ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 89

ซูหว่านเอ้อร์ตัวสั่น หน้าซีดเผือด

ซูหนานอีหัวเราะเยาะ จับชายแขนเสื้อหยุนจิ่ง "หยุ่งจิ่ง พวกเราไปกันเถอะ"

มองดูพวกเขาที่เดินไปไกลแล้ว ซูหว่านเอ้อร์ก็กลืนน้ำลายเฮือก ทันใดนั้นก็นึกถึงวิญญาณที่เห็นอยู่ในเรือน ก็อดที่จะหนาวจนตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้

เซี่ยชื่อกอดนางไว้ นางพูดพรึมพรำ: "ท่านแม่ นางติดคุกไปแล้วจะพูดอะไรออกมาอีกหรือไม่ คนงานทั้งสองของหอเหมียนชุนจะเผยตัวออกมาหรือไม่"

เชี่ยชื่ออยากจะพูดตำหนินางสักหน่อย แต่มองดูสภาพนางตอนนี้ก็เลยอดทนไว้แล้วค่อยพูดทีหลัง "คงไม่หรอก ทั้งสองคนนั้นได้เงินไปแล้วคงเผ่นหนีไปไกลแล้ว เกิดเรื่องมาถึงตอนนี้ พวกมันไม่กล้ากลับมาหรอก เจ้าก็เหมือนกัน เรื่องใหญ่อย่างนี้ทำไมไม่ปรึกษาข้าก่อน"

ซูหว่านเอ้ร์คิดถึงเรื่องที่ไม่ได้รับความยุติธรรมในสองสามวันมานี้ก็กลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาไม่ได้ "ท่านแม่ ลูกนึกว่า……ท่านแม่จะโกรธลูกเสียอีก ไม่รักลูกสาวคนนี้อีกแล้ว……"

เซี่ยชื่อนั้นโกรธนางจริง เพราะนางก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ตอนนี้เรื่องก็แพร่ออกไปข้างนอกแล้ว อีกทั้งยังถูกกักบริเวณถูกรังเกียจอย่างนี้หรือ แต่ถึงอย่างไรนางก็มีลูกสาวเพียงคนเดียว เฝ้าเลี้ยงดูอุ้มชูมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ จะไม่ทำอะไรเลยได้ยังไง

"เด็กโง่ เจ้าพูดเหลวไหลอะไร แม่จะไม่รักเจ้าได้อย่างไร เพียงแต่ว่าตอนนี้……เฮ่อ พวกเราจะต้องวางแผนดีๆ ต่อจากนี้ห้ามก่อเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก เข้าใจไหม"

เซี่ยชื่อปลอบเบาๆ แล้วฉุดซูหว่านเอ้อร์ลุกขึ้น "ประเดี๋ยวเจ้าต้องไปรับผิดกับท่านพ่อของเจ้า ท่านพ่อของเจ้าชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง เจ้าอย่าไปเถียงเขาอีก"

ซูหว่านเอ้อร์ทำปากจู๋ไม่อยากทำ "ท่านแม่ แต่ท่านพ่อตอนนี้ ……เขาทำอย่างนี้กับท่าน ท่านไม่โกรธหรือ"

เซี่ยชื่อยกมือขึ้นลูบผมนาง "โกรธแล้วมีประโยชน์อะไร ผู้ชายก็ตัวเองเป็นคนเลือก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ต้องมีการแก่งแย่งแข่งขันบ้าง แต่ก็ต้องยืนหยุดอยู่ให้มั่นคงถึงจะได้ เจ้าวางใจเถอะ แม่ไม่มีทางล้มเด็ดขาด แม่ได้ทำการหาคู่ที่มาจากสกุลดีให้กับเจ้าแล้ว ให้เจ้าไม่แพ้หน้าหญิงชั่วซูหนานอีนั่น"

ซูหว่านเอ้อร์ตาวาวขึ้นอย่างมีความหวัง และก็เหลือบตาลง "ตอนนี้คนอย่างลูก……ยังจะมีตระกูลดีๆ มาแต่งด้วยอีกหรือ"

"จะต้องมีอย่างแน่นอน ซูหว่านเอ้อร์ เจ้าจะท้อไม่ได้" เซี่ยชื่อพูดให้กำลังใจนาง "ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่ดี แต่พอเวลาผ่านไปแล้ว เรื่องเหล่านี้ก็จะถูกคนหลงลืมไป เมื่อถึงตอนนั้นแม่ก็จะเตรียมสินเดิมของเจ้าสาวไว้ให้เจ้าเยอะๆ ก็ไม่มีปัญหา"

แววตาของซูหว่านเอ้อร์ก็วาวขึ้นอีกครั้ง "ท่านแม่ ตอนนี้ร้านของท่านไม่ใช่ตกไปอยู่ในมือของ……แล้วหรือ"

"แล้วยังไง" เซี่ยชื่อกระซิบข้าหูของนาง

ซูหว่านเอ้อร์ก็มีสีหน้าดีใจขึ้นมา "จริงหรือ"

"จริงแท้" เซี่ยชื่อยกยิ้มมุมปาก "ซูหนานอีหญิงชั่วนั่น นึกว่าหลายปีมานี้มีข้าคอยดูแลเปล่าอย่างนั้นหรือ นึกว่าเอาร้านยาของข้าไปถึงสามร้านก็คิดว่าตัวเองเก่งแล้วหรือ หึ!"

