ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 12

"องค์หญิง องค์หญิง..." ฉินเมิ่งรีบเข้าไปในตำหนักชิงซิน รู้สึกกังวลใจอย่างมาก แต่เมื่อเห็นว่านายของตนยังคงหลับอยู่บนเตียง นางก็อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า กัดฟัน เดินไปข้างหน้าดึงผ้าห่มออก "องค์หญิง องค์หญิงหยุนชาง เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!"

หยุนชางเปล่งเสียงนุ่มนวลเบาๆ แล้วค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แต่ก็ปิดลงอีกครั้งด้วยเสียงที่ค่อนข้างเกียจคร้าน "มีอะไร ตอนนี้มันแค่กี่โมงกี่ยามเองมาเอะอะโวยวายกับข้าทำไม หือ? "

ฉินเมิ่งเห็นว่านางกำลังจะนอนอีกครั้ง พูดอย่างรวดเร็วว่า "องค์หญิง อย่าบรรทมอีกเลย ตำหนักชิงซินของเรามีคนตายแล้วเพคะ! "

"หือ?" หยุนชางได้ยินคำพูดนี้ ตัวแข็งลืมตาขึ้น "มีคนตาย? ใครตายงั้นหรือ? ตายได้อย่างไร? มีคนจากสำนักตรวจการมาหรือยัง?"

ฉินเมิ่งเห็นว่าในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เลยรีบพูดขึ้นว่า "คนตายคือเซียงหลันนางกำนัลที่กวาดพื้นของตำหนักเรา อยู่ในทะเลสาบหน้าตำหนัก น่าจะจมน้ำตายเพคะ ถูกพบโดยนางกำนัลที่เดินผ่านเมื่อเช้านี้..." ฉินเมิ่งหยุดชั่วครู่ กัดริมฝีปากของนาง ราวกับว่านางมีบางอย่างที่จะพูด แต่ไม่รู้จะพูดดีไหม

หยุนชางพูดว่า "ยังมีอะไรอีก พูดมา!"

ฉินเมิ่งกัดฟันและพูดว่า "เมื่อกี้หม่อมฉันกำลังเดินผ่าน หม่อมฉันได้ยินนางกำนัลเหล่านั้นพูดว่า เซียงหลันได้จังกำไลขององค์หญิงไว้ บอกว่าเป็นเป็นองค์หญิงที่ลงมือ? "

"กำไลของข้า?" หยุนชางลุกขึ้นนั่ง เอียงศีรษะและพูดว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้ฟังผิดไป ไม่ใช่ของอย่างอื่น เป็นกำไล?"

ฉินเมิ่งพยักหน้า "หม่อมฉันไม่ได้ฟังผิด พวกนางกำลังพูดถึงกำไล"

"เป็นกำไล และเป็นที่หายไปเมื่อครั้งก่อน เป็นกำไลที่องค์หญิงชอบใส่มากที่สุดชิ้นนั้น" เสียงของฉินอีดังมาจากประตู นางกำลังพูดในขณะที่นางเข้ามาในประตู

หยุนชางได้ยินสิ่งนี้และมีรอยยิ้มที่มุมปากของนาง "จริงเหรอ? งั้นข้าต้องไปเอากำไลนั่นคืนมาแล้ว นั่นเป็นกำไลที่ข้าโปรดปรานมากที่สุด"

เมื่อฉินเมิ่งได้ยินเข้า ก็กระทืบเท้า แสดงความพอใจที่ไม่ได้ดั่งใจ "องค์หญิง พวกนางทุกคนบอกว่าท่านคือฆาตกรที่ฆ่าเซียงหลันนะเพคะ!"

หยุนชางหันศีรษะและเหลือบมองนาง "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ข้า ชื่อเสียงของข้าคนนี้ไม่ธรรมดามาโดยตลอด……"

ฉินเมิ่งเหลือบมองนางด้วยสายตาเหยียดหยามเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้ถ้ามีใครพูดว่าองค์หญิงฆ่าคน หม่อมฉันอาจจะเชื่อพวกนาง แต่ตอนนี้ไม่เชื่ออีกต่อไป นอกจากนี้ไม่ว่าองค์หญิงจะดุร้ายแค่ไหน ก็เป็นเพียงเด็กอายุ 8ขวบ จะสามารถฆ่าคนได้อย่างไร..."

หยุนชางพยักหน้า ลุกขึ้น ให้สัญญาณว่าแต่งตัวให้นาง ฉินเมิ่งยังคงจมอยู่ในความคิดของนางไม่ได้ตอบสนอง แต่ฉินอีที่อยู่ข้างๆ ส่ายหัวและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเพื่อช่วยหยุนชางสวมใส่

"ถูกต้อง ข้าอายุเพียง 8ขวบ จะมีความสามารถฆ่าคนได้อย่างไร แต่เจ้ากับฉินอีบรรลุนิติภาวะแล้ว สองคนสามารถฆ่าหนึ่งคนได้ ดังนั้น เจ้าสองคนต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของข้า..." หยุนชางยังคงไม่ลืมที่จะล้อเล่นกับฉินเมิ่ง

ฉินเมิ่งตัวสั่น และมองไปที่หยุนชางด้วยความสยดสยอง "หม่อมฉันไม่กล้าฆ่าคนนะเพคะ หม่อมฉันไม่กล้าแม้แต่จะฆ่าไก่ จะกล้าฆ่าคนได้ยังไง... องค์หญิง... หม่อมฉันกำลังคุยเรื่องสำคัญกับท่าน การตายของเซียงหลันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หลายคนข้างนอกนั้นพูดว่าท่านคือฆาตกรที่ฆ่าเซียงหลัน ถ้าคำพูดเหล่านี้ไปถึงหูของฝ่าบาทหรือฮองเฮา มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ"

หยุนชางกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่อยู่นอกห้องบรรทม "หม่อมฉันขันทีเสี่ยวเจิ้นจื่อในตำหนักฮองเฮา โปรดขอเชิญองค์หญิงไปที่ทะเลสาบเยี่ยนเชว่เพื่อสนทนาพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนช่งขมวดคิ้ว ฉินอีเดินไปที่ประตูตำหนักยกม่านขึ้นเพื่อตอบกงกงด้านนอก "ขอบคุณเสี่ยวเจิ้นจื่อกงกงที่มาแจ้ง องค์หญิงกำลังแต่งตัว จะไปทันที"