ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 5

"เสด็จแม่ เสด็จแม่... " ทันทีที่ฮองเฮากลับมาถึงวัง นางก็เห็นหัวจิ้งยืนอยู่ที่หน้าประตูวังชีอู๋ เมื่อเห็นฮองเฮาแล้วก็รีบเดินเข้ามา

ฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย "ดึกมากแล้ว เจ้ายังไม่นอน มาทำอะไรที่นี่?"

หัวจิ้งมองไปที่บ่าวด้านหลังฮองเฮาและโบกมือให้พวกเขาถอยออกไป "เสด็จแม่ ข้าได้ยินว่าตำหนักหนีชางไฟไหม้ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? นังตัวดีนั่นถูกไฟคลอกตายไปแล้วหรือไม่?"

ฮองเฮาเพิ่งโมโหมาจากตำหนักหนีชางยังไม่มีที่ระบายอารมณ์ เดิมทีในใจก็หงุดหงิดอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำของหัวจิ้งก็ยิ่งอารมณ์เสีย นางแค่นเสียงตอบว่า "ตาย? จะถูกองค์ครักษ์ของพ่อเจ้าช่วยได้อย่างง่ายดายเช่นนั้นได้อย่างไร แล้วยังพูดว่าเห็นร่างคนร้าย ทำให้คนที่ข้าลำบากให้แฝงตัวเข้าไปถูกจับกุมไปเสียหมด"

"อะไรนะ? คนพวกนั้นจะพูดอะไรออกมาหรือเปล่า?" หัวจิ้งเป็นเพียงเด็กสาวที่ยังอายุไม่ถึงเกณฑ์ เมื่อนางได้ยินคำของของฮองเฮาก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

ฮองเฮาแค่นเสียงอย่างเย็นชา "คนที่ข้าเลือกมานั้น แน่นอนว่าย่อมวางใจได้ แม้ว่าพวกเขาจะตายก็อย่าแม้แต่คิดว่าเขาจะพูดอะไรออกมาซักคำ" ฮองเฮาชะงักไปและพูดอีกว่า "แต่หยุนชางนั่น ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ นาวไม่เคยขัดคำสั่งของข้า แต่วันนี้เมื่อฮ่องเต้ต้องการให้เอาคนไป นางกลับ... "

หัวจิ้งคิดอยู่สักพักก่อนที่จะพูดว่า "ตอนกลางวันข้าไปเยี่ยมนาง นางไม่สนใจข้าเลย คิดว่านางคงกลัวมาก นางอยู่ภายใต้การควบคุมของเรามาเสมอ ช่วงหลายวันมานี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ นางโง่ขนาดนั้นจะมีแผนอะไรในใจได้อย่างไร เสด็จแม่คิดมากเกินไปแล้ว จริงสิ ในตอนกลางวันที่ข้าไป เหลียนซินบอกว่ารู้สึกว่านางถูกผีสิง ให้เราเชิญนักพรตหรือพระมาทำพิธีปัดเป่าขับไล่สิ่งชั่วร้ายเสียหน่อย"

"ขับไล่สิ่งชั่วร้าย?" ฮองเฮาพึมพำคำๆนี้และมุมปากของนางก็เผยอยิ้มขึ้น "ควรขับไล่วิญญาณชั่วร้ายจริงๆ... "

"เสด็จแม่มีวิธีดีๆอะไรหรือเพคะ?" หัวจิ้งได้ยินนางพูดเช่นนี้ก็รู้ว่าฮองเฮาต้องคิดวิธีที่ดีในการจัดการกับนังตัวดีนั่นได้แล้วแน่นอนจึงรีบถามอย่างรวดเร็ว

ฮองเฮายิ้มและกระดิกนิ้วของนาง "เอียงหูมานี่... " หัวจิ้งโน้มตัวไปข้างหน้าและฟังเสียงราบเรียบเย็นชาของฮองเฮา "อีกไม่กี่วัน จะเป็นพิธีบรรลุนิติภาวะของเจ้า เมื่อถึงตอนนั้น... "

ด้านนี้ทั้งสองคนกำลังวางแผนอย่างลับ หยุนชางที่อยู่อีกด้านก็กำลังกระวนกระวายใจเล็กน้อย เพราะผ่านชาติที่แล้วมา เมื่อคำนวณดูแล้ว นางไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเสด็จพ่อของนางมากว่าห้าปีแล้ว อีกทั้งนางยังไม่ใช่หยุนชางที่อายุเพียงอายุแปดขวบเท่านั้น ดังนั้นนางจึงยิ่งรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นไปอีก

"เจ้าไม่เคยเงียบอย่างนี้มาก่อน หรือว่าเจ้ากลัวมากจริงๆ? แม้แต่พ่อก็ไม่ยอมพูดด้วย" ฮ่องเต้ที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดกึกและหันหน้ามามองนางอย่างครุ่นคิด

หยุนชางส่ายหัวเล็กน้อย "ชางเอ๋อร์เห็นว่าเสด็จพ่อไม่ได้พูดจึงคิดว่าเสด็จพ่อกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เลยไม่อยากรบกวนเพคะ"

ฮ่องเต้หยุดเดินและมองไปที่หยุนชางพร้อมกับโคมไฟ นานมากแล้วที่เขาไม่ได้สังเกตุลูกสาวของตนเองอย่างละเอียด เมื่อฉันมองดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าเธอกับสนมจิ่นเหมือนกันมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงยิ้มและกล่าวว่า " นี่ไม่เหมือนกับเป็นเจ้าเลย"

หยุนชางประมาณการณ์ว่าตอนนางอายุแปดขวบนางควรตอบสนองอย่างไรจึงยิ้มและกล่าวว่า "งั้นถ้าเสด็จพ่อบอกว่าชางเอ๋อร์ไม่เหมือนชางเอ๋อร์แล้วเหมือนใคร?"

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อยราวกับว่าเขาคิดถึงและโศกเศร้า "เหมือนกับแม่ของเจ้า"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนี้ ในใจก็ตกใจทันที ท่านแม่ ไม่ใช่ฮองเฮา ตอนนี้ในใจของเสด็จพ่อกำลังคิดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดของนาง นางสนมจิ่น สตรีในตำหนักเย็น

หยุนชางไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรและองค์ฮ่องเต้เองก็ดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการให้นางตอบอะไรกลับ เขาเพียงพึมพำกับตนเอง "แม่ของเจ้าเป็นผู้หญิงที่เงียบๆ แต่ก่อนเจิ้นเคยคิดว่านิสัยใจคอของเจ้าคล่องแคล่วเกินไปและดูไม่เหมือนนางเลย ดูเหมือนว่าเจิ้นจะดูผิดไป แต่แม่ของเจ้าเชี่ยวชาญศิลปะทั้งสี่แขนง แต่เจ้ากลับไม่ได้เรื่องเลย... "

จริงเหรอ? หัวใจของหยุนชางกระตุก แต่นางเพียงหัวเราะคิกคักโดยไม่ตอบอะไร

"เจ้าไปที่วังว่านโซ่วก่อนเถอะ เจิ้นจะไปที่ตำหนักฉินเจิ้งเพื่ออ่านฎีกา ใกล้จะถึงเวลาออกว่าราชการตอนเช้าแล้ว เจ้าเองก็เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว พรุ่งนี้เจิ้นจะเรียกหมอหลวงมาสั่งยานอนหลับให้เจ้า"