เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 43

"ทำอะไรกัน" รามสูรได้ยินเสียงนับเลขของคนที่อยู่ด้านนอกก็เลยออกมาดู

"สั่งวิดพื้นครับ" คนที่ตอบก็คือทศกัณฐ์ ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่เก้าอี้ยาวสวนหย่อมหน้าบ้าน มองสองคนที่กำลังวิดพื้นอยู่แบบสบายใจ

"หึ" รามสูรนึกขำกับการลงโทษ แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่ง เพราะเรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว และคนเป็นพี่คิดว่าน้องชายก็คงคิดแบบเดียวกัน ถึงได้ทำโทษแค่นี้

"หกสิบ..หกสิบเอ็ด..หกสิบสอง"

"พอได้แล้วค่ะ" เมขลาทนฟังไม่ไหวรีบออกมา และคนอื่นๆ ก็ตามออกมาด้วย

"พี่บอกให้เราอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ"

"พวกเขาเหนื่อยกันแล้ว" ถึงแม้คนอื่นมองเป็นเรื่องปกติเพราะทหารฝึกหนักกว่านี้อยู่แล้ว แต่สำหรับหญิงคนรักไม่ได้มองเหมือนคนอื่น

"นี่ยังไม่ถึงร้อยเลย เหลืออีกตั้งสี่ร้อยกว่า" ทศกัณฐ์ตอบน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"อะไรนะคะ? คุณทศทำโทษผู้กองห้าร้อยครั้งเลยเหรอ??"

"คุณทศ?" หลายคนต่างก็มองหน้ากัน เพราะเมื่อสักครู่เมขลาไม่เรียกทศกัณฐ์ว่าพี่ทศอีกแล้ว

"จะ..จะไม่ให้พี่ทำโทษเลยหรือไง" ทศกัณฐ์ชักจะเสียวสันหลังกลัวน้องโกรธมากกว่านี้

"ไม่รู้ล่ะถ้าคุณทศไม่บอกให้เขาหยุด น้องเมย์จะโกรธ" มือเรียวยกขึ้นมากอดอกแบบเอาเรื่องใบหน้างามบึ้งตึงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด

"พี่ไม่เกี่ยวนะ" รามสูรออกตัวไว้ก่อน เดี๋ยวน้องสาวพลอยมาโกรธให้ตัวเองด้วย

"แม่ก็ไม่เกี่ยว" พุดตาลขยับถอยออกมา เพราะถ้าเมขลาโกรธเดี๋ยวไม่เรียกแม่อีก

"ก็ได้ ผู้กองเพลิงหยุด" ก่อนที่น้องสาวจะโกรธมากกว่านี้ทศกัณฐ์ก็เลยสั่งเพลิงให้หยุดวิดพื้น

"หือ?" ผู้หมวดชาติที่ยังคงวิดพื้นอยู่ถึงกับงง เพราะท่านผู้พันสั่งหยุดแค่ผู้กองเพลิง ส่วนตัวเองก็ยังคงต้องวิดพื้นต่อ

"เออ..แล้วว? อีกคนล่ะคะ" คนที่ถามก็คือดาวเรือง เห็นว่าสั่งแค่ลูกชายตัวเองให้หยุด แต่เพื่อนทำไมถึงไม่ให้หยุดด้วย

"อีกคนเหรอครับ ผมทำโทษมันโทษฐานดูต้นทาง" หลังจากวันนั้นวันที่น้องสาวหนีตามผู้กองไป ทศกัณฐ์ก็เลยนำกล้องวงจรปิดในบ้านมาเปิดดู และเห็นชัดมากว่าผู้หมวดชาติเป็นคนดูต้นทางให้

โดนแล้วไหมล่ะกู เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้ลองนั่งเสือกดันเอากระดูกมาแขวนคออีก "หนึ่งร้อย.. หนึ่งร้อยหนึ่ง.."

"เสียงดังกว่านึ้!"

"ครับผม หนึ่งร้อยสอง! หนึ่งร้อยสาม!!"

เวลาผ่านไปในห้องรับแขก..

"ฉันต้องขอบพระคุณพวกท่านมากเลยนะคะ" ดาวเรืองไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เพราะไม่คิดว่าพวกท่านจะมีจิตใจที่ดีงามขนาดนี้ ถ้าเป็นครอบครัวอื่นจะยอมให้นางจัดผู้ใหญ่มาสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ไหม "แล้วดิฉันจะรีบกลับมาอีกครั้งนะคะ"

พอทุกอย่างผ่านพ้นไป เพลิงต้องได้กลับมาที่ห้อง ส่วนเมขลาก็ยังคงอยู่ห้องของตัวเอง เพราะจนกว่าทั้งสองจะตบแต่งกันเป็นเรื่องเป็นราว ผู้ใหญ่ก็เลยเห็นสมควรว่าให้เด็กทั้งสองแยกกันอยู่ไปก่อน

"เป็นอะไรของมึงวะไอ้ชาติ"

"จะเป็นอะไรล่ะครับก็เหนื่อยน่ะสิ" เข้ามาถึงก็เห็นชาตินอนแผ่อยู่บนเตียง

"แค่ห้าร้อยครั้งทำเป็นเหนื่อย"

"ก็ไม่เหมือนผู้กองล่ะครับ มีคนรักเข้ามาช่วยขนาดนั้น"

"พูดมากเดี๋ยวก็ได้เพิ่มอีกห้าร้อยหรอก"

"ไม่เอาแล้วครับ พอแล้ววว"

เย็นวันต่อมา..

"เราไม่ออกไปกับแม่จริงนะ" พุดตาลถามเมขลาอีกครั้ง เพราะพลเอกเกษมราษฎร์ส่งรถมารับนางไปทานข้าวตามที่ตกลงกันไว้

"ไม่ค่ะ คุณแม่ไปทานกับท่านเถอะ" ใครจะอยากไปเป็นกอขอคอล่ะ ทุกคนต่างก็อยากให้นางมีความสุขสักที

"ถ้างั้นเดี๋ยวแม่หาอะไรอร่อยๆมาฝาก" มือที่กาลเวลาไม่สามารถทำลายนางได้ เอื้อมไปลูบผมลูกสาวคนเล็กเบาๆ

"ขอบพระคุณมากค่ะ" เมขลาเดินออกมาส่งนางขึ้นรถ