เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 310

เฉินลู่ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

จิตแพทย์อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องมาหาผมที่นี่สามวันครั้ง”

“ครับ” เขาไม่ได้ปฏิเสธ

จิตแพทย์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่รู้ว่าจะโน้มน้าวยังไงดี สุดท้ายเขาก็พูดว่า "ตอนนี้คุณไม่โสดแล้วนี่ครับ มีอะไรก็ลองพูดกับคนที่บ้านดู"

แม้ว่าเฉินลู่จะก้มหน้าอยู่ แต่หมอยังแอบเห็นลูกกระเดือกของเขามีการเคลื่อนไหวเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เธอมีธุรกิจของตัวเอง งานยุ่งมาก เธอรับเรื่องราวมามากเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามจะต้องมีขั้นตอนของมัน ถ้าผมเดินออกมาเองไม่ได้ก็ไม่มีใครช่วยผมได้หรอกครับ ผมคงต้องติดอยู่กับมันจนกว่าจะคิดออก”

“คุณสวีรู้ไหมครับว่าคุณมาหาผม” เซี่ยจิ้นถามขึ้น

เฉินลู่พูดเบา ๆ “ไม่รู้ครับ”

เซี่ยจิ้นหันไปจัดยาให้เฉินลู่ ในตอนที่เฉินลู่ยื่นมือมารับยา เขาก็กำชับอีกครั้งว่า “คุณต้องจำไว้ว่ามาให้ตรงเวลานะครับ”

เฉินลู่ส่งเสียง"อืม"เบาๆในลำคอ และเมื่อเขาขึ้นรถกำลังจะจากไป เขาเหลือบมองโทรศัพท์และเห็นสวีซุ่ยหนิงบอกว่าเธอกำลังจะเดินทางไปทำงานที่อื่น

เขาคิดเกี่ยวกับมัน ก่อนจะกดโทรศัพท์หาเธอและถามว่า "จะไปทำงานที่ไหนเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงลังเล ดูเหมือนไม่อยากไป

“เมืองนั้นมีเพื่อนเก่าของเธอหรือเปล่า?” เขาถามอย่างครุ่นคิด

สวีซุ่ยหนิงปฏิเสธและพูดตามความจริงว่า "แค่รู้สึกไม่ดีที่จะปล่อยนายอยู่ที่นี่ตามลำพังน่ะ"

มือของเฉินลู่ที่ถือโทรศัพท์กำชับแน่นขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

แค่เขาแสดงออกมาเล็กน้อยก็ส่งผลต่อชีวิตของเธอซะแล้ว เมื่อก่อนการเดินทางไปทำงานที่อื่นเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้กลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิงไปแล้ว

เฉินลู่พูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “เธอพูดแบบนี้เหมือนฉันเป็นภาระเลย”