ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 172

"เสด็จแม่จัดการเรื่องทุกอย่างอย่างเป็นธรรมมาโดยตลอดและยังเป็นแบบอย่างที่ดีของวังหลัง เจิ้นคิดอยากให้เสด็จแม่ช่วยจัดการเรื่องยากสักเรื่องหนึ่ง" จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางราวกับมีเรื่องยุ่งยากใจอย่างมาก

หมิงไท่เฟยขมวดคิ้วและมองไปที่จักรพรรดิหนิง "ฝ่าบาทต้องการให้ข้าทำอะไรหรือ?"

จักรพรรดิหนิงยิ้มบางๆ "เรื่องของจิ้งเอ๋อร์ คิดว่าเสด็จแม่คงต้องได้ยินแล้ว ในโลกนี้ไม่มีความลับ ที่งานล่าสัตว์ในวันนั้นมีคนเห็นไม่น้อย ข้าเองก็คงจะไปฆ่าปิดปากเสียทุกคนคงไม่ได้ ครั้งนี้ที่จะรับหัวจิ้งเข้ามาในวังเจิ้นได้พิจารณาอะไรบางอย่างไว้ ในวังถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาและจะปลอดภัยมากขึ้น ตอนนี้จิ้งเอ๋อร์อยู่คนเดียวที่จวนองค์หญิง เจิ้นไม่ค่อยวางใจนัก เมื่อกลับมาที่วังแล้ว หวังว่าเสด็จแม่จะสอนในสิ่งที่สตรีพึงเรียนรู้แก่นาง แต่ก่อนเพียงสนใจแต่จะให้นางเรียนวิชาการต่างๆ เพื่อให้เป็นหญิงสาวมากความสามารถ นางเปี่ยมความสามารถหรือไม่เจิ้นไม่รู้ เพียงแต่เจิ้นกลับรู้ว่าเรื่องคุณธรรมสตรี วาจาสตรี รูปลักษณ์สตรีหรือเรื่องข้อห้ามของสตรี เรื่องเหล่านี้นางไม่รู้เรื่องเลยสักนิด"

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสด็จพ่อคงรู้เรื่องของหัวจิ้งและชางเจียชิงซูแล้วกระมัง อีกทั้งคงรู้ด้วยว่าที่เมืองหลวงนั้น เขาได้ลอบเข้าไปหาหัวจิ้งอยู่หลายคืนแล้ว ดังนั้นจึงหาข้ออ้างที่จะนำหัวจิ้งเข้ามาในวัง ภายนอกดูเหมือนจะเป็นไปเพื่อปกป้องความปลอดภัยของนาง แต่ที่จริงแล้วเขาต้องการตัดความสัมพันธ์ของนางกับชางเจียชิงซูมากกว่า

ไม่ว่าชางเจียชิงซูยามอยู่ที่เมืองหลวงจะสุภาพอ่อนน้อมเพียงใด แต่ทหารของเขาที่ชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือก็ยังคงคอยจ้องถลกหนังพวกเขาอยู่ หากเขาติดต่ออัครเสนาบดีและทำให้เข้าเป็นพวกผ่านทางหัวจิ้งได้ นั่นจะกลายเป็นเรื่องยากรับมือ

หลังจากที่จักรพรรดิหนิงกำชับเรื่องเหล่านี้แล้ว เขาก็พูดกับหลี่อี้หรานว่า "พักผ่อนให้ดีๆ" แล้วก็ออกจากวังชีอู๋ไป

จุ๊ๆ หมิงไท่เฟยหนอหมิงไท่เฟย ฮองเฮาหนอฮองเฮา ทุกวันพวกท่านคอยแต่จะคิดวางแผนนั่นนี่ แต่วางแผนไปมากลับกลายเป็นเช่นวันนี้ไปเสียอย่างนั้น หยุนชางรู้สึกมีความสุขอยู่ในใจและกลับตำหนักชิงซินไปอย่างเบิกบาน

"หย่าผินได้คุมวังหลังนับว่าเป็นผลดีต่อองค์หญิงยิ่งนัก" ใบหน้าของเฉี่ยนอินเต็มไปด้วยความปีติยินดี นางยิ้มและกล่าวว่า "เกรงว่าตอนนี้ฮองเฮาคงอยากกระอักเลือดตายเสียแล้ว ฮ่าๆๆ อยู่ดีๆไม่ว่าดี ดันแกล้งป่วย เมื่อครู่ข้าเห็นว่านางไม่ได้หมดสติ ขนตาของนางขยับอยู่ตลอด ในใจนางคงโกรธมากแต่ไม่กล้าพูดอะไร สะใจที่สุดเลยเพคะ"

หยุนชางยิ้มพลางพยักหน้า ในใจย่อมรู้สึกมีความสุขโดยธรรมชาติ ฉินยีเห็นทั้งสองกลับมาก็ส่งจดหมายให้พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "องค์หญิง อีกสามวันก็จะเป็นวันเกิดของจิ้งอ๋อง จวนท่านอ๋องส่งเทียบเชิญเข้าวังมาแล้ว องค์หญิงต้องคิดหน่อยแล้วไหมเพคะว่าจะให้อะไรกับท่านอ๋องเป็นของขวัญวันเกิดดี?"

"หือ?" หยุนชางอึ้งไป ไม่ใช่เพราะนางลืมวันเกิดของจิ้งอ๋อง แต่เป็นเพราะนางรู้สึกว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นเช่นนี้ จิ้งอ๋องยังจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดใหญ่โตอีกหรือ?

หยุนชางรับเทียบเชิญจากมือของฉินยีและเปิดออกดู และเห็นเป็นลายมือของจิ้งอ๋อง หลังจากที่หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งนางก็เข้าใจแผนการของเขาอย่างคร่าวๆ จิ้งอ๋องต้องการใช้วิธีหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง

แม้ว่านางจะรู้แผนการของจิ้งอ๋องอยู่ในใจ แต่นางก็ยังกังวลเล็กน้อย คนที่สามารถทำให้จิ้งอ๋องบาดเจ็บได้ถึงขนาดนั้นย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่ แล้วยังบาดแผลบนร่างกายของเขานั่นอีกเล่า?

"องค์หญิงไม่ต้องกังวลเพคะ คราวที่แล้วเป็นเพียงเพราะจิ้งอ๋องไม่ได้เตรียมการอะไรไว้ ครั้งนี้เมื่อจิ้งอ๋องได้ส่งเทียบเชิญงานเลี้ยง เขาย่อมต้องเตรียมการไว้พร้อมแล้ว" เฉี่ยนอินกล่าวพลางหัวเราะคิกคัก

หยุนชางอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงตระหนักได้ว่านางเผลอพูดสิ่งที่คิดในใจออกมา