ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 11

การไปที่วิหารแคว้นหนิงเป็นเพียงข้ออ้าง แต่หยุนชางยังคงไปแบบแสร้งทำ ดังนั้นนางจึงเก็บสัมภาระและพาฉินอีฉินเมิ่งไปอาศัยอยู่สองสามวัน แต่วันสุดท้ายนางจึงขอพบเจ้าอาวาสอู๋น่า

เจ้าอาวาสอู๋น่ามีชื่อเสียงระดับสูงในแคว้นหนิง และเป็นที่เคารพนับถือของราษฎรในแคว้นหนิง อย่างไรก็ตาม หยุนชางไม่สามารถพบท่าน เณรน้อยที่ไปราบงานกลับนำเพียงแผ่นหนังแพะซอมซ่อ หยุนชางคลี่แผ่นหนังแพะออกและมองไปที่มัน นางก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เจ้าอาวาสอู๋น่ายังเข้าใจจุดประสงค์ของนางอย่างชัดเจน ถ้าคนเช่นนี้ กลายเป็นศัตรูในวันหน้า สักวันมันจะแย่มาก

จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้บรรลุผลสำเร็จแล้ว หยุนชางจึงให้ฉินอีและฉินเมิ่งเก็บข้าวของ ขึ้นรถม้ากลับวัง

เมื่อหยุนชางกลับมาถึงที่วัง นางก็พักผ่อนหนึ่งคืน แต่ตื่นมาตอนตีห้าของเช้าวันรุ่งขึ้น ให้นางกำนัลใส่ชุดประจำขององค์หญิง และไปที่ตำหนักจินหลวน

จักรพรรดิหนิงกำลังฟังข้าราชบริพารถวายฎีกา แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงขานของขันที "องค์หญิงหยุนชางขอเข้าเฝ้า... "

หยุนชาง? จักรพรรดิหนิงประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือออกว่าราชการตอนเช้า หยุนชางกำลังทำอะไรในเวลานี้? เหล่าขุนนางอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน มีความสับสนเล็กน้อย

จักรพรรดิหนิงไอเล็กน้อย "อนุญาต... "

หยุนชางเข้าไปในตำหนักจินหลวน โดยกราบสามครั้งคำนับเก้าครั้งต่อจักรพรรดิหนิงก่อนที่นางจะกล่าวว่า "หม่อมฉันมีเรื่องกราบทูลเพคะ ไม่กี่วันที่ผ่านมาหม่อมฉันได้ไปที่วิหารแคว้นหนิง เพื่ออธิษฐานเผื่อราษฎร เจ้าอาวาสอู๋น่าให้การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าแก่หม่อมฉัน สั่งให้หม่อมฉันถวายขึ้นมา ขอให้เสด็จพ่อทรงทอดพระเนตร... "

"เจ้าอาวาสอู๋น่า?" จักรพรรดิหนิงแปลกใจ เจ้าอาวาสอู๋น่าจะเป็นเพียงเจ้าอาวาสของวิหารแคว้นหนิง แต่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นราชครูโดยจักรพรรดิองค์ก่อน แต่ถูกปฏิเสธโดยเจ้าอาวาสอู๋น่า เจ้าอาวาสอู๋น่าแทบจะไม่เคยทำนายดวงหรือทำนายทายทัก แต่วันนี้ท่านขอให้หยุนชางนำเสนอการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า...

"เร็ว ถวายขึ้นมา... " จักรพรรดิหนิงรีบพูด

หัวหน้าขันทีที่ยืนอยู่ข้างองค์จักรพรรดิรีบเดินไปตามขั้นบันได รับม้วนแผ่นหนังแพะจากมือของหยุนชาง ถวายให้จักรพรรดิหนิง จักรพรรดิหนิงเปิดมัน กลับดูด้วยความดีใจมาก " เจ้าอาวาสอู่น่ากล่าวว่า ภัยแห้งแล้งในแคว้นหนิง ชีวิตราษฎรยากแค้น องค์หญิงหยุนชางคำนึงห่วงใย สวดมนต์ขอพร พระพุทธเจ้าเมตตาในวันที่ 17 ของเดือนนี้ฝนจะตกลงมาจากท้องฟ้า แต่ไม่ควรจัดพิธีเฉลิมฉลองในวันนั้น"

"ดี! ดี! ดี!" จักรพรรดิหนิงเดินลงจากเก้าอี้มังกร เดินไปที่หยุนชาง กอดหยุนชางลุกขึ้นและกล่าวว่า "หยุนชางเป็นลูกสาวที่ดีของข้าจริงๆ ฮ่าๆ ... หากวันนั้นฝนตกตามที่เจ้าอาวาสอู๋น่าบอกล่ะก็ ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงามเลย... "

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "ชางเอ๋อร์ไม่ใช่เพื่อรางวัล ชางเอ๋อร์เพียงหวังว่าราษฎรในใต้หล้าดี เสด็จพ่อก็สุขใจด้วย เสด็จพ่อมีความสุข ชางเอ๋อร์ก็มีความสุขเช่นกัน"

จักรพรรดิหนิงได้ยินเช่นนี้ รู้สึกปลื้มใจมากยิ่งขึ้น แต่ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของหลี่จิ้งเหยียน "แต่วันที่สิบเจ็ดของเดือนนี้เป็นพิธีปักปิ่นขององค์หญิงหัวจิ้งไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางมีความสุขมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่จิ้งเหยียนดูเหมือนจะวิตกกังวลจริงๆ ช่างเป็น เสนาบดีที่ไร้ประโยชน์เสียจริง

แน่นอนว่า เมื่อได้ยินเช่นนี้จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้ว "ต่างก็เป็นลูกสาวของข้าเช่นกัน ชางเอ๋อร์เดินทางไปวิหารแคว้นหนิงเพื่ออธิษฐานเผื่อราษฎร เพียงเพื่อขอความผาสุกจากพระพุทธเจ้า งานพิธีของหัวจิ้งก็เป็นไปอย่างเรียบง่ายเถอะ"