ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 28

ซูซืออวี้ขมวดคิ้วและมองไปที่หยางโมโม่ที่กำลังร้องไห้ราวกับฟ้ารั่ว "เอาล่ะ เจ้ามีอะไรก็จงกล่าวมาดีๆ บัดนี้เรื่องราวยังยุ่งเหยิงมิพอหรือไร?"

"ท่านนายเจ้าคะ บ่าวไปเชิญคุณหนูใหญ่แล้วแต่มิได้พบนาง เสี่ยวเถาบอกว่าคุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่และมิควรถูกรบกวน บ่าวจึงจะคุกเข่าร้องขอ แต่เสี่ยวเถากล่าวว่าหากบ่าวกล้าเอะอะโวยวาย ก็จะ......ก็จะขายบ่าวทิ้งไปเสียเช่นเดียวกับซุนโมโม่！"

"บ้าเสียจริง บ้าไปกันหมด!" ซูซืออวี้โกรธจัด "นี่คือจวนซู ทุกคนล้วนแซ่ซู! นางมีสิทธิ์ใดทำเย่อหยิ่งเช่นนี้?"

เซี่ยซื่อกัดฟันด้วยความโกรธ ซูหว่านเอ้อร์ก็เคียดแค้นจนสุดหัวใจ

ตำแหน่งพระชายาควรจะเป็นของนาง ซูหว่านเอ้อร์!

"ท่านพ่อ" ซูหว่านเอ้อร์เอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน "ท่านต้องช่วยให้ข้าได้รับความยุติธรรมนะเจ้าคะ ซูหนานอีใจดำรังแกข้ามากเหลือเกิน！"

ซูซืออวี้นำมือขึ้นตบโต๊ะ "ถูกต้องแล้ว นางทำเกินไปจริงๆ ต่อให้มีจวนอ๋องเป่ยลี้คุ้มกัน นางก็มิควรรังแกน้องสาวเช่นนี้ มิได้ละ ข้าจะไปพบนาง!"

ซูซืออวี้ยังไม่ทันจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนตรงประตูกล่าวขึ้นอย่างเย็นชาว่า "มิต้องไปหรอก ข้าอยู่นี่แล้ว！"

วินาทีนี้ความเงียบงันเข้ามาแทนที่ ซูหนานอีนำมือเปิดม่านเพื่อเข้าไปด้านใน สายตาส่งผ่านไปยังผ่านซูหว่านเอ้อร์

เอ๋ ใบหน้านี้ ดูเหมือนเมื่อเช้าคงจะทาแป้งหอมมามิน้อย

ซูหว่านเอ้อร์รีบเอี้ยวตัวหลบ นางมิต้องการให้ซูหนานอีพบนางด้วยสภาพตอนนี้

ซูซืออวี้ระงับความโกรธของเขาเอาไว้ "หนานอี พ่อขอถามเจ้าสักหน่อยว่า เหตุใดเจ้ามิให้ไท่เฟยออกหน้าเชิญหมอหลวงมารักษาหว่านเอ้อร์ ถึงอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวของเจ้า เจ้าจะทนเห็นนางทนทุกข์ทรมานเช่นนี้หรือ?"

"ท่านพ่อ" ซูหนานอีกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจ "เหตุใดท่านจึงกล่าวเช่นนั้น? ข้ามิยอมให้ไท่เฟยรักษาซูหว่านเอ้อร์ ใครเป็นผู้กล่าวเช่นนี้กัน?"

เซี่ยซื่อที่นั่งร้องไห้อยู่ด้านข้างเอ่ยว่า "ยังต้องบอกอีกหรือ? ชุนหลิงเดินทางไปที่จวนท่านอ๋องและได้ยินมากับหูของนางเอง เจ้ายังมิยอมรับอีกหรือ?"

ซูหนานอียิ้มอย่างเยือกเย็น "ชุนหลิง ดูเหมือนว่าเจ้าจะมิได้กล่าวความจริง"

ชุนหลิงสะดุ้งทันใด นางก้มหน้าลงและกัดริมฝีปากตนเอง "ข้า......ข้ากล่าวความจริง"

ซูหนานอีเหลือบมองไปที่ซูหว่านเอ้อร์ "ซูหว่านเอ้อร์ เจ้าจงบอกกับท่านพ่อเองเถิดว่าโรคนี้เจ้าได้มาอย่างไร? แล้วพระสนมเอกตรัสว่าอย่างไร?"

ซูหว่านเอ้อร์ซึ่งกำลังเกาบริเวณที่คันอยู่จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก นางจึงได้โพล่งออกมาว่า "พระสนมเอกพูดจาไร้สาระสิ้นดี ข้ามิได้ถูกอะไรสิงเสียสักหน่อย!"

