ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 4

ฟโหมแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงตะโกนข้างนอกก็ดังขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่มีใครรีบเข้ามาช่วยนาง หยุนชางหัวเราะเบาๆ แม้ว่ามันจะเป็นผลลัพธ์ที่นางคาดไว้แล้วก็ตามแต่นางก็ยังรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ควันลอยออกมาจากรอยแตกที่ประตูระหว่างตำหนักในและห้องโถง หยุนชางสำลักจนน้ำตาไหล ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงโครมครามที่หน้าต่าง หยุนชางหันศีรษะไปและเห็นทหารองครักษ์กลิ้งเข้ามาจากทางหน้าต่าง ควันค่อนข้างหน้าแน่น หยุนชางมองไม่เห็นใบหน้าของทหารผู้นั้น ได้ยินเพียงเขาพูดว่า "องค์หญิง ขออนุญาติ... "

หยุนชางรู้สึกว่าร่างกายของนางเบาหวิว นางถูกชายคนนั้นอุ้มขึ้นมาและออกไปทางหน้าต่าง

เมื่อองครักษ์วางหยุนชางลง นางยังไม่ทันยืนมั่นคงก็ถูกคนๆหนึ่งจับไหล่ไว้ "ชางเอ๋อร์ เจ้าบาดเจ็บหรือไม่... "

เมื่อนางได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาและน้ำตาก็ไหลริน "เสด็จพ่อ... "

ในชาติก่อนของนาง เป็นเพราะนางหยิ่งยโสโอหัง เสด็จพ่อของนางจึงผิดหวังในตัวนางมาก หลังจากนางอายุสิบปี ทั้งสองก็เจอกันน้อยครั้ง เดิมทีวันนี้นางจุดไฟเพื่อจุดประสงค์อื่น แต่นางไม่ได้คิดว่าหลังจากที่ตนเองหนีออกมาได้ คนแรกที่นางเห็นกลับกลายเป็นเสด็จพ่อที่ผิดหวังในตัวนางในชาติที่แล้ว

หยุนชางมองผ่านหมอกควันไปที่ชายผู้อยู่สูงสุดในใต้หล้า แต่กลับเห็นว่าเขาไม่ได้น่าเกรงขามและเย็นชาอย่างที่นางจำได้ อาจเป็นเพราะเขารีบมา ผมของเขายุ่งเหยิง แม้แต่เสื้อคลุมมังกรก็สวมอย่างลวกๆ แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง

เมื่อเห็นหยุนชางเป็นเช่นี้ ฮ่องเต้ก็คิดไปว่านางได้รับบาดเจ็บจึงรีบช่วยประคองนางและถามว่า "ชางเอ๋อร์บาดเจ็บตรงไหน? ให้พ่อดูหน่อย... "

หยุนชางส่ายหัวซ้ำๆ "ชางเอ๋อร์ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร"

ฮ่องเต้ไม่เชื่อ เขากำลังจะเรียกหมอก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงแว่วมา "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆวังขององค์หญิงถึงไฟไหม้?"

หยุนชางหรี่ตาลงเล็กน้อย นางหันศีรษะไปและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในเสื้อผ้าหรูหราเดินเข้ามาตามด้วยนางกำนัลสี่คน หยุนชางมองอย่างไม่ใส่ใจ หนึ่งในนั้นเป็นใบหน้าคนคุ้นเคยในตำหนักหนีชางของเธอ

"ฮองเฮา... " เมื่อฮ่องเต้ที่อยู่ข้างๆนางมองเห็นผู้หญิงคนนั้น เขาก็มองเธออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ปล่อยมือที่จับหยุนชางไว้ หยุนชางตกตะลึงเล็กน้อย มีบางอย่างแวบเข้ามาในความคิดของนาง แต่มันเร็วมากจนนางจับความไม่ได้ นางไม่กล้าที่จะคิดเรื่องนี้ต่อไป นางเพียงเบะหรี่ปากและร้องไห้งอแงกับฮองเฮาอีกครั้ง "เสด็จแม่ ทำไมมาช้าขนาดนี้? หากไม่ใช่เพราะองครักษ์ของเสด็จพ่อมาช่วยชางเอ๋อร์ไว้ ชางเอ๋อร์คงถูกไฟคลอกตายไปแล้ว ไฟไหม้โหมแรงมาก เสด็จแม่... "