เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 307

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าเป็นเพราะคิดมากไป หรือเป็นเพราะว่า เธอไม่เคยเห็นด้านที่อ่อนแอของเฉินลู่มาก่อน บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมัน และมันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะคิดไปในทางที่ไม่ดี

“ซุ่ยซุ่ย ฉันไม่เป็นไร เธอไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานเถอะนะ” หลังจากผ่านไปห้านาที เฉินลู่ได้ปรับอารมณ์ให้ดีแล้ว กล่าวว่า “ฉันหยุดพักหนึ่งสัปดาห์ และสัปดาห์หน้าจะกลับไปทำงาน เธอไม่ต้องห่วงนะ”

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า ปล่อยเขา และตอบโอเค

ก่อนจากไป เฉินลู่เลิกคิ้วถามเธอว่า “เมื่อคืนขายืนแทบจะไม่ไหว ให้ฉันไปส่งไหม?”

“ฉันไปเองก็ได้ นายพักอยู่ในบ้าน อย่าอ่านความคิดเห็นบนอินเทอร์เน็ตที่ไม่ดีเหล่านั้นให้มากนะ” สวีซุ่ยหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พวกเขาไม่มีอะไรทำ ไม่ว่าอะไรก็ต้องแสดงความคิดเห็นสักหน่อย”

เฉินลู่พูดเบาๆ “ฉันไม่ดูหรอก”

แค่เฉินลู่ไม่ดู แต่สวีซุ่ยหนิงกลับทำไม่ได้ คลื่นความนิยมลูกใหม่ได้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง และการถอนตัวจากการค้นหาที่ร้อนแรงกลายเป็นสัญญาณของความร้อนตัว เธอเฝ้าดูมันซ้ำแล้วซ้ำอีก โกรธซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทรมานตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สวีซุ่ยหนิงเริ่มนึกถึงเฉินลู่อีกครั้ง เธอส่งข้อความถึงเขาสองข้อความ และเขาก็ตอบอย่างอารมณ์ดี

เธอถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เฉินลู่จึงถ่ายวิดีโอสั้นในการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เธอ

สวีซุ่ยหนิงคิดสักพัก และถามหยั่งเชิงว่า: คืนนี้ทานอาหารเย็นด้วยกันไหม?

ในช่วงเวลานี้ เฉินลู่ไม่ค่อยชอบออกไปนอกบ้าน สวีซุ่ยหนิงก็ถามเรื่อยเปื่อย โดยไม่ความคาดหวังอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตกลงจริงๆ

เธอดีใจเล็กน้อย และได้รีบหาร้านอาหารที่เธอต้องการไปอย่างรวดเร็ว

ตอนบ่ายสี่โมง เฉินลู่มารับเธอด้วยตัวเอง

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกประหลาดใจที่เขาแวะเข้ามา ขณะที่เฉินลู่กำลังนั่งรอให้เธอทำงานให้เสร็จ ก็ได้นั่งคุยอยู่กับเสี่ยวเย่อยู่ด้านนอก

เมื่อเธอทำงานเสร็จ เฉินลู่ก็หยิบกระเป๋าให้เธอ แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "ฉันเห็นใบหน้าเสี่ยวเย่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดอะไรเธอเหรอ?”

“ถามว่าเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่” เฉินลู่พูดโดยไม่เปลี่ยนหน้า

สวีซุ่ยหนิงกล่าวอย่างเขินอาย "เธอค่อนข้างชอบดูคนอื่นมีความรัก"

"ก็ดีนะ"

“นายยัดอั่งเปาให้เธอเหรอ?

เฉินลู่ชะงัก ไม่ได้ปฏิเสธ “ยัดไปแล้วเป็นหมื่น”

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้ว

“และได้ให้กระเป๋าอีกไม่กี่ใบ”