ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 4

ภายในศาลา ผู้หญิงหุ่นดีคนหนึ่งใส่กระโปรงยาวสีชมพู

"ทำไมยังมิได้มีข่าวส่งมา?สองคนนั้นทำอะไรอยู่เนี่ย?"

ข้างๆของผู้หญิงมีสาวรับใช้ยืนอยู่ ดูเหมือนประมาณสิบสองสิบสามขวบ"บ่าวจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ไอ้โง่นั้นได้กินยาปลุกเซ็กส์ ส่วนคุณหนูใหญ่ก็โดนยาทำให้หมดแรง เนื้อที่มาหาถึงหน้าบ้าน แม้เป็นคนโง่ก็รู้ว่าต้องกิน"

ผู้หญิงเสื้อชมพูเอ่ยเสียงเย็นชาออกมาอย่างเย่อหยิ่ง"เฮ่อ รีบไปดูสิ เรื่องนี้ห้ามเกิดอุบัติเหตุแล้ว ถ้าวันนี้ยังทิ้งเขาออกไปไม่ได้อีก อนาคตเราก็ไม่มีโอกาสแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

"บ่าวจะไปทันที คุณหนูโปรดรอสักพักเจ้าค่ะ"

"ไปเถอะ รีบไปรีบกลับ"

สาวใช้คนนี้วิ่งออกจากศาลาอย่างเร็ว เหลือแต่หญิงเสื้อชมพูคนเดียว

ไม่มีใครสังเกตได้ว่า ข้างหลังของศาลามีต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง ส่วนข้างหลังของต้นไม้มีผู้ชายคนหนึ่งพิงอยู่ และหลังของผู้ชายคนนั้นยังได้แบกผู้หญิงเสื้อขาวคนหนึ่งด้วย

"ภรรยา ทำไมเราต้องซ่อนอยู่หลังต้นไม้ล่ะ?เล่นซ่อนหาหรือ?"

ซูหนานอีมองไปทางที่สาวรับใช้คนนั้นวิ่งไป ไม่นานก็ยืนยันว่าได้วิ่งไปทางที่พวกเขาหนีออกมาแน่นอน

มองไปดูร่างสีชมพูในศาลา สมองของซูหนานอีก็มีตัวหนังสือปรากฏขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

น้องสาวสอง

นางขมวดคิ้ว ฟังจากคำพูดของสองคน นางเกือบจบยืนยันได้แล้ว ก็คือผู้หญิงต่อหน้าคนนี้วางแผนทุกอย่าง อยากจะทำให้นางเสียร่างที่บริสุทธิ์ไป

"จิ่นเอ้อร์ เรามาเล่นซ่อนหากันดีไหม แต่ว่า ต้องเล่นตามกฎของข้า ได้ไหม?"

ผู้ชายพยักหน้า ดีใจจนจะกระโดดขึ้นมาแล้ว"ดีสิดีสิ!จิ่นเอ้อร์ชอบเล่นเกมที่สุดแล้ว!"

"เดี๋ยวข้าจะไปหลอกพี่เสื้อชมพูมา เจ้าซ่อนบนต้นไม้ก่อน พอนางเข้ามา เจ้าก็ล้อมไปข้างหลวง ใช้ข้อมือ ก็คือที่นี่ ไปทุบหลังคอของนาง เข้าใจไหม?"

ซูหนานอีใช้มือข้างหนึ่งไปจับข้อมือของเขา แล้วอธิบาย

เขาพยักหน้า"เออๆ!จิ่นเอ้อร์เข้าใจแล้ว!"

ซูหนานอีโล่งใจ"งั้นวางข้าลงมาก่อน"

"อย่างนี้ก็ได้ แต่ภรรยาต้องจับต้นไม้นี้ให้ดีนะ มีต้นไม้อยู่ เจ้าไม่ล้มหรอก!"

"เออ ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าก็ระวังหน่อย"

"อิๆๆ ภรรยาเป็นห่วงข้าแล้ว"

ซูหนานอีอึ้งขึ้นมา"รีบไปเถอะ"

จากนั้น เขาก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ต้นไม้มีใบไม้มากมาย ปิดบังร่างกายของเขาอย่างสิ้นเชิง ไม่เห็นแม้แต่นิด

ซูหนานอีหยิบเข็มเล่มสุดท้ายออกมา

"น้องสาว ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่ล่ะ?"

น้ำเสียงน่าฟังราวกับลูกปัดตกลงจาน ส่วนหญิงเสื้อชมพูที่อยู่ในศาลาเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ก็นิ่งอึ้งขึ้นมา

หันไปด้วยจิตสำนึก พอมองเห็นร่างสีขาวที่อยู่หลังต้นไม้ สายตาของนางก็กังวลขึ้นมา"พี่สาว?"

เป็นไปได้ยังไง?