ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 175

เมื่อจิ้งอ๋องได้ยินเช่นนั้น เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "จะว่าไปแล้ว แม่นางเฉียนเฉี่ยนผู้นี้ไม่มาเพราะเห็นแก่ข้า คนที่เชิญนางมาเป็นอีกผู้หนึ่ง แต่ว่าจะเป็นผู้ใดนั้นข้าคงไม่สะดวกเอ่ยนาม"

แม้ว่านักแสดงที่ขึ้นแสดงต่อก็แสดงได้ดีเช่นกัน พวกเขาเพิ่งได้รับการร่ายรำของเฉียนเฉี่ยนไป บ้างก็ยังฟุ้งซ่านบ้าง เมื่อจักรพรรดิหนิงไม่อยู่แล้ว ทุกคนจึงเริ่มดื่มอวยพรกันโดยไม่ต้องกังวล

หยุนชางมองจิ้งอ๋องดื่มเหล้าถ้วยแล้วถ้วยเล่าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย อาการบาดเจ็บของเขา... แต่เมื่อมาคิดดูแล้ว นางก็ปล่อยมันไปและเพียงนั่งดูการแสดงบนเวทีไปอย่างเงียบๆ

เฉี่ยนอินเดินเข้ามาข้างกายหยุนชางและพูดอะไรบางอย่าง ดวงตาหยุนชางก็เปล่งประกายขึ้น นางยิ้มและกล่าวว่า "เสด็จอา เกรงว่าเหล่าฮูหยินอาจจะเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกันแล้ว ชางเอ๋อร์ขอพาพวกนางไปพักผ่อนหย่อนใจที่สวนด้านหลังนะเพคะ"

จิ้งอ๋องเบนสายตามาหาหยุนชาง มือที่ถือจอกเหล้าชะงักไปเล็กน้อยแล้วจึงยิ้มตอบ "ตกลง"

หยุนชางยิ้มตอบและลุกขึ้น เมื่อครู่ก็เป็นหยุนชางที่เป็นผู้ต้อนรับแขกสตรี เหล่าฮูหยินและคุณหนูเหล่านั้นก็ไม่ดื่มเหล้าและการแสดงบนเวทีก็ไม่น่าดึงดูดพอ ดังนั้นพวกนางจึงลุกขึ้นตามหยุนชางและพูดคุยกันพลางมุ่งหน้าไปที่สวน

"องค์หญิงกล่าวไว้ไม่ผิดเลย แม่นางเฉียนเฉี่ยนผู้นั้นช่างเปี่ยมความสามารถ เมื่อครู่เหยียนเอ๋อร์เห็นนางยืนอยู่บนใบบัวในสระ วิชาตัวเบาของนางนั้นหากเทียบกับพี่ชายแล้วก็คงไม่เป็นรองแน่ เพียงหญิงสาวธรรมดากลับร้ายกาจเช่นนี้ เหยียนเอ๋อร์ต้องยอมให้จากใจจริงเลย คิดว่าวิทยายุทธ์ของนางต้องไม่เบาแน่ หากมีโอกาสก็อยากจะประลองกับนางสักหน่อย" หวังจินเหยียนเดินอยู่ข้างหลังหยุนชางเล็กน้อยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางหรี่ตาลงและพยักหน้าเล็กน้อย "ช่างทำให้ผู้คนประหลาดใจเสียจริง"

"แค่คนในหอนางโลมเช่นนั้นก็คู่ควรกับคำชมเชยจากพวกท่านหรือ หรือว่าพวกท่านคิดว่าแม้แต่นางโลมคนหนึ่งก็สู้ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?" เสียงเย็นแฝงแววเย้ยหยันดังขึ้น หยุนชางหรี่ตาลงและมองไปที่ชางยางอวี้เอ๋อร์ที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมา

"คนที่มีความสามารถก็สมควรได้รับความชื่นชมจากเราโดยไม่ต้องคำนึงถึงฐานะใดๆ ว่าแต่เรื่องของแม่นางชางยางนั้น ข้าได้ยินมาว่าก่อนที่เจ้าจะถูกรับเลี้ยงโดยท่านราชครูแห่งเย้หลาง ภูมิหลังของครอบครัวของเจ้าก็ไม่ค่อยดีนัก"

เสียงของหยุนชางราบเรียบไม่มีร่องรอยอารมณ์อันใด แต่ชางยางอวี้เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะหน้าเปลี่ยนสี นางย่อมรู้ว่าก่อนที่จะถูกราชรับเลี้ยงนั้นนางมีฐานะเป็นอย่างไร คำกล่าวที่ว่าภูมิหลังครอบครัวไม่ค่อยดีนักนั้นถือว่าได้ให้เกียรตินางแล้ว แต่ก่อนนางไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าขอทานที่ร่อนเร่ไปทั่วหลังจากที่บ้านถูกน้ำท่วมเท่านั้น เพียงแต่หลังจากที่นางได้ราชครูเป็นบิดาบุญธรรมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก่อนหน้านี้ก็ถูกนางปกปิดไว้แล้ว แล้วหนิงหยุนชางจะรู้ได้อย่างไร?

ดวงตาของหยุนชางฉายแววสงสารเล็กน้อย ยิ่งทำให้ไฟโกรธในใจของชางยางอวี้เอ๋อร์โหมกระพือขึ้น สีหน้าของนางไม่งามนัก "คำพูดนี้องค์หญิงหมายความว่าอย่างไร?"

หวังจินเหยียนเข้ายืนด้านหน้าหยุนชาง บังสายตาของชางยางอวี้เอ๋อร์ที่จะมองไปที่หยุนชางไว้และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา "แม่นางชางยางคิดจะทำอะไร?"

หยุนชางยิ้มบางๆ "ที่นี่คือแคว้นหนิง แม่นางชางยางคงจะไม่อาจไม่แยกแยะสถานการณ์เช่นนั้นหรอก"

ในสายตาของชางยางอวี้เอ๋อร์เต็มไปด้วยความแค้น นางกัดฟันเล็กน้อยแล้วยืนขึ้น "หม่อมฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ขอตัวไปห้องน้ำเพคะ พวกท่านคุยกันต่อเถอะ"

ทันทีที่ชางยางอวี้เอ๋อร์จากไปก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากด้านหลัง "เป็นเพียงชาวต่างชาติแล้วยังเป็นชาวต่างชาติที่เป็นเพียงบุตรบุญธรรมเสียเท่านั้น เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมแต่กลับต้องการให้ทั้งโลกนี้หมุนรอบตัวนาง จะไร้เดียงสาเกินไปแล้ว"