เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 44

[ร้านอาหารแห่งหนึ่ง]

ร้านอาหารแห่งนี้ถูกตกแต่งแบบล้านนา พุดตาลก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมท่านถึงเลือกร้านอาหารแบบนี้ได้

"รอนานหรือยังคะท่าน"

"รอคุณพุดตาลไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก็รอได้ครับ" เกษมราษฎร์พูดพร้อมกับขยับเก้าอี้ให้

"ฉันไม่ใช่สาวๆ แล้ว ที่จะมาหยอดคำหวาน"

"แต่สำหรับผม คุณสวยกว่าสาวๆ อีก"

พุดตาลแอบอมยิ้มเล็กน้อย ไม่ว่าใจจะแข็งแค่ไหน ถูกหยอดคำหวานขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องมีเขินกันบ้าง

"อิฉันไม่ยักรู้ว่ามีร้านอาหารแบบนี้อยู่ด้วยค่ะ" พูดตาลเริ่มชวนคุยเรื่องใหม่

"ถ้าคุณชอบ ผมจะพามาทานทุกวันเลย"

"ทุกวันเลย?"

"สั่งอาหารดีกว่าครับ" เกษมราษฎร์ส่งเมนูอาหารให้กับผู้หญิงตรงหน้าได้ดู "ฝากสั่งเผื่อผมด้วยนะครับ"

"ได้เลยค่ะเรื่องนี้อิฉันถนัด.." เกือบหยุดคำพูดตัวเองไว้ไม่ทัน ที่นางบอกว่าถนัดเพราะเวลาไปทานข้าวกับสามีที่ไร นางเป็นคนจัดการให้หมด

"เอ๊ะนั่นใช่ท่านพลเอกไหม"

"ไหน?" ได้ยินเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะทักก็เลยมองไปดู "ใช่จริงด้วยเราได้ข่าวใหญ่เลยเหรอเนี่ย" เผอิญวันนี้นักข่าวมาทำข่าวเรื่องอาหารพื้นเมือง

"เดี๋ยวนะทำไมผู้หญิงถึงหน้าคุ้นจัง"

"จะไม่คุ้นได้ยังไง ก็ภรรยาเก่าของเพื่อนท่านเอง"

"อะไรนะ?"

วันต่อมา.. ข่าวที่ทั้งสองไปทานข้าวเริ่มแพร่กระจายตามสื่อโซเชียลอินเทอร์เน็ตก่อน เพราะยังไม่มีสำนักข่าวไหนกล้าเอามาเล่า

"ก็แค่ไปทานข้าวทำไมต้องให้เป็นเรื่องใหญ่โตกันด้วย" พอเห็นข่าวพุดตาลก็ไม่พอใจ นางอยากจะอยู่เงียบๆ ถึงแม้ไม่มีสามีแล้วแต่นางก็ไม่คิดจะมีใคร

ทางด้านพลเอกเรวทัต..

"หึ!" เรวทัตไม่ชอบใจเอามากๆ ที่เพื่อนรักทำกันแบบนี้ ถ้าพุดตาลไปคบหากับคนอื่นจะไม่ว่าเลย แต่นี่เหมือนเหยียบหน้ากันชัดๆ

พลเอกเรวทัตคับข้องใจมากอยากจะถามเพื่อนตรงๆ ว่าที่ทำไปเพราะอะไร

"เป็นยังไงบ้างผู้พัน" เกษมราษฎร์กำลังจะออกไปธุระ แต่ก็เจอเข้ากับทศกัณฐ์ก่อน

"ก็มีเรื่องปวดหัวเข้ามาเรื่อยๆ ครับ"

"ฮ่าาาา เอากับเขาสิ" ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ตอบท่านแบบนี้

"รู้สึกว่าจะมีความสุขกันจังเลยนะ"

จากคนสองคนที่กำลังหัวเราะ พอได้ยินเสียงนี้ทั้งสองหยุดแล้วมองกลับไปพร้อมกัน

"ดูเหมือนคุณจะอารมณ์เสียนะครับ" เกษมราษฎร์ถามเรวทัต

"ใครจะไปอารมณ์ดีเหมือนคุณล่ะ ได้ข่าวว่าไปทานข้าวกันมาไม่ใช่เหรอ"

"ข่าวเร็วจังเลย"

"นี่คุณกำลังจะหยามผมใช่ไหม"

"หยุดนะครับคุณพ่อ" ทศกัณฐ์รีบเข้ามาขวาง

"จำได้ด้วยเหรอว่าพ่อคือคนไหน"

เย็นวันเดียวกันที่บ้าน..

"เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ?"

