เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 35

[บริษัทรามสูร]

"การ์ดเชิญใครนะ?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแบบแปลกใจ เมื่อได้ยินว่าหน่วยงานไหนที่ส่งการ์ดเชิญมา

รามสูรเปิดดูซองที่มีชื่อของเขาติดอยู่ด้านหน้า "ท่านพลเอกเกษมราษฎร์?" และมันก็ยิ่งทำให้แปลกใจมากกว่าเดิม เพราะท่านพลเอกเกษมราษฎร์ไม่เคยชวนเขาโดยตรงนอกจากจะชวนผ่านทางคุณพ่อ

และรามสูรก็ไม่ทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้น เขายกหูโทรศัพท์เพื่อโทรถามผู้เป็นแม่

พุดตาลก็ไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน ทีแรกคิดว่ามีแต่ตัวนางที่ถูกเชิญ แต่ไม่คิดว่าท่านพลเอกจะเชิญไปถึงลูกชายของนางด้วย

วางสายจากลูกชายคนโตไปเพียงไม่นาน ทศกัณฐ์ลูกชายคนกลางก็กลับมาถึงเซฟเฮ้าส์

เอวาได้ยินเสียงรถสามีก็รีบออกมาดู "ทำไมคุณกลับมาได้ล่ะคะ"

"ผมต้องได้มาร่วมงานเลี้ยง"

"งานเลี้ยงเหรอลูก?" ทีแรกคิดว่ามีแค่รามสูรที่ถูกเชิญ เพราะทศกัณฐ์ไม่ได้ประจำการอยู่แถวนี้

"ท่านบอกว่าต้องมาให้ได้ครับ"

"ถ้างั้นก็รีบเข้าไปพักผ่อน ตอนเย็นจะได้ออกไปร่วมงานพร้อมกัน" เรื่องนี้พุดตาลเก็บความสงสัยไว้แค่กับตัวเอง ท่านจะทำอะไรก็ปล่อยให้ทำไป เพราะถึงยังไงนางก็ขอความช่วยเหลือจากท่านไปแล้ว

เมขลาที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเมื่อได้ยินเสียงพี่ชาย

"คุณทศ?" มองหน้าพี่ชายแค่เล็กน้อยแล้วสายตานั้นก็มองผ่านไปดูคนที่อยู่ด้านหลัง

"พี่นั่งรถมาเหนื่อยๆ ให้พี่ไปพักผ่อนก่อน เราออกไปดูชุดกันดีกว่า"

"ค่ะ" ขณะที่ตอบสายตานั้นก็ยังคงมองคนที่ยืนอยู่ข้างรถ

"ผมขับรถให้ครับ" เพลิงอาสาขอขับรถพาออกไปเอง

"มาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันเถอะ เดี๋ยวแม่ให้คนรถที่นี่ไปส่งก็ได้" นางเรียกตัวเองว่าแม่กับทุกคนที่สนิทกับลูกๆ ด้วย

"ไม่เหนื่อยครับ" ว่าแล้วเพลิงก็เดินไปสะกิดคนที่นั่งประจำที่คนขับให้ลงมาจากรถ แล้วเขาก็เปิดประตูให้กับทั้งสองได้ขึ้น

ขณะที่นั่งรถมาพุดตาลก็ชวนเมขลาคุย แต่เมขลาไม่ค่อยตอบ เพราะนางพูดออกมาแต่ละประโยคเกี่ยวกับผู้พันกองทัพทั้งนั้น

[ห้องเสื้อหรู]

"ชุดที่สั่งไว้มาแล้วใช่ไหมคะ"

"มาแล้วค่ะเก็บไว้ให้คุณพุดตาลโดยเฉพาะเลยนะคะเนี่ย" เจ้าของร้านรีบเอาชุดที่เก็บไว้ออกมา

พอเมขลาเห็นชุดนั้นก็หันกลับไปมองคนที่ขับรถพามา

"ชุดนี้สวยจังเลยลูก"

"มันไม่โป๊เกินไปหรือคะ"