"ท่านแม่เก่งที่สุด!"

และเวลานี้ซูซืออวี้กลับมาจากข้างนอก มองเห็นสองแม่ลูกยังอยู่ก็เดินโมโหเดินเข้ามา

"ยังไม่กลับไปที่เรือนของตัวเองอีก ยังมาอยู่ที่นี่ทำอะไรอีก ยังขายหน้าไม่พออีกหรือ"

เซี่ยชื่อส่งสายตาให้ซูหว่านเอ้อร์ ซูหว่านเอ้อร์ก็เดินเข้าไปข้างหน้า แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเขา ซูหว่านเอ้อร์น้ำตาไหลออกมา "ท่านพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้ว! ลูกไม่ควรอกตัญญูกับท่านพ่อ ทำให้ท่านพ่อโกรธโมโห และไม่ควรเชื่อสาวใช้ง่ายๆ ให้พวกนางมีโอกาสแว้งกัดลูกได้ ทำให้ท่านพ่ออับอายขายหน้าที่จวนผู้ว่า ขอให้ท่านพ่อทำโทษลูกด้วย!"

ซูซืออวี้เดินไปส่งใต้เท้าจ้าว กว่าจะอารมณ์ดีกลับมาได้ พอได้ยินอย่างนี้ก็ไม่คิดจะเชื่อง่ายๆ

เขาหัวเราะเยาะออกมา "เฮ่อะ เจ้านี่แก้ตัวจนหลุดพ้นเลยเลย อย่านึกว่าเรื่องที่คนงานทั้งสองที่ชุนหลิงบอกจะหายตัวหาไม่เจอแล้วจะเป็นโชคดี แม้นไม่มีหลักฐาน พวกเจ้านึกว่าข้าจะไม่คิดบัญชีกับพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ"

ซูหว่านเอ้อร์หน้าซีดหันไปมองหน้าเซี่ยชื่อ

เซี่ยชื่อเช็ดน้ำตาแล้วเดินเข้ามา เอ่ยเสียงนุ่ม： "ท่านพี่ เมื่อก่อนหว่านเอ้อร์ได้กระทำความผิดมากมายก็จริง นางก็สำนึกและแก้ตัวใหม่แล้ว แต่ครั้งนี้นางถูกชุนหลิงใส่ความ ท่านลองคิดดูสิ หว่านเอ้อร์เป็นคุณหนูอยู่แต่ในเรือนจะไปรู้สึกคนของหอเหมียนชุนได้อย่างไร"

ซูซืออวี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เซี่ยชื่อรู้จักเขาเป็นอย่างดี รู้ว่าเขาคิดยังไง เลยพูดต่อ: "เมื่อครั้งที่แล้วก็เป็นนางที่พูดยุให้หว่านเอ้อร์ทำเรื่องโง่ๆ ลงไป เรื่องวางยาก็เป็นชุนหลิงเป็นคนหามา หว่านเอ้อร์เป็นลูกที่โตมาจากความรักของท่าน นิสัยออดอ้อน ถูกชุนหลิงสาวใช้ชั่วนั่นพูดยุแยงว่าท่านอ๋องเป่ยลี้อะไรปัญญาอ่อน นางก็ไม่ยอมแต่งแล้ว ถึงได้……"

"หุบปาก!" ซูซืออวี้รีบพูดห้าม

เซี่ยชื่อใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก "เจ้าค่ะ ข้าพูดผิดไปแล้ว แต่ท่านพี่ เรื่องที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง! ชุนหลินสาวใช้ชั่วนั่นจะต้องแอบไปมีสัมพันธ์กับคนอื่น แล้วร้อนตัวแน่ ข้าเห็นแก่นางที่ดูแลหว่านเอ้อร์มานานหลายปี ใครจะรู้ว่านางจะคิดแผนร้าย ยังกลับมาแว้งกัด……."

เซี่ยชื่อก็ร้องไห้กระซิกๆ ขึ้นมา ซูหว่านเอ้อร์ก็คุกเข่าก้มหัวลง พูดคำพูดที่น่าฟังไม่หยุด

ซูซืออวี้กำลังหวั่นไหวอยู่นั้น แม่บ้านก็วิ่งเข้ามากะทันหัน "นายท่าน……มีแขกมาถึงหน้าจวนแล้ว!"

ขณะเดียวกัน ซูหนานอีก็ทราบข่าวนี้แล้วเหมือนกัน

เสี่ยวเถายังไม่ทันได้วางผลไม้ลงบนจาน ก็วิ่งหน้าตื่นตามซูหนานอีไปใกล้นางเพื่อรายงาน