ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 186

ทว่าหยุนชางนั้นไม่นึกว่าระหว่างทางที่นางเสด็จกลับวังจะพบกับเซี่ยโหจิ้งโดยบังเอิญ หยุนชางนั่งอยู่บนรถม้า นางครุ่นคิดถึงเรื่องการกลับวัง หลังจากนี้แล้วคงไม่อาจออกนอกวังตามอำเภอใจได้อีก เมื่อออกจากวังมาก็ถูกลักพาตัว แม้จะปลอดภัยดีแล้ว แต่ว่านางก็รักตัวกลัวตาย พลันนางก็ฉุกถึงเรื่องขนมกุ้ยฮวารสเลิศที่เคยเสวยที่หอยวี่หมั่น คิดแล้วก็อยากเสวยอีก หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองไปยังจิ้งอ๋องที่นั่งอยู่ตรงข้าม จิ้งอ๋องนั้นรู้สึกไม่วางใจ จึงได้ตามมาส่งนางกลับวัง

"มีอะไรหรือ?" จิ้งอ๋องเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองแล้วมองกลับไปที่หยุนชาง

หยุนชางเม้มปากส่ายหน้าไปมา แล้วก็มองไปยังจิ้งอ๋องอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาเบาๆว่า "หม่อมฉันอยากกินขนมกุ้ยฮวาที่หอยวี่หมั่นเพคะ"

จิ้งอ๋องได้ฟังดังนั้นแล้วก็นิ่งไปสักพักก่อนจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบต่อสิ่งที่หยุนชางได้เอ่ยไป เขามองไปที่หยุนชางแล้วอมยิ้ม จากนั้นจึงตะโกนสั่งการไปยังสารถีด้านหน้า "ไปหอยวี่หมั่น"

ที่หอยวี่หมั่นมีผู้คนต่อแถวยาวเหยียด หยุนชางและจิ้งอ๋องนั่งอยู่บนรถด้วยกัน หยุนชางเปิดม่านมองไปยังแถวที่ยาวเหยียดนั้น สารถีได้รับคำสั่งจากจิ้งอ๋องให้ไปซื้อขนมกุ้ยฮวา

"เอ๊ะนั่น......" หยุนชางพูดขึ้นเบาๆ เหมือนว่านางจะเห็นอะไรบางอย่าง จิ้งอ๋องหันมา มองไปที่หยุนชาง

หยุนชางหันไปหาจิ้งอ๋อง แล้วกระซิบ "หม่อมฉันเหมือนจะเห็น เซี่ยโหจิ้งเลยเพคะ"

รูปลักษณ์เซี่ยโหจิ้งมิได้โดดเด่นมากนัก หยุนชางไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาเลย รูปลักษณ์ของชางเจียชิงซูยังดูดีกว่ามาก ส่วนจิ้งอ๋องน่ะหรือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง จิ้งอ๋องนั้นเป็นที่หมายปองของบรรดาหญิงสาวในแคว้นหนิง ไม่ใช่เพียงเพราะว่าการที่เขาเป็นผู้บัญชาการทหารที่องอาจและฐานันดรศักดิ์อันสูงส่งของเขาเท่านั้น ผู้บัญชาการทหารนั้นแม้จะมีอยู่มากมาย ดำรงยศตำแหน่งสูงๆก็มีอยู่ไม่น้อย ทว่าจะหาผู้ที่หล่อเหลาพราวเสน่ห์ดังเช่นจิ้งอ๋องนี้เห็นทีจะหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว จิ้งอ๋องยื่นศีรษะมองออกไปนอกม่านรถม้า ขนาดของหน้าต่างรถม้าไม่ได้ใหญ่มากนัก ลมหายใจของจิ้งอ๋องชิดใกล้กับหยุนชาง หยุนชางสั่นสะท้าน หน้าแดงเรื่อ นางหลบสายตาเขาแล้วค่อยๆกลับเข้ามานั่งที่ของตัวเอง

จิ้งอ๋องไม่ทันได้สังเกตอากัปกิริยาของหยุนชาง เขากลับเข้ามานั่งตามเดิม ขมวดคิ้วครุ่นคิด "เมื่อเช้าเขาไม่ได้บอกว่าตัวเองป่วยหรอกหรือ แค่ลุกจากเตียงก็ยังลุกไม่ไหว? เพราะเหตุใดผ่านไปไม่นานกลับมาเจอเขา ณ ที่แห่งนี้ หรือว่าเขานัดพบผู้ใดอยู่?"

