ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 172

พ่อบ้านฟังเสียงของหยุนชางที่กำลังยุ่ง เขาลูบเคราแล้วมองจิ้งอ๋อง "วันนี้ข้าน้อยรู้แล้วจริงๆ ว่าจวนนี้จำเป็นต้องมีนายหญิงแล้ว ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี อย่างไรอยู่ที่ชายแดนก็ไม่ต้องสนใจเรื่องเหล่านี้ แต่ถ้าอยากอยู่ในเมืองหลวงต่อก็จะขาดนายหญิงไปไม่ได้ พอจวนไม่มีนายหญิงแล้วช่างไม่เป็นเรื่องเอาเสียเลย"

จิ้งอ๋องเงยขึ้นมองภาพด้านหลังของหยุนชางพลางฟังนางสั่งการอย่างมีระเบียบ เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าคล้อยตาม "อืม คิดดูแล้ว วันนี้ข้าอายุครบยี่สิบแปดปี? ค่อนข้างอายุเยอะแล้วจริงเสียด้วย"

พ่อบ้านจ้องเขา "ไม่ใช่เพียงแค่แก่แล้วนิดหน่อยเท่านั้นนะขอรับ ผู้ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับท่านที่แต่งงานไปเร็ว เกรงว่าลูกของเขาก็ใกล้จะแต่งงานแล้วเสียด้วยซ้ำ"

จิ้งอ๋องกระแอมเล็กน้อย "แต่ชางเอ๋อร์บอกเสด็จพี่ว่าในสองปีนี้นางไม่สามารถจะแต่งงานได้ ยุ่งยากจริงๆ"

ตอนที่พ่อบ้านต้องการจะพูดอะไรบางอย่างก็เห็นหยุนชางเดินเข้ามา เขาจึงหยุดพูดและยิ้มให้นาง "ดีที่มีองค์หญิงอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นข้าน้อยก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดีเลยขอรับ"

หยุนชางพยักหน้าอย่างไม่ได้ถ่อมตัวนัก นางจ้องไปที่จิ้งอ๋องแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย "ข้าจะไปช่วยท่านต้อนรับแขกสตรี แต่ว่าด้านหน้านั้นเกรงว่าคงจะต้องให้ท่านช่วยไปต้อนรับเอง แผลของท่าน..." หยุนชางไม่ได้ละเลยไปว่าสีหน้าของเขายังคงซีดเล็กน้อย

จิ้งอ๋องยิ้มบางๆ เขาลุกขึ้นจากเบาะแล้วเดินช้าๆ สองสามก้าว หยุนชางใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ เพียงแต่... "หาองครักษ์สองสามคนคอยคุ้มกันท่าน อย่าให้ผู้ใดเข้าใกล้ได้ ท่านเดินช้าก็ดูจะพอได้ แต่หากเดินเร็วเกรงว่าแผลจะถูกดึง หม่อมฉันจะออกไปก่อน ท่านก็ระวังตัวด้วย"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว"

หยุนชางจึงหันหลังเดินออกจากห้องไป

เหล่าหญิงสาวถูกเฉี่ยนอินพาไปยังบริเวณศาลาริมทะเลสาบ นี่คงเป็นมุมสวยงามเดียวในจวนอันใหญ่โตมโหฬารของจิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องมักไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ทั้งจวนก็ถูกละเลยไปเพียงแต่ยังนับได้ว่าดูสะอาดดีเท่านั้น แต่ทิวทัศน์สวยงามนั้นแทบจะไม่มีเลย

แขกรับเชิญของจวนจิ้งอ๋องนั้นย่อมไม่ใช่คนทั่วไป หลายคนได้เคยเข้าไปร่วมงานเลี้ยงในวังแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาจำสาวใช้ผู้ที่นำพวกเขามาที่นี่และนำชาและขนมมาให้ได้ว่าเป็นนางกำนัลขององค์หญิงหยุนชางชัดๆ

ผู้คนต่างก็ประหลาดใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกเขาแค่รวมตัวกันสองสามคนเพื่อพูดคุยเท่านั้น

เมื่อหยุนชางมาก็ดูเหมือนพวกเขากำลังซุบซิบนินทาเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเรื่องในเมืองหลวง กล่าวกันว่าช่วงนี้มีขุนนางจำนวนมากกำลังแย่งชิงตัวแม่นางเฉียนเฉี่ยนนางโลมอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีข่าวเด็ดเกี่ยวกับองค์หญิงหัวจิ้ง แต่ว่าพวกคุณหนูและท่านหญิงเหล่านี้ต่างก็รู้ดีว่าในงานเช่นนี้ย่อมไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นภัยขึ้นมาได้

หยุนชางยิ้มพลางเดินไป เมื่อมีคนเห็นก็รีบลุกขึ้นมาย่อกายและยิ้มรับอย่างรวดเร็วและกล่าวกับหยุนชางว่า "เมื่อครู่เห็นกูกูสองคนที่นำทางมาที่นี่ก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นคนขององค์หญิง คิดว่าองค์หญิงน่าจะมาถึงตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่เห็นตัว กำลังจะถามถึงอยู่พอดีเลยเพคะ แต่องค์หญิงเสด็จมาเสียก่อน"