ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 141

หญิงสาวที่แทนตัวเองว่าหม่อมฉันในเมื่อสักครู่นี้ คือซิ่วซิน และเสียงอีกหนึ่งเสียงเป็นของพระชายาจวิ้นอ๋อง

พระชายาจวิ้นอ๋องเอ่ยปากพูดอีกครั้ง "ข้าเห็นชายชราสองคนนั้นดูไม่เป็นอันใด ข้าคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็คงจะต้องทำให้เกิดเหตุถึงแก่ชีวิตบ้าง เช่นนี้จึงจะไม่แคล้วต่อคำสั่งของฮองเฮา เมื่อนำเรื่องใหญ่ถึงแก่ชีวิตเช่นนี้ไปใส่ร้ายองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว แม้ว่าจะไม่ใช่ชีวิตของซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายา แต่อย่างน้อยหวูฉี่ก็ถือเป็นขุนนางในพระราชวัง อีกทั้งลูกสาวของหวูฉี่ก็เลวไม่แพ้กัน กล้าดีเช่นไรคิดอยากจะยั่วยวนจวิ้นอ๋อง ฉะนั้นข้าจึงให้เจ้านำถุงหอมสองอันนี้ไปให้หวูฉี่ ในนามฮองเฮา เดิมข้าคิดว่าเขาคงจะนำถุงหอมนี้ให้แก่ภรรยาของตน แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะมอบถุงหอมนี้ให้แก่ลูกสาวของตน แต่ก็ถือว่าได้กำจัดหนามยอกอกของข้าไป คราวนี้ก็รอดูว่านางเสียชีวิตไปแล้ว นางจะมายุ่งวุ่นวายกับจวิ้นอ๋องได้อย่างไร"

ทันทีที่พระชายาจวิ้นอ๋องพูดจบ นางก็ได้ยินเสียงซิ่วซินดังขึ้นอีกครั้ง "ก่อนที่เหนียงเหนียงทรงมอบกล่องไม้จันทน์หอมนี้ให้กับองค์หญิง หม่อมฉันได้ลองซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพคะ แต่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดเมื่อมันอยู่ในมือขององค์หญิงฮุ่ยกั๋วกลับไม่ได้ผลอันใดเพคะ ฮองเฮาสั่งให้หม่อมฉันวางยาพิษที่หยกลูกท้อมงคลมรกต แล้วหยกลูกท้อมงคลมรกตนั้นจะมีรอยแดงขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นพระชายาจำต้องสงสัย และหยิบมันขึ้นมาตรวจดู แต่ไม่คาดคิดว่าท่านไม่เป็นอันใดเลยเพคะ เมื่อหม่อมฉันกลับไปก็จะแจ้งฮองเฮาอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพคะ เพียงแต่ว่าเมื่อพระชายาจวิ้นอ๋องไปที่ห้องโถงด้านหน้า จะต้องให้คนอื่นดูถุงหอมนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพคะ ผ้าที่ใช้เย็บถุงหอมนั้นเป็นผ้าลายเมฆที่มีเฉพาะในวัง และเส้นด้ายที่ใช้ปักลวดลายนั้นก็เป็นของในวังเช่นกันเพคะ ส่วนฝีมือการปักผ้านั้นเป็นฝีมือของนางกำนัลข้างกายขององค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายามิใช่คนโง่เขลา เมื่อถึงเวลานั้นเพียงแค่ท่านพูดเชื่อมทุกอย่างให้เข้ากันในเวลาที่เหมาะสม ก็จะสามารถทำให้เรื่องนี้ตรวจสอบไปที่องค์หญิงฮุ่ยกั๋วได้ เพคะ"

"อืม...พระราชินีได้ช่วยข้าขจัดอุปสรรคไปบ้างแล้ว และแน่นอนข้าจำต้องตอบแทนเป็นอย่างดี ข้าทราบแล้วว่าควรทำเช่นไร..."

