ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 131

หยุนชางสลัดจิ้งอ๋องที่มากวนใจ ในหัวคาดเดาเหตุผลที่จิ้งอ๋องทำเช่นนั้น เดินมุ่งไปยังตำหนักชิงซิน เท้าของนางก็ลื่นไถล กำลังจะล้มลง เฉี่ยนหยินที่อยู่ข้างหลังรีบก้าวเข้ามา รับร่างของหยุนชางไว้

หลังจากที่หยุนชางยืนมั่น ก้มศีรษะลงและมองดู นี่เป็นทางเดียวที่จะไปวังหลัง คนในวังได้กวาดหิมะบนทางไปแล้ว เพียงแต่ ใต้เท้าของหยุนชาง มีตะไคร่น้ำบนพื้น..ที่เปียก...

หยุนชางผงะ ก้มลง ตะไคร่น้ำนี้ไม่งอกบนหิน และยังมีความชื้นอยู่ด้วย

"เอาตะเกียงมา..." หยุนชางขมวดคิ้ว นัยน์ตาจริงจังเล็กน้อย

ฉินยีรีบถือตะเกียงและเดินไปที่ด้านข้างของหยุนชาง หยุนชางรับตะเกียงมาส่องดู ต่อหน้านาง มีตะไคร่กระจายอยู่ทั่วทุกทาง หยุนชางเร่งความเร็วและเดินไปข้างหน้าครู่หนึ่ง และหลังจากทางแยกบนถนนก็ไม่มีร่องรอยของตะไคร่น้ำอีก ด้วยร่องรอยความสงสัยในใจหยุนชาง กลับไปที่ตำหนักชิงซิน หลังจากที่นางถอดเสื้อคลุม นางก็เห็นกงกงลื่นล้มข้างนอกอย่างกระทันหัน สีหน้าดูกังวลเล็กน้อยไม่สนใจใดๆรีบลุกขึ้น และกล่าวด้วยความตื่นตระหนก "องค์หญิง รีบไปพระราชวังชีอู๋เร็วเถอะพ่ะย่ะค่ะ พระสนมจิ่นล้มลง ตกพระโลหิต เกรงว่าจะแท้งพ่ะย่ะค่ะ"

ตกพระโลหิต? หัวใจของหยุนชางจมลง จากนั้นหันหลังออกจากประตูตำหนักชิงซิน

"องค์หญิง องค์หญิง อากาศหนาวสวมเสื้อคลุมก่อนเพคะ..." ฉินยีรีบหยิบเสื้อคลุมขนาดใหญ่ที่วางไว้ข้างหลังนางแล้ววิ่งออกไป

หยุนชางเร่งฝีเท้าเดินอย่างรวดเร็ว แต่ปากของนางถามกงกงที่มารายงานข้างนางว่า "พระสนมจิ่นล้มลงได้อย่างไร"

กงกงวิ่งไล่ตามฝีเท้าของหยุนชาง หอบอย่างหนักและกล่าวว่า "หลังจากออกมาจากตำหนักจินหลวน ฝ่าบาททรงสงสารพระสนมจิ่นที่ทรงตั้งพระครรภ์ จึงทรงให้พระสนมจิ่นนั่งในเกี้ยวนั่งมังกรด้วยกัน เดินไปถึงอุทยานหลวง กงกงที่ยกเกี้ยวนั่งมังกรที่อยู่ข้างหน้าก็ลื่น ล้มลง พระสนมจิ่นและฝ่าบาทตกลงมาจากเกี้ยวนั่งมังกร แต่โชคดีที่ฝ่าบาททรงกอดพระสนมจิ่นไว้ มิเช่นนั้นคงแย่กว่านี้ แต่บางทีอาจเพราะตกพระทัย พระสนมจิ่นก็ทรงตกพระโลหิตพ่ะย่ะค่ะ...... "

