เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 42

พอได้รับอนุญาตจากผู้พัน พลทหารก็รีบกลับไปเปิดประตู

"เดี๋ยวแม่ออกไปดูก่อนว่าใครมา" ว่าแล้วพุดตาลก็เดินออกไปข้างนอก

ส่วนเมขลาชักใจไม่ดีแล้ว เพราะได้ยินทหารคนนั้นรายงานบอกว่าเป็นญาติของผู้กองเพลิง

"ไปหาคุณแม่ก่อนนะครับ" เมขลายื่นรามิลกลับไปให้สโรชา เธอต้องเข้าไปบอกเจ้าตัวให้รู้ก่อน

แต่ยังไม่ได้เปิดประตูห้องเลย ทศกัณฐ์ก็ให้คนมาตามออกไปข้างนอก

เห็นแบบนั้นสโรชาและเอวาก็เลยตามออกมาด้วย

"สวัสดีค่ะ" เมขลาจำได้แม่นว่าหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่กับพี่ชายเป็นใคร

"สวัสดีจ้า" ดาวเรืองรับไหว้ว่าที่ลูกสะใภ้ แต่นางยังไม่ได้บอกว่ามาทำไม เพราะอยากดูให้แน่ใจก่อนว่าลูกชายได้มาที่นี่จริงไหม ถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามพูดไปต้องเป็นเรื่องแน่ ญาติฝ่ายหญิงอยู่เต็มบ้านขนาดนี้

แต่ถึงแม้นางจะไม่พูด ทศกัณฐ์ก็เดาออกแล้วว่าทำไมแม่ของเพลิงถึงได้มาที่นี่

"มีอะไรก็เข้าไปคุยกันข้างในก่อน" พุดตาลเป็นคนเชิญ ..ดาวเรืองก็เลยชวนกำนันเข้าไปในบ้านด้วย และที่ดาวเรืองให้กำนันพามาเพราะเผื่อได้พูดความกับผู้ใหญ่ฝ่ายนี้

ห้องรับแขกดูแคบลงทันทีเมื่อทุกคนเข้ามารวมตัวกัน

"ท่านนี้คือคุณแม่ของผู้กองเพลิงค่ะ" เมขลาเป็นคนแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก แบบไม่ค่อยเต็มปากเท่าไร เพราะหัวใจมันเต้นแรงมากกลัวว่า ท่านจะถามหาลูกชายตรงนี้

แต่พุดตาลรู้แล้วเพราะทศกัณฐ์แนะนำก่อนที่เมขลาจะออกไป ส่วนสโรชาและเอวาก็ได้ยกมือขึ้นไหว้

มาทางรามสูรบ้าง เขายังไม่รู้เรื่องอะไร ที่แวะมาวันนี้เพราะพาภรรยามาเยี่ยมแม่และน้องๆ ก็เลยดูจะงงๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้า

"แล้วผู้กองเพลิงไปไหน" รามสูรรู้จักผู้กองเพลิงเป็นอย่างดี ถ้าแม่มาผู้กองต้องออกมารับสิ

พอประโยคนี้ออกจากปากพี่ชายคนโต ทศกัณฐ์กรอกดวงตามองมาที่น้องสาว เมขลาถึงกับสะดุ้ง เพราะเห็นสายตาพี่ชายเหมือนจับผิด

"คือว่า..ที่ดิฉันมาในวันนี้.."

แกร็ก.. ทันใดนั้นคนที่แอบฟังอยู่ในห้องก็เปิดประตูออกมา

"แม่ครับ" เพลิงคิดว่าตัวเองต้องยืดอกแล้วล่ะ ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาจากห้องของหญิงคนรัก ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงต่างก็มองไปที่เขาเป็นตาเดียว

"เพลิง?" หัวใจของผู้เป็นแม่หล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อเห็นลูกชายเดินออกมาจากห้องในตัวบ้านหลังใหญ่

พอออกมาได้ผู้กองเพลิงก็ทิ้งตัวคุกเข่าลงตรงหน้าทุกคน เขายอมสารภาพว่าตัวเองทนไม่ได้ที่ต้องได้แยกจากหญิงคนรัก จนแอบเข้าห้องของเธอ

"ทำไมลูกทำแบบนี้!" คนเป็นแม่สะบัดมือขึ้นกำลังจะลงโทษลูกชาย แต่เมขลารีบเข้ามากอดเพลิงเพื่อขวางไม่ให้ท่านทำอะไรเขาได้

"คุณอย่าทำแบบนี้" เพลิงจับเธอขยับออกกลัวว่าแม่จะตีถูกเธอไปด้วย

"ไม่ค่ะอย่าทำอะไรผู้กองเลย เราสองคนรักกัน"

"??" รามสูรเริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ทำไมผู้กองถึงไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้" ทศกัณฐ์เป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมาบ้าง เพราะตอนคุยกันแม่ของเพลิงก็ตกปากรับคำ ทำไมเขาถึงยังกล้าขัด

"ผมขอโทษครับท่านผู้พัน" ปากบอกขอโทษแต่มือโอบกอดน้องสาวของผู้พันไว้แน่น "ผมขอโทษ ที่ทำตามคำพูดไม่ได้ ผมรักเธอมาก ไม่อยากจะห่างจากเธอแม้แต่วินาที"

สโรชาถึงกับหันมองหน้าสามี เพราะทั้งสองเพิ่งมารับรู้เรื่องนี้

"ได้! ถ้างั้นผมจะให้โทษคุณ" ทศกัณฐ์เอ่ยเสียงเข้ม หลายคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็มองแบบไม่เห็นด้วย เพราะต่างก็เห็นใจคนทั้งสองที่รักกัน

"แม่จะช่วยพูดให้ หนูเข้าไปก่อน"

"ผู้กองเพลิงตามผมออกมานี่!" ทศกัณฐ์ลุกขึ้นด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

จากที่คุกเข่าอยู่เพลิงก็รีบลุกเดินตามออกไป

"ท่านผู้พันครับ" ออกมาข้างนอกยังเจออีกด่าน นั่นก็คือหมวดชาติ "ผมขอร้องอย่าทำโทษผู้กองเลยนะครับ"

"มึงก็เอากับเขาอีกคนเหรอไอ้ชาติ!"

เมขลาแนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียง อยากรู้ว่าพี่ชายจะทำโทษคนรักยังไง

"น้องเมย์พี่ว่ามานั่งดีกว่า"

"พี่เอวาคะ พี่ช่วยพูดกับสามีของพี่ให้หน่อยสิ" เมขลามองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ ทศกัณฐ์ไม่ฟังคนอื่นเผื่อว่าจะฟังภรรยาบ้าง

"เรารอดูก่อนถ้ามันเกินเลย พี่จะช่วยพูดอีกที"

"พวกเขาเป็นทหาร ต้องถูกทำโทษแบบทหารแน่เลยค่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ทศจะสั่งคุณเพลิงขังคุกขี้ไก่"

"คุกขี้ไก่?" สโรชาและเอวาพูดขึ้นพร้อมกัน

"ใช่ค่ะ น้องเมย์เคยดูละคร"

"เราอย่าเพิ่งคิดมากเลยตอนนี้คุณแม่ก็อยู่ข้างนอก ท่านคงไม่ปล่อยให้คุณทศลงโทษเกินไปหรอก"

"หนึ่ง..สอง.." ขณะที่ข้างในกำลังคุยกันก็ได้ยินเสียงนี้ดังเข้ามาในห้องโถง และยังดังเล็ดลอดเข้าไปในห้องนอน.. "สาม..สี่..ห้า.."