิ่งคนข้างหลังเดินตามเร็วเท่าไร อีกคนก็ยิ่งเดินนำหน้าเร็วเท่านั้น

"อะไรกัน แค่อยากจะคุยด้วย"

"อุ๊ย..คุณทศ?" อุตส่าห์รีบเดินให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้น แต่เดินมายังไม่ถึงทางเข้าเลยด้วยซ้ำก็เจอทศกัณฐ์เข้าให้

"เราไปไหนมา คุณแม่บอกให้เข้าไปข้างในได้แล้ว"

"ไปกันเถอะค่ะ" เมขลาคว้าแขนทศกัณฐ์ได้ก็รีบพาเข้าไปในงาน

ส่วนเธอคนที่เห็นเหตุการณ์ตรงลานจอดรถ มองดูผู้หญิงที่พาผู้ชายอีกคนเข้าไปในงาน และอดที่จะมองกลับไปด้านหลังตรงลานจอดรถไม่ได้ เพราะผู้ชายอีกคนหายเข้าไปในความมืดตรงนั้น "..โหประเทศเราพัฒนาขนาดนั้นแล้วเหรอ" พูดแล้วก็อดขำไม่ได้ ผู้ชายทั้งสองคนจะรู้ตัวไหมเนี่ย