ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 168

เมื่อทูตจากทั้งสองแคว้นมาเยือน หยุนชางรู้จุดประสงค์ของพวกเขา ดังนั้นนางจึงซ่อนตัวไม่ออกไปไหน สองสามวันที่ผ่านมาไม่ได้ออกแม้แต่ตำหนักชิงซิน ชางเจียชิงซูมิได้ส่งการ์ดมาอีกเลย เฉี่ยนอินกล่าวว่า วันนั้นชางเจียชิงซูรออยู่หน้าประตูพระราชวังอย่างตื่นเต้น แต่เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือคุณชายหวัง สีหน้าของท่านก็แย่ลงอย่างมาก หยุนชางอดหัวเราะไม่ได้ แต่นางกลับยิ้มอย่างเย็นชาอยู่ในใจ สองสามวันที่ผ่านมากนี้ หยุนชางครุ่นคิดตลอดว่าชางเจียชิงซูคิดจะทำการอันใดกันแน่ หนิงเฉี่ยนและคนอื่นๆจับตาดูตำหนักองค์หญิงอยู่ตลอดเวลา ชางเจียชิงซูไม่เพียงแต่ส่งคนไปเยี่ยมหัวจิ้ง ตัวเขาเองก็ไปหานางมาสองครั้ง และดูเหมือนเขาได้ปลอบใจหัวจิ้งว่าหากเรื่องนี้สงบลง แล้วเขาจะสู่ขอนางกับจักรพรรดิหนิงเอง

หยุนชางหรี่ตาลง เขาปลอบใจหัวจิ้งขณะเดียวกันก็พยายามคิดอยากมาเกี่ยวพันกับตนอย่างนั้นหรือ? การออกเมืองของจิ้งอ๋องนั้นคงอยู่ในแผนการของเขากระมั้ง มิเช่นนั้นมันจะบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไร ทันทีที่จิ้งอ๋องออกจากเมืองหลวง เขาก็ส่งคำเชิญมาพอดี ช่างคิดแผนได้ดีเสียจริง

"องค์หญิงเจ้าคะ ได้เวลาจุดตะเกียงแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงทรงน้ำก่อนแล้วเตรียมตัวพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ" ฉินยีเดินเข้ามา อมยิ้มเล็กน้อยและช่วยหยุนชางหยิบปิ่นปักผมฝังมุกออกจากศีรษะมา หยุนชางพยักหน้าและเข้าไปในห้องทรงน้ำ เป็นเวลาเจ็ดวันแล้วที่จิ้งอ๋องออกจากเมืองหลวงไป ไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแต่วันนั้นหวังจินเหยียนบอกกับตนว่าไปเพียงสามถึงห้าวัน แต่ตอนนี้ผ่านไปเจ็ดวันแล้วท่านก็ยังไม่กลับมา อาจเป็นเพราะเรื่องที่ไปจัดการนั้นคงยุ่งยากเล็กน้อย

หยุนชางกำลังแช่ตัวอยู่ในอ่างเมื่อนึกถึงการเคลื่อนไหวในเมืองหลวงของช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ชางเจียชิงซูค่อนข้างไม่อยู่นิ่ง หนึ่งในนั้นที่ทำให้หยุนชางสนใจมากที่สุดก็คือ จวิ้นอ๋องของจวนซุ่นชิ่งอ๋อง หนิงเย่นั่นเอง หยุนชางจำได้ว่าทั้งหนิงเฉี่อยู่และจิ้งอ๋องนั้นเคยสงสัยในตัวหนิงเย่ แต่นอกจากเรื่องที่หนิงเย่ปิดบังว่าตนสามารถใช้ศิลปะการต่อสู้แล้ว ก็ไม่ทราบเรื่องอื่นใดอีกเลย เขาเป็นเพียงบุตรชายของท่านอ๋องผู้เกียจคร้าน แต่กลับทำให้ชางเจียชิงซูแอบไปพบเป็นการส่วนตัวถึงสามครั้ง ค่อนข้างรกหูรกตาเลยทีเดียว

อ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ท่านอยู่ในตำหนักที่พักโดยตลอด นอกเสียจากหมอหลวงนั้น ก็ไม่มีใครเข้าพบ และไม่พบว่าเขาออกจากตำหนักเช่นกัน

