ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 2

วันที่ร้อนในฤดูร้อน ภายใต้ชายคาของพระราชวังหลวงแห่งแคว้นหนิง มีขันทีและนางกำนัลยืนอยู่หนึ่งคน

นางกำนัลชุดเขียวขมวดคิ้ว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล "เจ้าว่าองค์หญิงเป็นอะไรไปกันแน่? ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมานางก็ราวกับไร้วิญญาญ ทุกวันไม่ค่อยพูดอะไรเลย นางมักจะนั่งเหม่ออยู่ด่านหน้ากระจกซ้ำยังฝันร้ายในตอนกลางคืนบ่อยๆ คิดว่าเป็นเพราะตกจากที่สูงครั้งนี้ทำให้นางหวาดผวา?"

ขันทีได้ยินดังนั้นก็มองไปรอบๆและเอนเข้าไปกระซิบที่หูของนางกำนัล "เหลียนซินกูกู ท่านว่าองค์หญิงถูกผีเข้าหรือเปล่า ตอนที่ข้ายังไม่ได้เข้าวัง เด็กจากครอบครัวของพี่สาวข้าจมน้ำ หลังถูกช่วยขึ้นมาแล้วก็เหม่อลอยแบบนี้จึงไปเชิญนักพรตเต๋ามา เขาบอกว่าไปเจอสิ่งอัปมงคลเข้า จากนั้นพอทำพิธีก็ไม่เป็นไรแล้วราวกับไม่เคยเป็นอะไรมาก่อนเลย ท่านว่า...ควรไปเชิญใครสักคนมาปัดเป่าหรือไม่? "

เหลียนซินขมวดคิ้ว "งั้นหรือ? แต่ตอนนี้เป็นเพราะองค์หญิงบาดเจ็บฮองเฮาจึงไปขอพระราชทานอภัยโทษจากฮ่องเต้ด้วยตนเอง ขังตัวเองอยู่ในวังชีอู๋มาสามวันแล้ว เรื่องเชิญคนเป็นเรื่องใหญ่ ต้องรายงานเรื่องนี้ต่อฮองเฮาเสียก่อน"

ขันทีตอบ "อืม" หนึ่งครั้งแล้วชะงักไปจึงพูดขึ้นว่า "จะว่าไปแล้วองค์หญิงก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของฮองเฮา แต่นางกลับใส่ใจดูแลอย่างดีที่สุด ที่องค์หญิงบาดเจ็บเป็นเพราะนางซนเอง แต่นางกลับไปขอโทษเป็นพิเศษ ฮองเฮาช่างเป็นสตรีที่มีคุณธรรมจริงๆ"

ในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังราวกับมีใครบางคนอยู่ เมื่อหันศีรษะไปก็เห็นร่างเล็กยืนอยู่ข้างหลัง สวมเสื้อสีชมพูยืนเท้าเปล่า ซึ่งก็คือคนที่พวกเขาพูดถึงเมื่อครู่นั่นเอง องค์หญิงหยุนชาง

ขันทีรีบหันกลับมาโค้งคำนับและทักทายเด็กหญิงตัวน้อย "องค์หญิง"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อยเหลือบมองไปที่ขันทีหลายคนในลานและไม่ได้พูดอะไร นางหันกลับเข้าไปในตำหนักด้านในอีกครั้ง คำพูดที่ขันทีพูดไปเมื่อครู่นางได้ยินหมดแล้ว มีคุณธรรมหรือ? มุมปากของหยุนชางปรากฏรอยยิ้มเหยียดซึ่งไม่เข้ากับใบหน้าเล็กๆของเธอ

เมื่อเดินไปถึงกลางตำหนักด้านใน เธอก็นั่งลงที่หน้ากระจกอีกครั้ง ในกระจกปรากฏใบหน้าเล็กๆจิ้มลิ้มงดงามของเด็กหญิงอายุ ** ปี

หยุนชางยกมือขึ้นแตะใบหน้าด้านขวา ครั้งหนึ่งที่นี่ถูกกรีดเป็นแผลลึก คนๆนั้นคือพี่สาวที่เธอรักมากมาโดยตลอด นางเป็นลูกสาวแท้ๆของฮองเฮา องค์หญิงหัวจิ้งผู้งดงามและมากความสามารถดังที่เล่าลือ

สวามีของหัวจิงเป็นแม่ทัพ แต่เขารบเสียชีวิตที่ชายแดน นางสงสารพี่สาวที่สูญเสียสามีไปตั้งแต่อายุยังน้อยจึงรับนางมาอยู่ที่จวนของนาง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าพี่สาวของนางกลับถือโอกาสยั่วยวนสามีของนางและมัดนางไว้ในห้องให้นางดูเธอร่วมรักกับสามี

และสามีที่เธอรักและเชื่อใจได้โยนลูกลงมาจากหน้าต่างตำหนักชั้นบนต่อหน้าเธอ

ลูก ลูกแท้ๆของเธอเอง... เมื่อคิดถึงสิ่งนี้หยุนชางก็รู้สึกปวดใจ

และนางยังได้รับการปฏิบัติอย่างโหดเหี้ยมจากฮองเฮาผู้ซึ่งเธอนับถือราวกับแม่แท้ๆ แต่กลับหลอกให้นางดื่มเหล้าพิษ

หยุนชางหลับตาลงข่มอารมณ์ทั้งหมดไว้ใต้เปลือกตาของนาง

เดิมทีคิดว่านางจะตายไปทั้งอย่างนั้นพร้อมกับความโกรธแค้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อฟื้นขึ้นมา นางกลับพบว่าตนเองกลายเป็นเด็ก นางคิดว่านางเพียงฝันไปเท่านั้นเมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พบว่าทุกอย่างเหมือนกับที่นางเคยประสบมาในชาติที่แล้ว