"คุณแม่?" ทศกัณฐ์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับภรรยาฟัง แต่ไม่คิดว่าผู้เป็นแม่จะมาได้ยิน

"แม่ถามทำไมไม่ตอบ"

"คือว่า.." ทศกัณฐ์ก็เลยเล่าให้ฟัง เรื่องที่พ่อไปหาเรื่องท่านพลเอก

"แม่ไปทานข้าวกับท่านเกษมมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย" พุดตาลชักจะโมโหทำเหมือนว่าตัวเองเป็นเจ้าชีวิตคนอื่น แต่นางก็ไม่ได้แสดงอาการให้ลูกๆ เห็น จนทศกัณฐ์พาภรรยาเข้าห้องพุดตาลก็เลยเดินออกมา

"ไม่ได้ยินหรือไงคะ คุณแม่บอกให้ปล่อย" เมขลาแอบเดินตามเข้ามาเพราะเป็นห่วง

"น้องเมย์ไม่ต้องเข้ามาลูก"

"ปล่อยแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะ" เมขลาไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาช่วยแกะมือพลเอกเรวทัตออก แต่แรงของทั้งสองก็สู้ท่านไม่ได้ "บอกให้ปล่อยไง!"

"แม่ไม่เป็นอะไรหรอก หนูออกไปข้างนอกก่อน" นางเป็นห่วงความรู้สึกเมขลามากกว่า

"ไม่ค่ะน้องเมย์จะพาคุณแม่ออกไปด้วย มือหนึ่งยื่นขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก เพราะห้ามมันไหลไม่ได้ อีกมือพยายามช่วยเหลือคนที่เธอรักเหมือนแม่แท้ๆ

"จะอะไรกันนักกันหนา" เรวทัตไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้เลย และไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงทำบ้าๆ แบบนี้ "โอ๊ย" แต่ขณะที่คิด ทบทวนเพื่อถามตัวเองอยู่นั้น เมขลาก็ได้กัดมือของท่านเพื่อให้ปล่อยแม่ใหญ่

"คุณแม่เจ็บตรงไหนไหมคะ"

"แม่ไม่เป็นอะไร" ตั้งแต่ใช้ชีวิตร่วมกันมานางไม่เคยเห็นพลเอกเรวทัตเป็นแบบนี้ วันๆ แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ

"เรากลับกันเถอะค่ะ" เมขลาเหลือบตามองไปดูคนที่ให้กำเนิดเธอเล็กน้อย ก่อนที่จะจูงแม่ใหญ่ออกมา

"เดี๋ยวก่อน" พอเรวทัตเรียก เมขลาก็รีบเอาตัวเองยืนบังพุดตาลไว้ "ฉันไม่ทำอะไรแม่เธอหรอกน่าา"

"ท่านมีอะไรจะพูดอีกคะ" พุดตาลก็เลยเอ่ยถาม

"กลับมาอยู่บ้านหลังนี้"

"ฉันอยู่ที่นั่นก็ดีแล้ว"

"ไหนๆ บ้านหลังนี้ก็ไม่มีคนอยู่ จะไปตะลอนอยู่ข้างนอกทำไม"

"ท่านจะพูดแค่นี้ใช่ไหมคะ.." ก่อนที่นางจะออกไปก็เลยหันกลับมาอีกครั้ง "เรื่องท่านพลเอกเกษม อย่าให้ฉันได้ยินอีก ว่าคุณไปหาเรื่องท่าน"

"จะหาอีกทำไม ถ้ามันยังทำแบบนี้อยู่ได้เจอดีกับผมแน่" เรวทัตหมายถึงว่าถ้าเกษมราษฎร์ยังมาวอแวกับพุดตาลอยู่ได้เจอดีกับเขาแน่

"ท่านฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!"

คิ้วหนาของเรวทัตยกขึ้นเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นพุดตาลเป็นแบบนี้สักที แม้แต่วันที่ขอหย่านางก็ยังไม่มีท่าทีแบบนี้เลย "คุณคงจะเป็นห่วงมันมากเลยสินะ"

"ใช่ค่ะ ไหนๆ ฉันก็ไม่มีพันธะแล้ว ฉันอาจจะตกลงปลงใจกับ...." นางหยุดพูดไปนิดหนึ่งเพราะเห็นแววตาของคนตรงหน้า ซึ่งนางไม่เคยเห็นแววตานี้จากท่านเลย "เรื่องนี้ไม่รู้ฉันจะพูดให้คุณฟังทำไมนะ ฉันต้องบอกเจ้าตัวเขาเองสิ..ถึงจะถูก"