ซูหนานอีเลิกคิ้วและมองไปทางซูซืออวี้

ใบหน้าของซูซืออวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเข้าใจได้ในทันที "หว่านเอ้อร์! อย่าได้กล่าวเรื่องไร้สาระ!"

ซูหนานอีจึงได้เล่าเรื่องราวคร่าวๆออกมาอีกครั้งหนึ่ง แต่ก่อนที่นางจะกล่าวจบ ซูซืออวี้ก็ได้หน้าซีดด้วยความตกใจแล้ว

เซี่ยซื่อเองก็รู้สึกสับสนจนมิรู้จะทำอย่างไร

ซูหว่านเอ้อร์เริ่มกระสับกระส่าย "ซูหนานอี! เจ้าอย่ามาจงใจทำให้ทุกคนแตกตื่น มิเชิญหมอหลวงให้ข้าก็มิเป็นไร！ ใครต้องการเล่า ข้ามิเชื่อหรอกว่าหมอชาวบ้านจะมิมีคนใดที่รักษาข้ามิได้"

ชุนหลิงกัดริมฝีปากของนางแล้วก้าวไปข้างหน้า จากนั้นกระซิบสองสามคำที่หูของนาง

ดวงตาของซูหว่านเอ้อร์แสดงความปีติขึ้นมา "จริงหรือ?"

"จริงเจ้าค่ะ" ชุนหลิงพยักหน้า

ซูหว่านเอ้อร์กล่าวกับเซี่ยซื่อว่า "ท่านแม่ มิได้ต้องไปร้องขอนางหรอก! ข้ามีวิธีของข้าเอง!"

ซูหนานอีได้เพียงยิ้ม มิได้ขัดแย้งใดๆ

ทันใดนั้นเอง ผู้รับใช้ที่อยู่ข้างนอกยืนอยู่ตรงประตูก็กล่าวขึ้นว่า "รายงานคุณหนูรองเจ้าคะ เสี่ยวชุยจือขอเข้าพบเจ้าค่ะ"

"ให้เขาเข้ามา!" ซูหว่านเอ้อร์รีบกล่าวทันที

เสี่ยวชุยจือเดินเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว แต่เขาทำได้เพียงยืนอยู่ในห้องโถงด้านนอกเท่านั้น ซูหว่านเอ้อร์เอ่ยถามว่า "เจ้าไปสอบถามมาเรียบร้อยแล้วหรือไม่?"

เสี่ยวชุยจือก้มศีรษะและตอบว่า "คุณหนูรองขอรับ ข้าน้อยได้ไปสอบถามมาแล้ว หมอหูผู้นั้นเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อต้นปี เขามีชื่อเสียงยิ่ง เพียงเอ่ยชื่อก็มิมีผู้ใดมิรู้จักหมอหู ว่ากันว่าเขาเดินทางมาที่นี่เพื่อพักผ่อนจิตใจ ดังนั้นจึงมิมีผู้ใดรู้ว่าเขาเดินทางมามากนัก"

"หืม หมอหูงั้นหรือ?" หัวใจของเซี่ยซื่อรู้สึกตื่นเต้นขึ้นเล็กน้อย นางรีบคว้ามือของซูหว่านเอ้อร์กล่าวว่า "หว่านเอ้อร์ เจ้ารอดแล้วคราวนี้ แม่ได้ยินว่าลุงของเจ้าเคยเล่าให้ฟัง ในตอนนั้นเขาทำการค้าอยู่นอกเมือง ปีนั้นที่นั่นมีโรคระบาดหนักเสียจนลุงของเจ้าเกือบจะมิมีชีวิตรอดกลับมาได้ คลับคล้ายคลับคลาว่าหมอหูผู้อัจฉริยะนี้แหละที่ช่วยชีวิตลุงและผู้คนในเมืองเอาไว้"

"จริงหรือ?" ซูหว่านเอ้อดีใจยิ่งนัก"ช่างดีเสียจริง!"

"ถูกต้องแล้ว" เซี่ยซื่อพยักหน้าและกล่าวกับซูซืออวี้เบาๆ "ขอนายท่านโปรดมอบจดหมายเชิญและของกำนัลเพื่อเข้าพบด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

ซูซืออวี้ยังคงโกรธซูหว่านเอ้อร์ แต่เมื่อเห็นสองคนแม่ลูกนี้เขาก็ใจอ่อนอีกครา และคิดว่ารอให้รักษาหายก่อนค่อยว่ากัน