ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 185

คนรับใช้ทั้งสองหน้าซีดเสมือนวิญญาณออกจากร่าง แข้งขาอ่อนแรงแล้วฟุบลงไปคุกเข่าที่พื้น "ตายแน่ ตายแน่ๆ......"

เวินหยูอวี้ขมวดคิ้ว ท่าทางไม่สบอารมณ์ อะไรตายแน่ ตายแน่ๆ สองคนนี้กำลังแช่งตัวเองอยู่หรือไงนะ เวินหยูอวี้คิดในใจอย่างหงุดหงิด นางก้าวเท้าเดินไปทางคนทั้งสอง สองคนนั้นไม่ทันได้หลีกทางจึงถูกนางเหยียบเข้าไปเต็มๆ เวินหยูอวี้ขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม "ถอยไปสิ สกปรก" พูดจบ นางก็ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ภายในห้องมีกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนคละคลุ้งไปทั่ว มีทั้งกลิ่นเหม็นและกลิ่นบางอย่างที่เวินอยูอวี้ไม่อาจจะบรรยายได้ เวินหยูอวี้ขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองไปยังกองหญ้า

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้เวินหยูอวี้ถึงกับหน้าซีดเผือด บนกองหญ้านั้นมีร่าง 3 ร่างนอนจมกองเลือด หญิงสาวนอนอยู่บนกองหญ้า ศีรษะของนางห้อยเลยกองหญ้าออกมา ใบหน้าถูกกรีดจนเต็มไปด้วยรอยเลือด ท่าทางราวกับได้รับความทรมานถึงขีดสุด สักพักเวินหยูอวี้ก็ได้สติกลับมา แต่ปากของนางยังคงพึมพำตะกุกตะกัก "เป็นไปได้อย่างไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้" พูดจบก็ปรี่เข้าไปที่กองหญ้าโดยไม่สนใจว่าร่างเหล่านั้นจะปราศจากอาภรณ์ปกปิด และยังมีร่องรอยความเจ็บปวดต่างๆที่ยากเกินกว่าจะพรรณนาออกมาได้ เวินหยูอวี้ยื่นมือมาลูบใบหน้าของหญิงสาวนางนั้น นางคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา "ทำไมถึง ทำไมถึงเป็น......พระชายาซื่อจื่อ......"

คนรับใช้ที่อยู่หน้าประตูคนหนึ่งพยายามลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไป เขาวิ่งไปตะโกนไป "พระชายาซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อ เกิดเรื่องใหญ่กับพระชายาซื่อจื่อแล้ว......"

เวินหยูอวี้จะหยุดเขา แต่ก็ไม่ทันการ คนรับใช้คนนั้นได้วิ่งออกไปจากห้องข้างจวนเสียแล้ว

เวินหยูอวี้หมดสิ้นเรี่ยวแรง เป็นไปได้อย่างไร? ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นหนิงหยุนชาง เหตุใดจึงกลายมาเป็นพี่หญิงไปได้ล่ะ ตายแน่ๆ ตระกูลเวินต้องแย่แน่ๆ

เสียงป่าวร้องของคนรับใช้คนนั้นไม่ใช่เบาๆเลย หลังจากนั้นไม่นาน เวินหยุนชิงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก มีเหล่าอนุภรรยาติดตามเขามาด้วย ส่วนผู้ที่ติดตามมาท้ายสุด ก็คือท่านฮูหยินแห่งจวนเวิน

เวินหยูอวี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้นะ จะให้พวกเขารู้เรื่องไม่ได้เด็ดขาด นางรีบลุกไปปิดประตูและลงสลักประตูไว้อย่างแน่นหนา

"หยูอวี้ เปิดประตู!" เวินหยุนชิงตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดันอยู่ด้านนอก เวินหยูอวี้ตัวสั่น นางส่ายหน้าไปมา "ไม่ได้ ข้าจะเปิดประตูไม่ได้ จะเปิดประตูไม่ได้เด็ดขาด"

คนที่รออยู่ด้านนอกดูเหมือนจะทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่นานนัก เวินหยูอวี้ก็ได้ยินเสียงเวินหยุนชิงตะโกนสั่งการด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง "เด็กๆ พังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้"

มีเสียงผลักปังๆๆที่ประตู เวินหยูอวี้นั่งกอดเข่าตัวงออยู่ที่มุมห้องด้านหนึ่ง ร่างกายของนางสั่นเทาไปทั่วร่าง

"ปั้ง" ประตูถูกพังล้มลงไปบนพื้น มีเสียงตึงตังดังเข้ามา เวินหยุนชิงพาคนจำนวนหนึ่งติดตามเข้ามาด้วย เมื่อได้พบกับหญิงสาวที่นอนอยู่บนกองหญ้า เขาถึงกับหน้าถอดสี

"ไม่ นี่มันหยูซิน......" หญิงชราที่เดินตามมาจากด้านหลังพูดขึ้นด้วยความตกใจ ท่านฮูหยินเหลือกตาและเป็นลมล้มฟุบไปกับพื้นทันที

คนอื่นๆที่ตามมาก็วุ่นวายกันไปหมด เวินหยูอวี้ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเวินหยุนชิง นางยังคงนั่งกอดเข่าแน่น สักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงเวินหยุนชิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสะพรึงกลัว "นี่เจ้าทำอะไรลงไป?"

เวินหยูอวี้ขดตัวแน่นยิ่งขึ้น นางกัดฟันควบคุมตนเองไม่ให้ตัวสั่นไปมากกว่านี้ นางเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าชังเสียยิ่งกว่าคนร้องไห้ "ท่านพ่อ ท่านไม่ได้บอกข้าว่าหญิงคนนี้คือหนิงหยุนชางหรอกหรือ? ท่านไม่ได้พูดว่านี่คือหนิงหยุนชางหรอกหรือ? แล้วทำไม ทำไมถึงได้กลายเป็นท่านพี่หญิงไปได้ล่ะคะ?"