ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 167

"แคว้นเซี่ย ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของแคว้นหนิง ค่อนข้างมั่งคั่งและเจริญรุ่งเรือง ประชาชนของแคว้นเซี่ยนั้นต่างจากประชาชนนักรบผู้กล้าหาญของแคว้นเย้หลาง ประชาชนส่วนมากของแคว้นเซี่ยนั้นค่อนข้างมีความชอบด้านความรู้ ด้วยความที่ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์แคว้นเซี่ยเหนือกว่าที่อื่นๆ แคว้นเซี่ยหันเข้าหาทะเลทั้งสามด้าน อีกด้านหนึ่งนั้นมีภูเขาสูงตระหง่าน ดังนั้นในช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมาจึงสงบสุขอย่างมาก อ๋องเจ็ดเป็นบุตรชายคนที่เจ็ดของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันของแคว้นเซี่ย และเป็นผู้ที่มีความสามารถมากที่สุดในบรรดาราชโอรสของจักรพรรดิแคว้นเซี่ย ทรงได้ครองตำแหน่งเป็นท่านอ๋องตั้งแต่อายุเพียงเจ็ดปี แต่ได้เกิดล้มป่วยครั้งใหญ่เมื่อตอนอายุสิบสองปี จากนั้นเป็นต้นมา พระวรกายของท่านก็ไม่ค่อยแข็งแรงนัก จักรพรรดิแคว้นเซี่ยจึงค่อยๆ ละเลยเขา จึงแต่งตั้งองค์ชายเก้าของฮองเฮาเป็นองค์รัชทายาทเมื่อปีก่อน"

เฉี่ยนอินถือแผ่นกระดาษหนังแกะอยู่ตรงหน้าหยุนชาง และอ่านด้วยเสียงเบาๆ หลังจากอ่านจบจึงเก็บกระดาษหนังแพะไป และกล่าวเบาๆ ว่า "พระวรกายของท่านอ๋องเจ็ดทรงไม่ค่อยแข็งแรงนัก จึงไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน และมีเรื่องราวที่เกี่ยวกับท่านน้อยมาก ข่าวสารที่เราสามารถหาได้นั้นก็เป็นเพียงข่าวที่ทุกคนทราบกันดี ส่วนข่าวสารอื่นๆ หม่อมฉันเกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกนาน"

หยุนชางพยักหน้าและรับกระดาษหนังแพะมา " ดีมากแล้ว สืบต่อไป"

เฉี่ยนอินพยักหน้าแล้วกล่าวด้วยความสงสัย "องค์หญิงเจ้าคะ สองสามวันนี้หม่อมฉันได้พบอ๋องเจ็บอยู่หลายครั้ง ท่านดูเหมือนคนที่เจ็บไข้มานาน แค่พูดคุยยังเหนื่อยเช่นนั้น คนเช่นนี้..........."

"ว่าอย่างไรนะ? เจ้าคิดว่าคนเช่นนี้ไม่มีภัยคุกคามใด ๆ ใช่หรือไม่?" หยุนชางเลิกคิ้วขึ้น นางเป็นสาวใช้ของตน และแน่นอนว่าหยุนชางทราบดีว่าเฉี่ยนอินกำลังคิดเรื่องอะไร "เมื่อตอนที่ข้ากลับมาที่พระราชวังใหม่ๆ ฮองเฮาและหัวจิ้งก็คงมองข้าเช่นนี้เหมือนกันกระมั้ง ข้าอยู่ในสถานที่เช่นวิหารแคว้นหนิงมาเจ็ดแปดปี และไม่ช่ำชองกลต่างๆ ที่อยู่ในวังหลัง อีกทั้งร่างกายก็ยังอ่อนแอ เพียงแค่พูดก็ไอเป็นเวลานาน พวกนางดูหมิ่นข้า จึงทำให้ข้าได้มีโอกาสโจมตี เจ้าต้องเข้าใจว่าในราชวงศ์นั้น ผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายของผู้คนนั้น ย่อมเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดเสมอ และผู้ที่รู้จักถ่อมตนและเก็บตัวนั้น จึงถือเป็นผู้ที่ฉลาดมากที่สุด"

