ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 183

จิ้งอ๋องเพิ่งกลับมาจากวัง เมื่อเดินเข้ามาในเขตจวนยังไม่ทันได้เดินเข้าห้องก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ สายลับทุกคนคอยเฝ้าอยู่พร้อมหน้าแต่ไม่มีการรายงานเหตุการณ์ใดๆ เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดว่ามีผู้ใดอยู่ในห้องของตนหรือไม่ หรือว่าจะเป็นหวังจิ้นฮวนกันล่ะ?

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง โถงรับแขกไม่พบผู้ใด ในขณะที่จิ้งอ๋องกำลังจะเดินเข้าไปในห้องด้านในกลับต้องหยุดชะงัก เขาพบว่าบนตั่งมีหญิงสาวกำลังนอนอยู่ ใบหน้าที่น่าเอ็นดูนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า นางนอนอยู่บนตั่ง แม้จะหลับตาอยู่แต่คิ้วของนางยังคงขมวดอยู่เล็กน้อย

นางเริ่มรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาภายในห้องจึงรีบลืมตาขึ้นจ้องมองไปทางประตู เมื่อได้พบกับจิ้งอ๋องก็อึ้งอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยปาก "เสด็จอา" นางรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้นมามาก

จิ้งอ๋องส่งยิ้มแล้วเดินไปนั่งข้างๆหยุนชาง เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างอ่อนโยน "เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

หยุนชางพยักหน้า "ชางเอ๋อร์ไม่เป็นอะไรเพคะ ชางเอ๋อร์นี่ทำให้เสด็จอาต้องเป็นกังวลจริงๆเลย เมื่อคืนชางเอ๋อร์ไม่ค่อยได้นอน รู้สึกง่วงแล้ว เชิญเสด็จอาพักผ่อนที่นี่เถอะเพคะ ชางเอ๋อร์จะให้คนพาไปที่โถงรับแขกเอง"

เมื่อจิ้งอ๋องเห็นหยุนชางพูดจบและกำลังจะลุกขึ้นก็รีบนำมือมาขวางร่างของหยุนชางไว้ไม่ให้ลุกไปไหน เขายิ้มและพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ้านอนอยู่ที่นี่เถอะ เมื่อก่อนตอนที่อยู่ชายแดน เจ้าเองก็เคยนอนในกระโจมของข้าไม่ใช่หรือ"

หยุนชางนิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆพยักหน้า นางเอนตัวลงไปอีกครั้งและหลับตา เพียงไม่นานนางก็หลับสนิท

จิ้งอ๋องเห็นว่านางหลับสนิทแล้วจึงลุกขึ้นยืน เขาเดินออกมาด้านนอกและตะโกนเรียก "จิ้งอิ่ง"

พลันมีหญิงสาวชุดดำนางหนึ่งปรากฏตัวคุกเข่าลงตรงหน้า

จิ้งอ๋องหรี่ตามองไปที่จิ้งอิ่ง สายตาของเขาแข็งกร้าว "คนที่ลักพาตัวองค์หญิงไปเป็นใคร"

"ทูลท่านอ๋อง เป็นรองเจ้ากรมมหาดไทยใต้เท้าเวินหยุนชิงเพคะ เหมือนว่าเวินหยูอวี้ธิดาของเขาเป็นผู้ขอให้เขาลักพาตัวองค์หญิง หม่อมฉันได้ยินเหมือนว่าใต้เท้าเวินหยุนชิงต้องการให้เวินหยูอวี้ทำเรื่องบางอย่างเพคะ" จิ้งอิ่งรายงานด้วยอาการแน่นิ่ง

จิ้งอ๋องจ้องมองจิ้งอิ่งด้วยสายตาเย็นชา "โอ้ เป็นรองเจ้ากรมมหาดไทยนี่เอง ฝีมือช่างหาตัวจับยากจริงๆ แต่ว่าเจ้าปล่อยให้องค์หญิงถูกลักพาตัวไป หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเจ้าและญาติพี่น้องจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต และอีกอย่าง เจ้าคอยเฝ้าติดตามองค์หญิงมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงไม่เคยส่งคนมารายงานความเคลื่อนไหวให้ข้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว?"

