เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 305

คำพูดสบายๆ ของเฉินลู่ ทำให้สวีซุ่ยหนิงไม่อาจจะทนยิ้มมุมปากขึ้นได้

เขาเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อของเธอเล็กน้อย สวีซุ่ยหนิงรู้สึกหนาว และสั่นเล็กน้อย แล้วพูดว่า "อากาศเริ่มหนาวแล้ว ฉันหนาว"

เฉินลู่เหลือบมองเธอ อุ้มเธอขึ้นแล้ววางลงบนเตียง

สวีซุ่ยหนิงเลื่อนเข้าไปในผ้าห่มในพริบตา แต่เฉินลู่กลับไม่กลัวความหนาว เธอนั่งบนเตียง เมื่อเห็นเขาเปลือยกาย ลุกขึ้นเทน้ำให้เธอ

สวีซุ่ยหนิงเอื้อมมือไปสัมผัสผิวของเฉินลู่ มันค่อนข้างที่จะอบอุ่น เดิมทีเขาไม่ได้โกหกตั้งแต่แรกแล้ว

เฉินลู่ดูอ่อนโยน แต่ในระดับหนึ่ง สามารถถูกเรียกว่าเป็นชายผู้น่าเกรงขามก็ได้

เพียงเพราะสาเหตุที่เธอนั่ง เมื่อเธอแตะ ได้สัมผัสไปถึงรอยสักของเขาทันที

ครั้งนี้สวีซุ่ยหนิงได้มองอย่างใกล้ๆ ทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า "โจวอี้สักใช่ไหม?”

“ไม่ใช่” เฉินลู่พูด “อาจารย์ผู้สอนการสักทำให้ฉันน่ะ”

ดูเหมือนเขาจะคาดหวังสิ่งที่เธอคิด และกล่าวว่า "รอยสักของโจวอี้ เป็นฝีมือฉัน ฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่ามันเป็นแค่การฝึกเท่านั้น หล่อนต้องการสัก ฉันเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ นกอินทรีกับนกนางแอ่น ไม่ใช่คู่กัน เธอเคยเห็นนกอินทรีตัวนั้น มีคู่ครองเป็นนกนางแอ่นเหรอ?”

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "แล้วทำไมนายถึงคิดที่จะสักรูปนกอินทรี? ดูเหมือนว่านายจะชอบประเภทนกมากนะ"

เฉินลู่มองดูเธอครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้ชอบประเภทนก ก็ไม่ชอบอินทรีด้วย เพียงแค่มีคนบอกว่าฉันเหมือนนกอินทรี ก็เลยสัก"

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "ไม่ชอบนายก็ยังสัก"

เฉินลู่กล่าวว่า “เธอไม่ชอบฉัน ก็ไม่ใช่ยังอยู่กับฉันแล้วเหรอ”

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นมาก่อน"

เฉินลู่เลิกคิ้ว และพูดอย่างครุ่นคิด “งั้นก็ชอบฉันขึ้นมาแล้ว?”

สวีซุ่ยหนิงจ้องมาที่เขากล่าว “ทำไมทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เหมือนสภาพนายดูไม่ได้แย่เลย”

“เพราะว่าเวลามีเซ็กส์ ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น”

คำพูดนี้ของเฉินลู่ เหมือนล้อเล่น แต่ดวงตาของเขาไม่ผ่อนคลายเลย

สวีซุ่ยหนิงรู้ดีว่า ในเวลานี้ เขากำลังโน้มน้าวตัวเองให้เล่นจริงๆ และไม่อยากให้เธอได้รับผลกระทบจากเขา

“เฉินลู่ วันนี้นายจะเล่นอะไรก็ได้ แม้ว่าฉันต้องใช้ปากก็ยังได้” เธอเอื้อมมือหยิบผ้าห่มขึ้น และมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“เธอไม่ใช่ไม่ชอบเหรอ?” เขามองเธออย่างงงๆ

“มันมืดไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ฉันทำได้” สวีซุ่ยหนิงกล่าว “ฉันต้องการทำให้นายมีความสุข”

ดวงตาของเฉินลู่เป็นประกาย จากนั้นขึ้นเตียง เมื่อสวีซุ่ยหนิงก้มลง เขาก็ผลักเธอออกไป เพียงแค่นอนลง แล้วกอดเธอจากด้านหลัง และไม่ทำอะไรเลย

“เมื่อวานเพิ่งจะทำเรื่องนั้นไป ไม่มีใครที่ต้องการมันทุกวันหรอก” เฉินลู่เอนศีรษะพิงไหล่ของเธอ พูดน้ำเสียงค่อนข้างขี้เกียจว่า “ฉันแค่อยากจะนอนกอดเธอ”

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเฉินลู่ทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสีย แน่นอนว่ามันไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่

“แต่ถ้าเธอต้องการจริง ฉันสามารถเล่นกับเธอได้” เขาลูบที่น่องของเธออย่างบอกเป็นนัยๆ แต่ปากกลับพูดเบา ๆ

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจ หันกลับไป กอดเขา ให้เขาพิงมาที่หน้าอกเธอ พูดว่า "นอนเถอะ ไม่ต้องคุยกับฉันแล้ว"

เฉินลู่รู้วิธีจัดการกับสวีซุ่ยหนิงแล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดเบา ๆ ว่า "ซุ่ยซุ่ย"

"นายจะพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์"

“ซุ่ยซุ่ย”

“……”

“ฉันจะระวัง” เขายืนยันขณะที่มองเธอ

“……”

……

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ สวีซุ่ยหนิงก็เหงื่อออกทั้งตัว

อารมณ์ของเฉินลู่ดีขึ้นมาก เขาหาชุดนอนให้เธอสวม

สวีซุ่ยหนิงพูดอย่างหมดแรง "นี่คือสิ่งที่นายบอกว่าจะระวัง?”

“ขอโทษนะ” เฉินลู่เข้าไปในผ้าห่มของเธอ พูดอย่างไม่ใส่ใจ “พรุ่งนี้ฉันคงไม่ไปทำงาน เธอคิดว่ามันแปลกไหม?”

สวีซุ่ยหนิงนิ่งไป และพูดว่า "ไม่หรอก ฉันแค่กังวลว่าจะเกิดเรื่องกับนาย นายต้องไม่เป็นไร เกาะฉันกินฉันก็จะไม่สนใจนาย”

เฉินลู่พูดติดตลก “ทำไมเธอไม่บอกว่าจะเลี้ยงฉันล่ะ?”

"ฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอก” สวีซุ่ยหนิงพูดตามความเป็นจริง "นายฟุ่มเฟือยเกินไป ฉันเลี้ยงไม่ไหว แม้ว่าฉันจะทำงาน 24 ชั่วโมงต่อวัน ก็ไม่เพียงพอที่จะให้นายถลุงเล่น ฉันหวังว่าต่อไปหากมีลูก ขอร้องอย่าให้เหมือนนายเลย”