เฉี่ยนอินได้ยินเช่นนี้ ก็เข้าใจขึ้นมาก และรีบตอบรับ "หม่อมฉันประมาทไปเจ้าค่ะ"

หยุนชางพยักหน้าและเห็นฉินยีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแปลก ๆ และยื่นกระดาษใบหนึ่งให้หยุนชาง กล่าวว่า " องค์หญิงเจ้าคะ นี่คือการ์ดเชิญจากชางเจียชิงซูส่งมอบถึงองค์หญิงเจ้าค่ะ ท่านกล่าวว่าท่านมาที่แคว้นหนิงเป็นครั้งแรก จึงอยากเชิญองค์หญิงเป็นมัคคุเทศก์เพื่อที่จะได้เสด็จประพาสชมนครหลวงแคว้นหนิงด้วยกันเจ้าค่ะ"

หยุนชางยิ้มมุมปาก ชางเจียชิงซูกำลังคิดจะทำการอันใด? ประพาสชมนครหลวงด้วยกัน? เป็นมัคคุเทศก์?

ฉินยีกลับกังวลเล็กน้อย "ตอนนี้องค์หญิงมีสัญญาการสมรสแล้ว ตามหลักการแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามไปตามคำเชิญเด็ดขาด แต่ชางเจียชิงซูถือเป็นแขกของเรา แล้วเราจะตอบรับอย่างไรดีเจ้าคะ?"

หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่งและประกายแห่งความชั่วร้ายก็ฉายแววในดวงตาของนาง "ส่งการ์ดเชิญนี้ไปที่จวนจิ้งอ๋อง กล่าวไปว่าชางเจียชิงซูได้เชิญข้าเป็นมัคคุเทศก์เพื่อประพาสชมนครหลวงด้วยกัน แต่ทว่าหญิงชายไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ ข้าไม่สะดวกนัก ในเมื่อจิ้งอ๋องเป็นพระคู่หมั้นของข้า ก็ต้องให้ท่านเป็นคนรับหน้าที่แทน"

ฉินยีได้ยินเช่นนี้ ก็อมยิ้มขึ้นมา นางพยักหน้าและกล่าวว่า " หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ"

หยุนชางหันไปหาเฉี่ยนอินอีกครั้ง " สองสามวันนี้ ทางองค์หญิงหัวจิ้งและฮองเฮาเป็นอย่างไรบ้างหรือ?"

เฉี่ยนอินยิ้มและกล่าวว่า "องค์หญิงเจ้าคะ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ องค์หญิงหัวจิ้งได้รักษาตัวอยู่ในตำหนักองค์หญิงเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าสองสามวันนี้ที่ตำหนักองค์หญิงนั้นครึกครื้นเป็นอย่างมาก ทุกคืนจะมีคนอย่างน้อยสองกลุ่มไปที่ตำหนักองค์หญิงเพื่อดูสถานการณ์ มีทั้งคนของฮองเฮา คนของจวนมหาเสนาบดี คนของชางเจียชิงซู และแน่นอนมีคนของเราด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ แม้กระทั่งทางอ๋องเจ็ดของแคว้นเซี่ยก็ดูเหมือนจะส่งคนไปเช่นกันเจ้าค่ะ"

"อย่างนั้นหรือ?" หยุนชางเลิกคิ้ว "อย่าปล่อยให้นางเสียชีวิตก็เพียงพอแล้ว เก็บนางไว้ยังคงมีประโยชน์"

เฉี่ยนอินพยักหน้าและได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกว่า "องค์หญิงเจ้าคะ คุณหญิงหวังของเจ้ากรมกลาโหมของเข้าพบเจ้าค่ะ"

"หวังจินเหยียน?" หยุนชางยืนขึ้น ตนโปรดหญิงสาวที่ร่าเริงผู้นั้นอยู่เล็กน้อย หยุนชางเดินออกจากตำหนักในไปพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็พบหวังจินเหยียนยืนอยู่ที่ประตู และเมื่อเห็นหยุนชาง นางก็ยิ้มและเดินเข้ามาอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะของนางเต็มไปด้วยความสุข "องค์หญิงทำกระไรอยู่หรือเจ้าคะ เหยียนเอ๋อร์มิได้รบกวนองค์หญิงใช่หรือไม่?"