เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 42

พอได้รับอนุญาตจากผู้พัน พลทหารก็รีบกลับไปเปิดประตู

"เดี๋ยวแม่ออกไปดูก่อนว่าใครมา" ว่าแล้วพุดตาลก็เดินออกไปข้างนอก

ส่วนเมขลาชักใจไม่ดีแล้ว เพราะได้ยินทหารคนนั้นรายงานบอกว่าเป็นญาติของผู้กองเพลิง

"ไปหาคุณแม่ก่อนนะครับ" เมขลายื่นรามิลกลับไปให้สโรชา เธอต้องเข้าไปบอกเจ้าตัวให้รู้ก่อน

แต่ยังไม่ได้เปิดประตูห้องเลย ทศกัณฐ์ก็ให้คนมาตามออกไปข้างนอก

เห็นแบบนั้นสโรชาและเอวาก็เลยตามออกมาด้วย

"สวัสดีค่ะ" เมขลาจำได้แม่นว่าหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่กับพี่ชายเป็นใคร

"สวัสดีจ้า" ดาวเรืองรับไหว้ว่าที่ลูกสะใภ้ แต่นางยังไม่ได้บอกว่ามาทำไม เพราะอยากดูให้แน่ใจก่อนว่าลูกชายได้มาที่นี่จริงไหม ถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามพูดไปต้องเป็นเรื่องแน่ ญาติฝ่ายหญิงอยู่เต็มบ้านขนาดนี้

แต่ถึงแม้นางจะไม่พูด ทศกัณฐ์ก็เดาออกแล้วว่าทำไมแม่ของเพลิงถึงได้มาที่นี่

"มีอะไรก็เข้าไปคุยกันข้างในก่อน" พุดตาลเป็นคนเชิญ ..ดาวเรืองก็เลยชวนกำนันเข้าไปในบ้านด้วย และที่ดาวเรืองให้กำนันพามาเพราะเผื่อได้พูดความกับผู้ใหญ่ฝ่ายนี้

ห้องรับแขกดูแคบลงทันทีเมื่อทุกคนเข้ามารวมตัวกัน

"ท่านนี้คือคุณแม่ของผู้กองเพลิงค่ะ" เมขลาเป็นคนแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก แบบไม่ค่อยเต็มปากเท่าไร เพราะหัวใจมันเต้นแรงมากกลัวว่า ท่านจะถามหาลูกชายตรงนี้

แต่พุดตาลรู้แล้วเพราะทศกัณฐ์แนะนำก่อนที่เมขลาจะออกไป ส่วนสโรชาและเอวาก็ได้ยกมือขึ้นไหว้

มาทางรามสูรบ้าง เขายังไม่รู้เรื่องอะไร ที่แวะมาวันนี้เพราะพาภรรยามาเยี่ยมแม่และน้องๆ ก็เลยดูจะงงๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้า

"แล้วผู้กองเพลิงไปไหน" รามสูรรู้จักผู้กองเพลิงเป็นอย่างดี ถ้าแม่มาผู้กองต้องออกมารับสิ

พอประโยคนี้ออกจากปากพี่ชายคนโต ทศกัณฐ์กรอกดวงตามองมาที่น้องสาว เมขลาถึงกับสะดุ้ง เพราะเห็นสายตาพี่ชายเหมือนจับผิด

"คือว่า..ที่ดิฉันมาในวันนี้.."

แกร็ก.. ทันใดนั้นคนที่แอบฟังอยู่ในห้องก็เปิดประตูออกมา

"แม่ครับ" เพลิงคิดว่าตัวเองต้องยืดอกแล้วล่ะ ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาจากห้องของหญิงคนรัก ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงต่างก็มองไปที่เขาเป็นตาเดียว

"เพลิง?" หัวใจของผู้เป็นแม่หล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อเห็นลูกชายเดินออกมาจากห้องในตัวบ้านหลังใหญ่

พอออกมาได้ผู้กองเพลิงก็ทิ้งตัวคุกเข่าลงตรงหน้าทุกคน เขายอมสารภาพว่าตัวเองทนไม่ได้ที่ต้องได้แยกจากหญิงคนรัก จนแอบเข้าห้องของเธอ

"ทำไมลูกทำแบบนี้!" คนเป็นแม่สะบัดมือขึ้นกำลังจะลงโทษลูกชาย แต่เมขลารีบเข้ามากอดเพลิงเพื่อขวางไม่ให้ท่านทำอะไรเขาได้

"คุณอย่าทำแบบนี้" เพลิงจับเธอขยับออกกลัวว่าแม่จะตีถูกเธอไปด้วย

"ไม่ค่ะอย่าทำอะไรผู้กองเลย เราสองคนรักกัน"

"??" รามสูรเริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ทำไมผู้กองถึงไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้" ทศกัณฐ์เป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมาบ้าง เพราะตอนคุยกันแม่ของเพลิงก็ตกปากรับคำ ทำไมเขาถึงยังกล้าขัด

"ผมขอโทษครับท่านผู้พัน" ปากบอกขอโทษแต่มือโอบกอดน้องสาวของผู้พันไว้แน่น "ผมขอโทษ ที่ทำตามคำพูดไม่ได้ ผมรักเธอมาก ไม่อยากจะห่างจากเธอแม้แต่วินาที"

สโรชาถึงกับหันมองหน้าสามี เพราะทั้งสองเพิ่งมารับรู้เรื่องนี้

"ได้! ถ้างั้นผมจะให้โทษคุณ" ทศกัณฐ์เอ่ยเสียงเข้ม หลายคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็มองแบบไม่เห็นด้วย เพราะต่างก็เห็นใจคนทั้งสองที่รักกัน