เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 45

"คุณไม่มีพันธะ แต่คุณไม่คิดเหรอกว่าเกษมอาจจะมีพันธะอยู่ก็ได้"

พุดตาลเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากสามีเก่า มันก็มีส่วนอยู่บ้าง พลเอกเกษมราษฎร์ตำแหน่งใหญ่โตขนาดนั้น แถมภรรยาก็ตายจากไปนานแล้ว

"เรื่องนั้นฉันคงไม่ให้ท่านต้องมาลำบากใจด้วยหรอกค่ะ..กลับกันเถอะลูก"

พลเอกเรวทัตได้แต่มองตามหลังนางไป ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้

"คนนี้ใช่ไหม ที่เป็นลูกของนวล" เรวทัตรีบเดินตามทั้งสองมาที่รถ

จากที่กำลังจะเปิดประตูพุดตาลถึงกับชะงัก

"ผมจะรับลูกคนนี้กลับมาเลี้ยงเอง"

"??" พอประโยคนี้ออกจากปากพลเอกเรวทัต ทั้งสองที่ยืนหันหลังให้ ก็ได้หันกลับมามองพร้อมกัน "คุณหมายความว่ายังไง"

"ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นลูกอีกคนของผม มันก็ไม่แปลกที่ผมจะรับลูกกลับมาเลี้ยงเอง"

พุดตาลรีบจับเมขลาหลบไว้ด้านหลังของตัวเองก่อน "เสียใจด้วยค่ะ แต่ตอนนี้เมขลาเป็นลูกของดิฉันแล้ว"

"คุณแน่ใจเหรอว่าจะพูดเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กคนนี้กับผม"

เมขลาส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อบอกกับแม่พุดตาลว่าเธอไม่ไป

"แม่ไม่ยอมให้หนูไปอยู่แล้ว เรากลับบ้านกัน" นางรีบหันกลับไปเปิดประตูรถ เพื่อให้เมขลาได้ขึ้นไปนั่งก่อน

"ถ้าคุณชอบขึ้นโรงขึ้นศาล ไม่เป็นไรนะผมจัดให้ได้"

"คุณเรวทัต คุณช่วยทำตัวให้เหมือนมนุษย์ทั่วไปได้ไหม"

"ผมไม่เหมือนมนุษย์ตรงไหน"

"ตรงที่คุณไม่มีความเป็นมนุษย์ในตัวเลยไง"

"คุณอย่าลืมนะว่าทุกคำพูดผมสามารถฟ้องได้" สายตาเรวทัตมองไปดูกล้องวงจรปิดที่อยู่ใกล้ที่สุด

"เอาเลยสิคะ อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ฉันบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มีวันส่งเด็กคนนี้มาให้คุณเด็ดขาด"

วันต่อมาที่เซฟเฮ้าส์

พุดตาลยังไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้กับลูกๆ ฟัง เพราะคิดว่าคนแบบเรวทัตคงไม่ทำจริง ถ้ารับเมขลาไปอยู่ด้วยนั่นหมายถึงต้องผิดใจกับภรรยาใหม่แน่

แต่นางคิดผิด เพราะวันนี้ทนายความของเรวทัตได้มาขอพบ

"ผมเอาเอกสารรูปคดีมาให้คุณพุดตาลได้ดูครับ"

"ฉันขอคุยกับท่านก่อนแล้วกันค่ะ" พุดตาลรู้ดีว่าคงจะสู้ท่านไม่ได้ และเรื่องแบบนี้จะไปขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้อีก แค่เรื่องนั้นก็ทำให้พลเอกเกษมราษฎร์เดือดร้อนไปด้วยครั้งหนึ่งแล้ว

"ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะนัดให้"

"คนนี้ใครคะ" เมขลาซึ่งแอบออกไปหาชายคนรัก กลับมาก็เห็นว่ามีคนที่ไม่รู้จักนั่งคุยกับแม่ใหญ่อยู่

"ไม่มีอะไรหรอกลูก" พุดตาลตอบเมขลาแล้วหันกลับไปพูดกับคนที่นางกำลังคุยด้วย "คุณกลับไปเถอะค่ะ แล้วเดี๋ยวฉันจะติดต่อไปหาคุณอีกที"

"สวัสดีครับคนนี้ใช่ไหมครับที่เป็นลูกสาวอีกคนของท่านพลเอก" ถึงแม้พุดตาลจะไม่อยากให้เมขลารู้เรื่องนี้ แต่พลเอกเรวทัตต้องการให้รู้

"มันเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้นด้วยคะ" เมขลาถามผู้ชายแปลกหน้าตรงๆ

"ก่อนอื่นผมต้องแนะนำตัวก่อน ผมคือทนายความส่วนตัวของท่านพลเอกเรวทัต"

"คุณมาที่นี่ทำไม"

"ท่านให้ผมมาทำเรื่องที่จะรับคุณไปเลี้ยงดู"

"ฉันไม่ไป"

"เรื่องนั้นเดี๋ยวผู้ใหญ่เขาจะคุยกันเองครับ"

หลังจากที่ทนายความออกไปได้นานพอสมควร ทั้งสองก็ยังคงนั่งใช้ความคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อ

"เราบอกเรื่องนี้กับพี่รามและพี่ทศได้ไหมคะ"

"บอกน่ะบอกได้ แต่แม่กลัวว่า.." ถ้าลูกชายสองคนรู้ต้องไม่อยู่เฉยแน่ ที่นางเป็นห่วงเพราะทั้งสองเพิ่งจะถูกพ่อเล่นงานมา

"แม่ใหญ่ไม่ต้องคิดมากนะคะ อย่างมากน้องเมย์ก็แค่ไปอยู่กับ.." แค่ชื่อเมขลายังไม่อยากจะพูดออกมาเลย แล้วเธอจะทำใจไปอยู่กับคนแบบนั้นได้ยังไง

"แม่ไม่มีวันปล่อยให้หนูไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นแน่ หนูไม่ต้องกลัวนะลูก"