ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 26

ซูหนานอีแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้มีคนแอบมองอยู่ และให้หยุนจิ่งก็อย่าส่งเสียง

นางยังไม่รู้ว่า ตกลงเป็นคนของใคร

"จิ่งเอ้อร์ ให้ข้ามาลองเถอะ!"

"ได้"หยุนจิ่งยื่นเบ็ดจับปลาให้นาง"ภรรยาระวังนะ"

"ดูข้านะ!"ซูหนานอีพลิกข้อมือและโยนเบ็ดจับปลาออกไป เบ็ดจับปลาแหลมคมมาก เปล่งประกายแสงออกมา

"อ๊ะ!"เสียงกรีดดังขึ้น จากนั้นเสียง"ตุ่ม"ส่งมา

"ไป จิ่งเอ้อร์ เราไปดูกัน!"

หยุนจิ่งพายเรือไปตามเสียง และก็ได้เห็นมีคนหนึ่งนอนขว้างอยู่บนเรือลำเล็ก กำลังยื่นมือไปดึงคนที่ตกน้ำ ใบหน้าของคนนั้นยังมีแผลเลือดออก เพิ่งโดนเบ็ดตกปลาเกี่ยวนั่นแหละ

เป็นบ่าวสองคนที่ห้ามหนุนจิ่งอยู่บนฝั่งนั่นเอง

ซูหนานอีทำเป็นว่าตกใจ"พวกเจ้าทำอะไรอยู่เนี่ย?"

สีหน้าของหยุนจิ่งมืดมาก"พวกเจ้าตามหลังข้ากับภรรยามา คิดจะทำอะไร?"

บ่าวสองคนรีบส่ายมือ"ท่านอ๋องอย่าโกรธนะขอรับ ท่านเข้าใจผิดแล้ว พวกบ่าวจะกล้าตามหลังท่านได้ยังไงล่ะ?พวกบ่าวมาใส่ปุ๋ยให้ดอกบัวขอรับ!"

"โกหก!"หยุนจิ่งไม่เชื่อหรอก"พวกเจ้าก็คือตามหลังพวกเรา ยังไม่ยอมรับอีก!"

บ่าวสองคนรู้สึกอึดอัดใจ ท่านนี้ช่าง......

ซูหนานอีเหมือนจะยิ้มอยู่"ท่านอ๋องเป่ยลี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฝ่าบาท พวกมึงกล้านะ กล้ามาตามหลังเขาด้วย อย่าพูดถึงพวกมึงเป็นแค่บ่าวเลย แม้แต่เจ้านายของพวกมึงก็ไม่กล้าทำแบบนี้!"

"ไม่ขอรับ เข้าใจผิดจริงๆขอรับ พวกบ่าวไม่กล้าหรอกขอรับ เจ้านายของบ่าวยิ่งไม่รู้เรื่องเลยขอรับ พวกบ่าวมาใส่ปุ๋ยจริงๆขอรับ"

พวกเขายิ่งเน้นว่าเจ้านายไม่รู้เรื่อง ก็ยิ่งหมายความว่าเป็นเจ้านายของพวกเขาสั่ง

คนสองกราบอย่างต่อเนื่องอยู่บนเรือ คนหนึ่งยังเปื้อนเลือด กลิ่นเลือดแพร่ออกมา ซูหนานอีรู้สึกเห็นใจเล็กน้อย

"ภรรยา เจ้าไม่ต้องกลัว รอข้าพาบ่าวสองคนนี้ขึ้นฝั่งแล้ว จะไปถามหลี่ชูยวี่!"หยุนจิ่งพูดอย่างโกรธ

ซูหนานอีรู้สึกว่าบ่อน้ำดอกบัวนี้มันแปลกประหลาด ดึงมือของหยุนจิ่นและพูดว่า"ช่างเถอะ อย่าสนใจพวกเขาเลย เป็นแค่บ่าวสองคนเท่านั้น"

"ใช่แล้ว ท่านอ๋อง ท่านก็ถือว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ ปล่อยพวกบ่าวไปเถอะ"

หยุนจิ่งทำตาขาวใส่พวกเขาอย่างรังเกียจ"ภรรยา พวกเขาน่าเกลียดมาก เราไปกันเถอะ"

"ได้ เราไปกัน ไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

หยุนจิ่งพายเรือ ซูหนานอีอยู่ข้างๆเขา ไม่นานเขาก็ลืมความไม่สบายใจไป พายขึ้นฝั่งอย่างสนุกสนาน

เมื่อเห็นว่าหลี่ชูอวี่ยังรออยู่บนฝั่ง หยุนจิ่งเห็นเขามา ก็เลยรีบพูดว่า"เข้าออกไป!นี่เป็นปลาที่ข้าตบขึ้นมาเอง! คนของพวกเจ้ายังมาตามหลังข้าอีก น่ารังเกียจจริงๆ!"

หลี่ชูอวี่หยุดอยู่ในที่ไม่ไกล ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้ม ไม่เห็นถึงความเก้อเขินเลย"ท่านอ๋องจะไปเลยหรือ?ไม่เที่ยวอีกหรอขอรับ?"

"ข้าไม่เล่นแล้ว เชอะ!"

มือหนึ่งของหยุนจิ่งจับปลา อีกมือหนึ่งจับมือซูหนานอี จากไปอย่างรวดเร็ว

ซูหนานอีเอียงหน้าไปมองบ่อน้ำดอกบัว ดอกบัวสีชมพูกำลังเคลื่อนที่ไปมาตามสายลม สวยงามมาก แต่นางกลับรู้สึกว่าบนร่างกายมีความเย็นชาเล็กน้อย

กลับมาถึงหน้ารถม้า เสี่ยวเถากำลังรออยู่ข้างรถ เมื่อเห็นซูหนานอีและหยุนจิ่งกลับมา ก็รีบขึ้นมาทำความเคารพ

"คุณหนู ท่านอ๋อง!"

ซูหนานอีถาม"ซูหว่านเอ้อร์ไปแล้วหรือ?"

"ไปตั้งนานแล้ว ท่านไม่เห็นหรอก มันน่ากลัวมาก ใบหน้าของนาง......"เสี่ยวเถาลดระดับเสียงลง"พวกเขาล้วนบอกว่า คุณหนูรองไม่เคารพต่อพระ ชุนหลิงยังกลัวจนร้องไห้เลย"

ซูหนานอีรู้สึกสบายใจมาก"จริงหรือ?คาดว่าเป็นเพราะนางทำเรื่องร้ายไปมาก พระยังมาลงโทษนางเลย พอเถอะ เสี่ยวเถา เจ้ากลับไปก่อน ไปสืบค้นข่าว เดี๋ยวข้ากลับดึกหน่อย"

"เจ้าค่ะ คุณหนู!"

หยุนจิ่งพาซูหนานอีกลับไปในจวนอ๋อง เขาบอกว่าพ่อครัวในจวนอ๋องฝีมือดีมาก ทำปลาได้อร่อยมาก