จวนมหาเสนาบดี......หยุนชางขมวดคิ้ว หลังจากวันนั้นที่กลับมาที่วัง แม้ว่าจักรพรรดิหนิงมิได้ออกพระราชโองการ ฮองเฮาก็แทบจะไม่ปรากฏตัวเลย นางเอาแต่อยู่ในวังซีอู๋ทุกวัน และได้ละเว้นการถวายบังคมยามเช้าของสนมวังหลังไป หัวจิ้งก็รักษาตัวอยู่ในตำหนักองค์หญิง เพียงแต่ว่าเกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น จวนมหาเสนาบดีกลับไม่มีความผิดปกติเกิดขึ้นเลย ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา

หยุนชางนึกถึงสิ่งเหล่านี้ในใจ จึงขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้นยืน เช็ดน้ำบนร่างกายให้แห้ง แล้วสวมเสื้อเดินออกจากห้องทรงน้ำไป ฉินยีรีบนำผ้าสีขาวมาช่วยหยุนชางห่อผมที่เปียกชุ่มไว้ และเช็กอย่างละเอียด

จู่ๆ หน้าต่างก็ถูกกระแทกจนเปิดออก และมีเงาร่างสีแดงบุกเข้ามา หยุนชางตกใจอย่างมาก จึงดึงฉินยีหลบออกไประยะหนึ่ง นางจ้องมองไปที่เงาร่างสีแดงนั้นอย่างเย็นชา และเมื่อบุคคลนั้นหันหน้า หยุนชางก็พบว่าเขาคือหวังจินฮวน

หยุนชางขมวดคิ้วและกล่าวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย "คุณชายหวังเพคะ นี่คือพระราชวัง และนี่คือห้องบรรทมของข้า เจ้าคิดว่าเป็นสถานที่ที่เจ้าคิดอยากจะมาก็มาได้งั้นหรือ?"

หวังจินฮวนดูเร่งรีบเล็กน้อย เขาหอบหายใจไม่หยุด และผ่านไปนานจึงกล่าวว่า "องค์หญิงขอรับ ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บขอรับ"

หยุนชางตกตะลึงและทราบดีว่าท่านอ๋องที่หวังจินฮวนกล่าวถึงนั้นคือจิ้งอ๋อง นางรู้สึกกังวลขึ้นมาในทันที นางไม่เวลาไปสนใจเรื่องอื่น ๆ นางขมวดคิ้วและถามว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือ?"

หวังจินฮวนพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อหลบหนีองครักษ์ในวังและบุกเข้ามาได้ จึงยังหอบอยู่เล็กน้อย "สองสามวันก่อนท่านอ๋องได้ออกไปทำธุระที่นอกเมือง เดิมทีท่านกล่าวไว้ว่าอย่างมากสุดก็ห้าวัน แต่ผ่านไปห้าวันแล้วท่านก็ยังไม่เสด็จกลับ ข้าเป็นห่วงจึงไปตามหาท่าน ทันทีที่ออกจากเมืองก็พบว่าองครักษ์ได้นำตัวท่านกลับมา ท่านบาดเจ็บสาหัสเล็กน้อย ตอนนี้ยังคงสลบอยู่ขอรับ"

หยุนชางตกตะลึง นางทราบเป็นอย่างดีว่าศิลปะการต่อสู้ของจิ้งอ๋องนั้นดีเยี่ยมเช่นไร ใครกันที่สามารถทำร้ายจิ้งอ๋องได้ถึงเช่นนี้? ฉินยีได้เสื้อคลุมให้หยุนชางแล้ว หยุนชางเองก็ไม่สนที่ผมของตัวเองนั้นยังไม่ได้เก็บขึ้นไป จากนั้นก็ดึงตัวหวังจินฮวนและออกไปพระราชวังไปอย่างเงียบอยู่และตรงไปที่จวนจิ้งอ๋อง

เมื่อไปถึงจวนจิ้งอ๋อง หวังจินฮวนก็นำตัวหยุนชางตรงไปที่ห้องบรรทมของจิ้งอ๋อง ภายในห้องนั้นมีคนหลายคนยืนอยู่ มีทั้งหัวหน้าจวนจิ้งอ๋อง มีหวังซุ่นและอีกสองสามคนที่หยุนชางไม่เคยเจอมาก่อน

"ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างหรือ?" หวังจินฮวนรีบถามทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง