ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 170

หยุนชางพยักหน้าแล้วยื่นกระดาษหนังแพะในมือให้ขันทีเจิ้งไป ขันทีเจิ้งรีบนำจดหมายฉบับนี้ไปให้จักรพรรดิหนิง จักรพรรดิหนิงหยิบขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงยิ้มและกล่าวว่า " นี่คือลายมือของซูจิ่นจริงๆ ซูจิ่นกล่าวว่า มหาราชครูเซียวได้ไปเยี่ยมเยียนนาง และยังกล่าวอีกว่าบุตรในท้องของนางคงเป็นบุตรชาย" มุมปากของจักรพรรดิหนิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความพึงพอใจที่ห้ามไม่ได้ "จะว่าไปแล้ว ตอนนี้ท้องของซูจิ่นคงจะโตมากแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเข้าฤดูร้อนแล้ว เจิ้นจะไปพักร้อนที่ตำหนักเฟิ่งไหล และถือโอกาสรอซูจิ่นให้กำเนิดบุตรไปด้วยแล้วกัน"

หมิงไท่เฟยขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านางไม่ปลาบปลื้มใจนัก แต่นางก็เมินเฉย จากนั้นจึงหันไปมองหยุนชางและกล่าวว่า " องค์หญิงหายตัวไปทั้งคืน แล้วมีส่วนเกี่ยวข้องใดกับจดหมายนี้หรือ?"

หยุนชางถอนหายใจ มีความเศร้าเล็กน้อยปรากฏที่หว่างคิ้วของนาง " ชางเอ๋อร์เห็นจดหมายจากเสด็จแม่แล้ว หม่อมฉันก็คิดถึงเสด็จแม่อย่างมากเช่นกัน เพียงแต่ว่าชางเอ๋อร์ทราบเป็นอย่างดี ตอนนี้ท่านทูตทั้งสองก็ยังอยู่ที่พระราชวัง หม่อมฉันคงไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเสด็จแม่ หม่อมฉันรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ฉะนั้นจึงได้ปิดบังคนในตำหนัก และไปที่ตำหนักเย็นก่อนของเสด็จแม่อย่างลับๆ"

เมื่อหมิงไท่เฟยได้ยินเช่นนี้ ก็เบิกตากว้างด้วยความเกลียดชัง ให้ตายเถิด นางวางแผนคิดกลอุบายมาอย่างดี แต่ลืมตำหนักเย็นไปได้อย่างไรกัน? ตนค้นหาทั้งวังหลังแล้ว แค่ไม่คาดคิดว่าหยุนชางจะใช้ตำหนักเย็นเป็นข้ออ้าง"

เสียงของหยุนชางที่แผ่วเบายังคงดังก้องอยู่ในหูของนาง "เสด็จแม่อยู่ที่นั่นมาสิบกว่าปี แม้ว่าท่านจะย้ายออกมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว แต่ในตำหนักเย็นนั้นยังคงมีกลิ่นอายของเสด็จแม่หลงเหลืออยู่เพคะ ชางเอ๋อร์คิดถึงเสด็จแม่ จึงได้บรรทมบนพระแท่นบรรทมของเสด็จแม่ไปหนึ่งคืน วันนี้เมื่อตื่นขึ้นมาจึงกลับไปที่ตำหนักชิงซิน ฉะนั้นจึงทราบว่าไท่เฟยเหนียงเหนียงตามหาหม่อมฉันไม่พบ และคิดว่าหม่อมฉันหายตัวไปเพคะ ชางเอ๋อร์จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินทางมาเพคะ และการเข้าใจผิดครั้งนี้ช่างหนักหนาเสียจริง ชางเอ๋อร์ทราบดีว่าชางเอ๋อร์มิควรไปที่ตำหนักเย็นเพียงเพราะอารมณ์ไม่ดีโดยไม่บอกกล่าวกระไร เพียงแต่ว่าโดยปกติแล้วตำหนักชิงซินนั้นมิค่อยมีใครมาเยือน ชางเอ๋อร์เองก็ไม่คาดคิดว่าไท่เฟยเหนียงเหนียงจะเสด็จมาที่ตำหนักชิงซินแต่เช้าด้วยความเป็นห่วงเพคะ เรื่องนี้ชางเอ๋อร์ประมาทเองเพคะ ไท่เฟยเหนียงเหนียงโปรดลงโทษหม่อมฉันเถอะเพคะ"

