ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 3

ในตอนกลางคืนอันเงียบสงัด เงาร่างเล็กๆร่างหนึ่งดันประตูตำหนักหนีชางอย่างแผ่วเบาและกระชับเสื้อคลุมสีดำห่มตัวไว้อย่างแน่นหนาพร้อมพุ่งเข้าไปในสีราตรีอันมืดมิด

ร่างเล็กเดินทะลุผ่านพระราชวังชั้นในจนมาถึงประตูวังที่ค่อนข้างห่างไกลและเคาะประตู เมื่อเคาะสักพักก็มีเสียงอันอ้างว้างดังมาจากด้านในประตู "ใคร? มา?"

ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงดีงเอี๊ยดอ๊าด ด้านในมีศีรษะโผล่ออกมา เป็นนางกำนัลชราในชุดผ้าสีเทา หยุนชางปลดเสื้อคลุมของนางออกและเงยหน้าขึ้นมอง...

"เป็นองค์หญิงหยุนชาง องค์หญิงทำไมจึงมาที่นี่ในเวลานี้?" นางกำนัลคนนั้นมองไปรอบๆและรีบดึงหยุนชางเข้าไป

ในตำหนักแห่งนี้รกร้างอย่างมาก บ่อน้ำบ่อหนึ่ง ต้นไม้ต้นหนึ่งและไม่มีสิ่งใดอีก เพียงแต่เก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน ชาติที่แล้วหยุนชางไม่เคยเข้ามาที่นี่เลย เมื่อตอนนี้พิจารณาอย่างละเอียดแล้วก็รู้สึกว่าไม่สบายตาเล็กน้อย

ในห้องมีแสงสลัวลอดออกมา หยุนชางก็ชะงักฝีเท้าลง "พวกเจ้ายังไม่นอนหรือ?"

ตั้งแต่เธอเข้าประตูมานางกำนัลก็ประเมินนางมาตลอด เมื่อได้ยินนางถามจึงตอบเบาๆ "ไม่มีอาหารแล้ว นายท่านบอกว่าจะทำเสื้อผ้าส่งให้ขันทีแห่งกองห้องเครื่อง เพื่อแลกอาหารเล็กน้อยมา"

หยุนชางได้ยินคำพูดนั้นก็หยุดพูด นางเดินไปข้างหน้าเปิดประตูเข้าไปในห้อง

มีหญิงสวมชุดเขียวคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้อง แม้ว่าเครื่องแต่งกายจะเรียบง่ายมากแต่กลับรู้สึกว่านางยังคงสวยมาก นางกำลังปักอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าตะเกียงน้ำมัน เมื่อได้ยินเสียงผลักประตูนางก็ไม่ได้ยกศีรษะขึ้น เพียงแต่ถามเสียงเบา "เจิ้งมามา ดึกขนาดนี้แล้วใครมาเคาะประตูหรือ?"

หยุนชางรู้สึกว่าปลายจมูกของนางแสบเล็กน้อย นางเดินไปข้างหน้าสองก้าวและคุกเข่าลงบนพื้นดินกระซิบว่า "ท่านแม่... ข้าผิดต่อท่าน... "

ในชาติก่อนนางเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮามาก นางรังเกียจแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอผู้เป็นนางสนมตกอับถูกคุมขังอยู่ในตำหนักมาเสมอและห้ามไม่ให้ใครพูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดต่อหน้านาง ทุกครั้งเมื่อได้ยินเรื่องของมารดาของนาง นางมักจะหยิ่งผยองและพูดว่า "ข้าสถานะสูงส่ง แม่ของข้าคือฮองเฮาผู้คุมใต้หล้า จะเป็นนางบำเรอต่ำต้อยแบบสนมจิ่นได้อย่างไร"

เมื่อคิดดูในตอนนี้ คำพูดทุกคำต่างแทงใจจริงๆ

เมื่อหญิงคนนั้นได้ยินเสียงจึงรีบหันหน้ามา เมื่อเห็นหยุนชางก็นิ่งอึ้งไปจากนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน "หยุนชาง เจ้าคือหยุนชาง"

หยุนชางยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าเล็กน้อย เนื่องจากต้องแยกจากมารดาของนางเมื่อยังเล็ก จึงไม่น่าแปลกใจที่มารดาของนางจำนางไม่ได้

ก่อนที่หยุนชางจะพูดอะไร สนมจิ่นก็ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยประคองแล้วตำหนิว่า "เด็กคนนี้ ทำไมจึงออกมากลางดึกและไม่ใส่รองเท้า หากหนาวขึ้นมาจะทำอย่างไร"