เมื่อยังพูดไม่จบ หยุนชางก็เห็นซุ่นชิ่งอ๋องทำท่าทีบางอย่าง แล้วองครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เปิดหน้าต่างทันที และรีบพุ่งเข้าไปด้านใน มีเสียงกรีดร้องดังมาจากในห้อง หยุนชางหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพบเห็นเงาร่างแวบออกจากลานหน้าจวนอย่างรวดเร็ว และหายวับไปในพริบตา

หยุนชางยืนอยู่ที่เดิม มิได้เข้าไปด้านในแต่อย่างใด อย่างไรก็ตามนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของจวนซุ่นชิ่งอ๋อง ตนเป็นเพียงคนนอก แม้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับตนอยู่บ้าง แต่หากทำให้ซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาลำบากใจก็มิสมควรเท่าไหร่

หยุนชางสัมผัสได้ว่าจิ้งอ๋องกำลังมองมาที่ตน แต่นางมิได้สนใจ เพียงแค่ยืนนิ่งๆ และถอดสายตาไปที่โถงทางเดิน

"เชิญจิ้งอ๋องและองค์หญิงเสด็จขอรับ" เสียงของซุ่นชิ่งอ๋องดังขึ้น หยุนชางยกเท้าไปที่ประตูหน้าและเดินเข้าไป แล้วพบเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอ่อนแรงอยู่บนเก้าอี้ด้านใน แม้ว่าจะเป็นช่วงฤดูหนาวที่หนาวเย็นเช่นนี้ แต่ก็มีเหงื่อท่วมบนหน้าผากของนาง นางไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

"ท่านอ๋องขอรับ ศิลปะการต่อสู้ของสาวใช้ผู้นั้นสูงกว่าข้าน้อยอย่างมากขอรับ ข้าน้อยไร้ความสามารถ มิอาจไล่ตามนางทันขอรับ" องครักษ์ลับปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าทุกคน

ซุ่นชิ่งอ๋องยิ้มเยาะเย้ยอย่างเย็นชา "ไม่คาดคิดว่านางกำนัลที่อยู่ข้างกายพระราชินีจะมีความสามารถเช่นนี้ มิอาจดูถูกได้เชียว ข้าอยากจะจับหญิงพิษร้ายผู้นี้เข้าไปในวังเพื่อทูลถามองค์จักรพรรดิและ พระราชินี ว่าข้าไปขัดขวางเรื่องอันใดของเขา หากข้าไปขัดขวางจริงข้าขอเพียงคำเดียว แม้จะต้องชดใช้ด้วยชีวิตหมื่นครั้งข้าก็ไม่ปฏิเสธ มิจำเป็นต้องมาเสียเวลาเช่นนี้"

หยุนชางกัดริมฝีปาก ดวงตาของนางแดงก่ำพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมว่า "มิใช่ความผิดของเสด็จพ่อเพคะ มันเป็นความผิดชางเอ๋อร์เพคะ เดิมทีช่างเอ๋อก็มิได้รับความโปรดปรานใดๆ อยู่แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าเสด็จแม่จะเกลียดชางเอ๋อร์เช่นนี้ จนคิดอยากจะใส่ร้ายข้า เป็นเหตุทำให้ท่านอ๋องและพระชายาพลอยได้รับเคราะห์กรรมไปด้วย บันทิตหวูและลูกสาวทั้งสองต้องเสียชีวิตเพราะชางเอ๋อร์"

ซุ่นชิ่งอ๋องถอนหายใจเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ จึงได้กัดฟันแน่นยิ่งขึ้น "หลายปีที่ผ่านมาข้าคิดว่าพระราชินีทรงมีคุณธรรมสตรีอย่างยิ่ง ปฏิบัติต่อนางสนมในวังหลังและองค์หญิงหยุนชางอย่างดี แต่ทว่าข้ามองผิดไป ไม่คาดคิดว่าท่านจะทรงมีจิตใจที่โหดร้ายเช่นนี้ หญิงสาวเช่นนี้จะเป็นพระมารดาของบ้านเมืองได้เยี่ยงไร"

หยุนชางได้ยินเช่นนี้ จึงรู้สึกมีความสุข แม้ว่าซุ่นชิ่งอ๋องจะเป็นท่านอ๋องที่เกียจคร้าน แต่ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นเสด็จลุงของเสด็จพ่อ หากว่าซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาไปจัดการเรื่องนี้ แม่ว่าพวกเขาจะไม่สามารถทำให้ตำแหน่งพระราชินีของหลี่อี้หรานเกิดการเปลี่ยนแปลงไปได้ แต่ก็สามารถทำให้นางปวดหัวอยู่นาน หยุนชางวางแผนในใจ นางต้องเล่นบทไปตามน้ำให้ดี จึงบีบคั้นน้ำตาออกมาเล็กน้อย " ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความผิดของชางเอ๋อร์ทั้งนั้นเพคะ หยกลูกท้อมรกตนั้นชางเอ๋อร์เป็นคนนำมาส่งมอบด้วยตนเอง หากว่าวันนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านอ๋องและพระชายา ชางเอ๋อร์คงรู้สึกเป็นบาปกรรมอย่างยิ่งเพคะ"