ระหว่างทางที่กลับมาหยุนชางก็สืบมาเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้หมิงไท่เฟยได้ค้นที่วังใดบ้าง เมื่อได้ทราบว่านอกจากวังซีอู๋และตำหนักฉินเจิ้งของจักรพรรดิหนิง อีกทั้งตำหนักและวังต่างๆ ที่เอาไว้พบเหล่าขุนนางแล้ว ก็เหลือเพียงตำหนักเย็นที่ไม่ได้ค้น นางจึงคิดวิธีนี้ขึ้นมา เพียงแต่ว่าคำพูดเมื่อสักครู่นั้นหยุนชางกล่าวด้วยความจงใจ นางต้องการเตือนจักรพรรดิหนิงว่า นานมากแล้วหมิงไท่เฟยไม่เคยได้มาที่ตำหนักชิงซินเลย แต่ทันทีที่ตนไม่อยู่ในตำหนักชิงซิน หมิงไท่เฟยก็นำคนมาค้นที่ตำหนักอย่างโจ่งแจ้ง ท่านคงได้วางกลอุบายไว้ก่อนแล้วกระมั้ง

เป็นอย่างที่คิด เมื่อจักรพรรดิหนิงได้ยินสิ่งที่ชางเอ๋อร์กล่าว พระองค์ก็ทรงไม่ปลาบปลื้มอยู่ในใจ พระองค์ทรงทราบอยู่แล้วว่าหากวันนี้หยุนชางพูดออกมาไม่ได้ว่าตนนั้นหายไปที่ใดมา เช่นนั้นหมิงไท่เฟยก็จะกล่าวหาหยุนชางในข้อหาที่เสื่อมเสียต่อชื่อเสียงของนาง เช่นออกนอกพระราชวังโดยลำพัง และมิได้กลับเข้ามาทั้งคืนให้กับนางอย่างแน่นอน เห็นได้ชัดว่าเรื่องในวันนี้หมิงไท่เฟยจงใจสร้างมันขึ้นมา พระองค์ได้ทราบข่าวรายงานจากคนของหมิงไท่เฟยทันทีที่เสร็จกิจยามเช้า กล่าวว่าหยุนชางหายตัวไป เช่นนั้นจึงได้รีบเดินทางมา แต่เมื่อสักครู่นี้ฟังจากที่นางสอบสวนคนของตำหนักชิงซินแล้ว พระองค์ก็ทรงคาดเดาไว้ในใจอยู่บ้าง และเมื่อได้ยินหยุนชางกล่าวเช่นนี้ เรื่อง

ที่พระองค์ทรงคาดเดาก็เป็นจริงทันที

ไม่ว่าวันนี้หยุนชางจะอยู่ในตำหนักเย็นจริงหรือไม่ แต่ทว่าหมิงไท่เฟยถือเป็นคนที่ควบคุมวังหลังนี้ กลับเอาเรื่องนี้มาหารืออย่างโจ่งแจ้ง อีกทั้งยังตามนางสนมทุกคนในวังหลังมาเพื่อฟังคำตัดสิน เห็นได้ชัดว่านางต้องการให้ชางเอ๋อร์เสื่อมเสียชื่อเสียง โดยปกติแล้วพระองค์ไม่ถามเรื่องในวังหลัง แต่มิได้หมายความว่าพระองค์นั้นมิทราบเรื่องเล่ห์เหลี่ยมต่างๆ ที่อยู่ภายใน เป็นอย่างที่เห็น คนของตระกูลหลี่นั้นไม่มีใครที่มีจิตใจเมตตา

หมิงไท่เฟยยังคงไม่ยอม นางทราบเป็นอย่างดีว่าหยุนชางไปที่ใดมา ตนประมาทไปเองที่ลืมตรวจค้นตำหนักเย็น แต่มิได้หมายความว่านางจะยอมรับในคำแก้ตัวของหยุนชาง " เจ้าไม่พานางกำนัลไปเลยหรือ? หากว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาจะทำเช่นไรหรือ?"

หยุนชางเบิกตากว้างและมองไปที่หมิงไท่เฟย แววตาของนางมีความสงสัยเล็กน้อย "ไท่เฟยเหนียงเหนียงเพคะ นี่คือพระราชวังนะเพคะ องครักษ์ของพระราชวังนี้มีแต่ทหารยอดฝีมือทั้งนั้น ชางเอ๋อร์จะกังวลกระไรไปเพคะ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนลักพาตัวชางเอ๋อร์ไปอย่างไร้ร่องรอยกระมั้ง? หากเป็นเช่นนี้จริง ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ก็คงต้องรับโทษด้วยการประหารชีวิตกระมั้ง ไท่เฟยเหนียงเหนียงไม่เชื่อชางเอ๋อร์ แต่ก็คงไม่ถึงขั้นที่ไม่เชื่อใจผู้บัญชาการทหารองครักษ์จริงหรือไม่เพคะ ชางเอ๋อร์จำได้ว่า ผู้บัญชาการทหารองครักษ์นั้นคือบุตรชายคนเล็กของมหาเสนาบดีหลี่มิใช่หรือเพคะ หากคิดดูแล้ว ชางเอ๋อร์ต้องเรียกท่านว่าน้าเพคะ"

แววตาแห่งความพิโรธปรากฏขึ้นที่ดวงตาของหมิงไท่เฟย นังหยุนชางนังตัวดี ได้!ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ครั้งต่อไปข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน

"อีกทั้งในตำหนักเย็นนั้นก็มีนางกำนัลเช่นกัน แม้ว่าเสด็จแม่จะย้ายออกแล้ว แต่ก็ยังมีนางกำนัลที่คอยทำความสะอาดอยู่หนึ่งคน เมื่อวานนี้นางเป็นคนปรนนิบัติชางเอ๋อร์เพคะ หากว่าไท่เฟยเหนียงเหนียงมิเชื่อ ก็เสด็จไปถามประเดี๋ยวนี้เลยเพคะ ว่าเมื่อคืนนี้ชางเอ๋อร์อยู่ที่ตำหนักเย็นจริงหรือไม่หยุนชางก้มหน้าลง ราวกับว่าตนนั้นถูกรังแก

หมิงไท่เฟยบีบที่วางมือเก้าอี้อย่างแรง ภายในใจของนางแทบจะหมดสติไปเพราะความพิโรธ ผ่านไปอยู่นานนางจึงสงบลงได้ นางยิ้มอย่างเย็นขาอยู่ในใจ ในเมื่อกล้ากล่าวเช่นนี้แล้ว แน่นอนว่านางเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว หากว่าตนยังคงตรวจสอบต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง จักรพรรดิหนิงต้องรู้สึกไม่ปลาบปลื้มตนอย่างแน่นอน ฮองเฮาได้สูญเสียอำนาจไปแล้ว และตอนนี้ตนได้รับอำนาจนี้มา และแน่นอนว่าต้องรักษาตราประทับพระราชินีไว้ให้ดี ห้ามให้มันหลุดไปได้อีกเป็นอันขาด หากว่าตนก็ถูกพรากอำนาจไป ในพระราชวังแห่งนี้ก็ไม่มีใครสามารถดูแลตระกูลหลี่ได้อีกแล้ว

"ข้าเชื่ออยู่แล้วล่ะ ข้าก็แค่เป็นห่วงชางเอ๋อร์ก็เท่านั้นเอง คราวหน้าชางเอ๋อร์อย่าลืมพานางกำนัลไปด้วย มิเช่นนั้นก็ตรัสกับนางกำนัลในตำหนักไว้ เผื่อว่าจะทำให้ผู้อื่นเป็นห่วง"

หยุนชางตอบกลับอย่างเร่งรีบ "ชางเอ๋อร์ทราบแล้วเพคะ ชางเอ๋อร์สำนึกในความเป็นห่วงของไท่เฟยเหนียงเหนียงเพคะ หากว่าไม่มีเรื่องอื่นใดแล้ว ชางเอ๋อร์ขอน้อมลาเพคะ"

หมิงไท่เฟยพยักหน้าและหันไปมองจักรพรรดิหนิง ดูเหมือนว่าจักรพรรดิหนิงจะเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน นางจึงกล่าวว่า "ไปกันเถอะ"

หยุนชางพาทุกคนกลับไปที่ตำหนักชิงซิน จากนั้นจึงเก็บรอยยิ้มกลับไป และกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง " เส้นสายในตำหนักนี้คงจะยังไม่จัดการหมดสิ้น เฉี่ยนอินเจ้าตรวจดูอีกรอบอย่างละเอียด ต้องไม่มีการตกหล่น ข้าได้ยินเฉี่ยนหย่ากล่าวว่า เช้านี้คนที่หมิงไท่เฟยนำมานั้นมีฝีมือที่ยอดเยี่ยม เขาเป็นใครหรือ?"