"ไม่โป๊หรอกจ้า วัยหนูกำลังใส่น่ารักเลย" พุดตาลก็เลยเตรียมชุดไปให้เอวาด้วย เผื่ออยากตามสามีไปออกงาน พอได้ชุดก็พามาอีกร้านเพื่อเตรียมผิวให้ดูดี

กว่าจะเสริมสวย และทำทุกอย่างเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายคล้อยแล้ว

กลับมาถึงพุดตาลให้เมขลาพักผ่อนก่อน เพราะกว่าจะถึงเวลางานก็คงมืด

พอพวกท่านลงแล้ว เพลิงก็นำรถไปจอดไว้ในที่จอดรถ

เมขลารออยู่ว่าเขาจะเดินผ่านมาทางริมหน้าต่างไหม ตอนอยู่บนรถอยากคุยด้วยใจแทบขาด แต่ก็ทำแค่มองตากันผ่านกระจกรถ รออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงได้ก็ไม่เห็นเขามา

ในเมื่อเขาไม่มาหา..เธอไปหาเองก็ได้ เมขลาออกมาจากห้องมองซ้ายมองขวากลัวว่าผู้ใหญ่จะเห็น แต่โชคดีทุกคนคงกลับเข้าไปพักผ่อนเพื่อเตรียมออกงานเย็นนี้

"คืนนี้คุณจะไปออกงานด้วยไหมคะ"

"ผมคงต้องไปในฐานะคนขับรถ หรือไม่ก็ผู้ติดตาม" เขาพยายามจะบอกเธอว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ แต่ก็ห้ามใจให้รักไม่ได้

"ฉัน.."

"ผมว่าคุณกลับไปเถอะครับ เดี๋ยวท่านก็ตามหา"

ความรักที่ต้องเก็บไว้ในใจ ความรักที่บอกใครไม่ได้ แม้แต่คนที่ตัวเองรัก มันช่างทรมานเหลือเกิน

เมขลาก้มหน้าเดินมาที่ประตู กำลังจะออกจากห้อง แต่ทันใดนั้นร่างของเธอก็ถูกคว้าเข้าไปกอด

หญิงสาวไม่มีแม้แรงจะกอดเขากลับคืน เธอทำได้แค่ยืนอยู่นิ่งๆ จนอีกฝ่ายโน้มลงมาจูบ

ความคิดถึงและความโหยหามันช่างมีอานุภาพมากมาย เขาจูบเธออยู่เพียงไม่นานก็ปล่อย

"คืนนี้คุณคงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด" มือหนาลูบไล้ริมฝีปากเรียวได้รูปนั้นเบาๆ ถ้าไม่กลัวว่าจะทำปากเธอช้ำเขาคงจูบนานกว่านี้

"คุณอยากจะพูดอะไรกับฉันอีกไหม" ก่อนที่เธอจะตัดสินใจทำอะไรลงไป เธอต้องได้ยินจากปากเขาก่อนว่าคิดยังไงกับเธอกันแน่ เพราะแค่จะบอกว่าคิดถึง คนทั่วไปใครเขาก็พูดกันได้

ก๊อก.. แกร็ก..

"มึงพรวดพราดเข้ามาทำไมไอ้ชาติ" ชาติส่งสัญญาณแค่ก๊อกเดียวแล้วก็เปิดประตูเข้ามา คนที่กำลังกอดกันอยู่ก็เลยปล่อยไม่ทัน

"บ้านหลังนั้นตามหาคุณเมขลาแล้วครับ" ชาติตอบโดยการหันหลังให้

"ฉันออกไปนะคะ" หญิงสาวแกะมือเขาออกจากร่างกายเพื่อที่จะออกไปจากห้องนี้ แต่ขณะที่เมขลากำลังหันหลังให้ ก็ถูกเพลิงดึงตัวเข้ามาจูบ..

"อุ๊ย" ชาติทำอะไรไม่ถูก แทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ก่อน แต่ถ้าเปิดประตูออกไปกลัวข้างนอกมองเข้ามาเห็นว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน