ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 1

ในราตรีอันลึกล้ำ ณ ตำหนักองค์หญิงในพระราชวังแห่งแคว้นหนิง

เม็ดฝนหล่นลงมาจากบนท้องฟ้าไม่หยุดหย่อน หญิงสาวคนหนึ่งกำลังคุกเข่าอยู่ด้านหน้าตำหนักที่สูงที่สุดในตำหนักองค์หญิง

หญิงสาวใบหน้าสวยสดงดงาม แต่ดวงตาของนางไร้แววและใบหน้าของเธอก็ซีดเผือด นางกอดทารกตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแน่น ใบหน้าเล็กๆของทารกเป็นสีเขียวคล้ำ หายใจรวยรินราวกับว่ากำลังจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ

"องค์หญิงหยุนชางท่านกลับไปเถอะ ท่านราชบุตรเขยจะไม่ออกมาพบท่านหรอก" ผู้ที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าตำหนักคือนางกำนัลที่หยุนชางเชื่อใจมากที่สุดมาตั้งแต่เด็ก เหลียนซิน

ฝนตกลงมาบนตัวของหยุนชาง เธอกัดฟันและกระชับเสื้อคลุมบนตัวเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กน้อยในอ้อมแขนเปียกฝน... เริ่มตั้งแต่เมื่อใดกันนะ หยุนชางคิดด้วยความงุนงง คนที่นางไว้ใจมากที่สุดเริ่มทรยศนางไปทีละคน

น้ำตาของนางได้เหือดแห้งไปนานแล้ว แม้ว่าจะเจ็บปวดจนสุดทน แต่นางกลับไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้

หยุนชางโขกศีรษะคำนับเหลียนซินสามครั้ง "เหลียนซิน พวกเราเป็นนายบ่าวกันมากว่าสิบปี ข้าก็ปฏิบัติกับเจ้าอย่างดีมาโดยตลอด ตอนนี้ข้าขอร้องเจ้า ขอให้ข้าได้พบสวามีของข้าหน่อยเถอะ ขอร้องให้เขาเรียกหมอมารักษาลูกของข้าซึ่งก็เป็นลูกของเขาเช่นกัน... " เสียงของนางแหบเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้าอย่างล้ำลึก

"องค์หญิง มันไม่มีประโยชน์อันใดที่จะทำให้ข้าลำบากใจ ท่านราชบุตรเขยกำชับไว้แล้วว่าเป็นใครก็เข้าไปรบกวนเขาไม่ได้... " เหลียนซินยืนอยู่ใต้ชายคามองไปที่หญิงสาวท่ามกลางสายฝนพร้อมกับรอยยิ้มเย็นที่มุมปาก เชอะ องค์หญิงน่ะหรือ ก็เท่านี้เอง

หยุนชางจับมือน้อยๆอันเย็นเยียบของทารก ในใจเกลียดชังอย่างสุดขีด นางลุกขึ้นยืนอย่างกะหันทันและกระแทกตัวใส่เหลียนซิน ทันใดนั้นเหลียนซินก็ถูกกระแทกจนล้มลงกับพื้นพร้อมเสียง "โอ๊ย" หยุนชางจึงรีบเปิดประตูและพุ่งเข้าไป

"นี่ๆๆ ห้ามขึ้นไป... " เหลียนซินขมวดคิ้ว ลูบตรงส่วนที่ถูกกระแทกจนเจ็บปวด "เฮอะ ขึ้นไปแล้วอย่างไร คิดว่าท่านราชบุตรเขยกับองค์หญิงหัวจิ้งจะเรียกหมอให้เด็กคนนี้จริงๆหรือ?"

หยุนชางวิ่งไปที่ชั้นบนสุดของตำหนัก เมื่อถึงปากบันไดก็ได้ยินเสียงของหัวจิ้งลอยมา "อืม... อา... อย่าแตะตรงนั้น อา... จิ้งหราน... "

หยุนชางรู้สึกราวกับโลกตรงหน้ามืดมิดลงและมือไม้อ่อนจนแทบจะอุ้มเด็กในอ้อมแขนไว้ไม่ได้ นางจึงรีบพิงราวไม้อย่างรวดเร็วเพื่อตั้งหลัก

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กัดฟันเดินไปที่ประตูแล้วใช้ศอกผลักประตูให้เปิดออก

โม่จิ้งหรานได่ยินดังนั้นก็กระตุกยิ้มเย็นชาที่มุมปาก เขาลงจากเตียงและหาเชือกจากข้างเตียง "วางเหิงเอ๋อร์ไว้บนโต๊ะ รอเจ้าอยู่นิ่งๆดูจบแล้วข้าจะเรียกหมอมารักษาเหิงเอ๋อร์"

หยุนชางลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่รู้ว่านางไม่มีทางเลือกอื่น นางอยู่ในตำหนักองค์หญิงแห่งนี้ ไม่มีใครสักคนที่เต็มใจจะออกหน้าพูดแทนนาง ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงต้องวางเด็กในอ้อมแขนของเธอบนโต๊ะ กัดฟันนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง โม่จิ้งหรานมัดมือเธอไว้

หยุนชางเพียงรู้สึกว่ามีใครบางคนเอามีดมากรีดลงในใจของเธอทีละแผลทีละแผลและนางก็ได้ยินเสียงแผลที่ถูกกรีดอย่างมึนงง

นี่ราชบุตรเขยที่นางเลือกมาด้วยตนเองและนั่นก็คือพระเชษฐภคินีที่นางชื่นชมมาโดยตลอด

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป หยุนชางก็เห็นว่าทารกน้อยที่อยู่บนโต๊ะนั้นซีดเซียวลงเรื่อยๆ ดวงตาของเขาดูไร้แวว หัวใจของหยุนชางก็กระวนกระวาย น้ำตาของนางไหลพราก "ท่านราชบุตรเขย ท่านพี่ ข้าขอร้อง ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย เขากำลังจะไม่ไหวแล้ว ได้โปรด... "

"เสียงดังน่ารำคาญจริง" โม่จิ้งหรานหันมาตวาดใส่หยุนชาง เขายืนขึ้นอีกครั้งแล้วเดินมาตรงหน้าหยุนชางก้ามศีรษะลงมองไปที่เด็กบนโต๊ะ "ไม่ไหวแล้วใช่ไหม? ไม่ไหวแล้วยังจะเอามาทำไม?"

เขาพูดพลางอุ้มเด็กขึ้นมา เปิดหน้าต่างแล้วโยนออกไปทันที

"ไม่... !" หยุนชางตกใจจนลุกขึ้นยืน แต่นางลืมไปว่ามือของนางถูกมัดไว้ด้านหลัง หลังก้าวไปสองก้าวนางก็ล้มลงกับพื้น

"ลูก... ลูกของข้า... ลูก!" เธอคร่ำครวญอย่างปวดร้าวโดยไม่สนใจความเจ็บปวด

เมื่อมีคนเดินเข้ามาทีละก้าว หยุนชางก็เงยหน้าขึ้นมอง เป็นพี่หญิงของเธอถือกระบี่มาด้วย ปลายดาบชี้มาที่ใบหน้าของเธออย่างเย็นชา "อุ๊ย ข้าไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร มองไปที่ใบหน้างดงามราวหยกของน้องหญิงแล้วรู้สึกว่าช่างดูสวยงามเกินไปแล้ว อยากจะกรีดมีดลงไปสักสองสามที ดูซิว่าจะออกมาเป็นอย่างไร"

หยุนชางจิตใจสับสนวุ่นวายราวกับด้ายพันกันอยู่แต่แรก เมื่อเห็นความเยาะเย้ยในแววตาของหัวจิ้ง นางก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่ได้คิด "เพียงปล่อยข้า พี่หญิงอยากทำอะไรกับหน้าของข้าก็ได้ทั้งนั้น ได้ทั้งนั้น!" เสียงของนางแหบแห้ง

หัวจิ้งหรี่ตา นางยกมือขึ้นพร้อมกระบี่และปล่อยให้ปลายกระบี่ฟันผ่านใบหน้าของหยุนชาง หยุนชางรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนใบหน้าของนาง ความเกลียดชังที่ปั่นป่วนในใจของนางแทบจะทำให้นางหายใจไม่ออก เพียงแต่เมื่อคิดถึงลูกของนาง หยุนชางก็รีบกัดฟันและไม่ส่งเสียงร้องออกมา