จิ้งอิ่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหมอบลงพูดกับจิ้งอ๋องว่า "หม่อมฉันผิดไปแล้ว ทรงลงโทษหม่อมฉันเถิดเพคะ"

จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเยือกเย็น "ในบรรดาสายลับของข้าก็มีเพียงเจ้าที่เป็นผู้หญิง ข้าจึงมอบหมายให้เจ้าไปปกป้องดูแลนาง แต่ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการที่จะปกป้องนางล่ะก็ จะมีเจ้าหรือไม่มีเจ้าอยู่มันก็คงไม่แตกต่างกัน เจ้าจงไปขอรับโทษจากหัวหน้าของเจ้าและออกจากการเป็นสายลับเถอะ"

จิ้งอิ่งคิดว่าจิ้งอ๋องจะเพียงแค่ตำหนินางเท่านั้น ในใจนางหาได้หวั่นกลัวไม่ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจิ้งอ๋องมีความคิดถึงขั้นให้นางออกจากการเป็นสายลับ ร่างของนางสั่นเทาจนแทบทรงตัวไม่อยู่ นางมองไปยังจิ้งอ๋อง "ท่านอ๋อง เพียงเพราะเรื่องขององค์หญิง ท่านถึงกับจะให้หม่อมฉันถอนตัวจากการเป็นสายลับเลยหรือเพคะ"

จิ้งอ๋องมองมาที่นางด้วยแววตาแน่นิ่ง สักพักจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นคนที่ข้าคัดเลือกเข้ามาและฝึกฝนฝีมือด้วยตัวข้าเอง ข้าตระหนักในคุณค่าของพวกเจ้าทุกคน แต่ว่า ไม่ว่าคนของข้าจะเก่งกาจสักเพียงใด แต่หากคิดไม่ซื่อต่อข้าแม้เพียงเล็กน้อย สำหรับข้าแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก หากว่าคนผู้นี้เปิดเผยธาตุแท้ของตนออกมาเมื่อใดก็จะสร้างความเสียหายอันใหญ่หลวง ข้าจะไม่ยอมให้คนพวกนี้อยู่เคียงข้างข้าอีกต่อไป ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าออกไปเถอะ"

จิ้งอิ่งถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่นานนัก ที่หางตาก็มีน้ำตารินไหล "ท่านอ๋อง หม่อมฉันยินดีปกป้องพระชายา หม่อมฉันเพียงแค่นึกสิ่งใดไม่ออกเพียงชั่วครู่ ขอท่านอ๋องทรงอภัยด้วยเพคะ ต่อจากนี้ หม่อมฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองบกพร่องในหน้าที่อีก หากแม้นเกิดอันใดขึ้นกับพระชายาแม้เพียงเล็กน้อย หม่อมฉันขอถวายชีวิตในการรับโทษเพคะ"

จิ้งอ๋องส่ายหน้า "ข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว"

"เสด็จอาไม่ต้องการตัวสายลับคนนี้แล้ว แต่ว่าชางเอ๋อร์เห็นว่านางฝีมือไม่เลวเลยรู้สึกเสียดาย ในเมื่อเสด็จอาไม่ต้องการนางแล้ว เช่นนั้นขอให้ชางเอ๋อร์นะเพคะ ตอนนี้ชางเอ๋อร์ก็กำลังขาดคนอยู่พอดีเลยเพคะ" เสียงที่อ่อนโยนเอ่ยขึ้น จิ้งอ๋องและจิ้งอิ่งหันหลังไปมองก็พบว่าที่ประตูมีร่างของหญิงสาวนางหนึ่งกำลังยืนอยู่ ใบหน้างดงามราวหยก เส้นผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาประบ่า