ล้มลง? หยุนชางขมวดคิ้ว นึกถึงตะไคร่น้ำบนทางเดินก่อนหน้านี้

หยุนชางมาถึงพระราชวังชีอู๋ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด ก่อนเข้าประตูวัง ก็เห็นฮองเฮากำลังเดินเข้ามาจากระยะไกล หยุนชางไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น หันหลังรีบก้าวเข้าสู่พระราชวังชีอู๋ต่อหน้าฮองเฮา

"โอ้ นี่ไม่ใช่องค์หญิงหยุนชางหรือ ทำไมถึงมาที่พระราชวังชีอู๋แล้วเพคะ องค์หญิงหยุนชางมิทรงเห็นฮองเฮาที่อยู่ด้านหลังพระองค์หรือเพคะ ไม่รู้ที่จะถวายพระพร และยังทรงเสด็จเข้าประตูวังก่อนฮองเฮา องค์หญิงหยุนชางต้องเรียนกฎระเบียบใหม่ให้ดีๆแล้วเพคะ" ด้านหลังมีเสียงของซิ่วซินกูกูที่พูดด้วยความแดกดันเล็กน้อย

หยุนชางหันศีรษะและมีแสงเย็นวาบในดวงตาของนาง "ถึงข้าจะไม่มีกฏระเบียบยังไงก็ยังเป็นองค์หญิง ถึงคราวที่ทาสอย่างเจ้ามาสอนข้ารึ?" หลังจากพูดเสร็จ นางก็วิ่งไปที่ห้องโถงด้านข้างโดยไม่คำนึงอะไร

"บังอาจ!" ฮองเฮาขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม แต่หยุนชางไม่แม้แต่จะหันศีรษะกลับ

หยวนเจินฮองเฮากัดฟันและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "กบฏแล้ว เป็นแค่องค์หญิง ถึงกับไม่มีข้าไว้สายตาของนาง!"

ฉินยีรีบตามมาและได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของฮองเฮา เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระองค์คงจะหมายถึงองค์หญิงหยุนซาง ฉินยีรู้สึกตกใจและคำนับฮองเฮา "ขอฮองเฮาโปรดประทานอภัยโทษเพคะ พระสนมจิ่นเกิดเรื่องแล้วเพคะ องค์หญิงทรงเป็นกังวล มิได้จงใจหยาบคายต่อฮองเฮาเลยเพคะ"

"อะไรนะ เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร สนมจิ่นเกิดเรื่องรึ?" ฮองเฮาดูตื่นตระหนก ดวงตาเบิกบานด้วยความปิติยินดี และนางถามอย่างรวดเร็ว

ฉินยีก้มศีรษะลง ไม่เห็นสีหน้าของฮองเฮา และเพียงตอบเบาๆว่า "เพคะ เมื่อครู่กงกงมารายงานว่ามีพระสนมจิ่นเกิดอุบัติเหตุ แม้ว่าพระสนมจิ่นและองค์หญิงจะมิได้สนิทชิดใกล้กัน แต่พระองค์ก็ทรงเป็นพระมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์หญิง ดังนั้น องค์หญิงจึงทรงเป็นกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพคะ"

ฮองเฮาไม่มีใจที่จะฟังคำอธิบายของนาง หันศีรษะสบสายตากับซิ่วซิน แล้วรีบมุ่งหน้าไปตำหนักข้าง

ทันทีที่ไปถึงตำหนักข้าง ก็เห็นหัวหน้าเจิ้งเฝ้าอยู่หน้าประตู หยุนชางก็ยืนอยู่ข้างๆ เขย่งเท้ามองเข้าไปในห้องโถง ฮองเฮาตกพระทัย ถ้ามองแบบนี้ ฝ่าบาทก็คงจะประทับอยู่ด้านในเป็นแน่ ครั้งนี้คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ถ้าครั้งนี้สามารถทำให้หายนะในท้องของสนมจิ่นหายไปได้ ก็คงจะดีไม่น้อย แต่ไม่รู้ว่าสนมจิ่นเกิดอุบัติเหตุที่ไหน ถ้าเกิดในพระราชวังชีอู๋ มันคงเป็นเรื่องยากที่จะลบล้างข้อสงสัย