หยุนชางไม่ทันได้ตั้งใจฟังสิ่งที่จิ้งอ๋องกล่าว ผ่านไปสักพักจึงเริ่มรู้สึกตัวและเอ่ยขึ้นเบาๆ "เพคะ เอาอย่างนี้ไหมเพคะ ให้หม่อมฉันออกไปดู ที่หอยวี่หมั่นนี้มีคนของหม่อมฉันอยู่ หม่อมฉันจะลองเข้าไปถาม ว่าเขาเข้าไปในห้องไหนมา ภายในห้องนั้นยังมีผู้อื่นอีกหรือไม่"

จิ้งอ๋องเงียบไปสักพักแล้วจึงพูดว่า "เขาเคยพบเจ้าแล้ว ทางที่ดีเจ้าอย่าไปด้วยตัวเองเลย ประเดี๋ยวให้คนไปตามคนของเจ้ามาจะดีกว่า"

หยุนชางได้ฟังก็รู้สึกว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว หากว่าแหวกหญ้าให้งูตื่นตอนนี้คงจะไม่เป็นผลดีแน่ๆ

จากนั้นไม่นาน สารถีก็ได้ถือกล่องขนมขึ้นมาบนรถม้าแล้วนำกล่องขนมนั้นถวายแด่จิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องรับมาพร้อมกับสั่งให้สารถีเข้าไปตามหาคน หยุนชางบอกชื่อคนที่ต้องการให้ตามหาแก่สารถีโดยละเอียด แล้วนั่งรอคนผู้นั้นขึ้นมาพบ

เพียงชั่วครู่ มีหญิงแต่งตัวดีนางหนึ่งได้เปิดประตูรถม้าออก และขึ้นมาบนรถม้า

นางไม่นึกว่าจิ้งอ๋องจะอยู่ในรถด้วย แม่นางผู้นั้นอึ้งไปสักพัก แล้วจึงทำความเคารพ "หม่อมฉันเฉี่ยนหัวถวายบังคมท่านอ๋อง"

"อืม" เสียงของจิ้งอ๋องเอ่ยขึ้น แต่มิได้เรียกนางให้ลุกขึ้น

เฉี่ยนหัวเองก็มิได้รู้สึกอะไร นางเงยหน้ามองไปที่หยุนชางด้วยท่าทางเคารพนบนอบ "องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันเห็นชายผู้นั้นเข้าไปในห้องเทียนจื้อหมายเลข 1 ภายในนั้นมีหญิงสาวนางหนึ่งได้มารออยู่ก่อนหน้าแล้ว แม่นางผู้นั้นรูปโฉมงดงาม แต่หม่อมฉันกลับรู้สึกแปลกๆกับนางเพคะ"

"หืม?" หยุนชางเริ่มสงสัย "รู้สึกแปลกอย่างไร"

เฉี่ยนหัวได้แต่เพียงส่ายหน้าไปมา "หม่อมฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายออกมาอย่างไรดีเพคะ เพียงแต่รู้สึกว่า ตั้งแต่หัวจรดเท้าของนางมีสิ่งที่ไม่ชอบมาพากลซ่อนอยู่ ทุกการเคลื่อนไหวหรือทุกคำพูดของนางนั้นดูมีพิรุธเพคะ"

หยุนชางขมวดคิ้ว นางไม่อาจวินิจฉัยเหตุการณ์จากข้อมูลที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างเช่นนี้ได้ "เช่นนั้นพวกเราก็รอดูกันไปก่อน ข้าจะลองดูว่าแม่นางผู้นั้นมีสิ่งใดที่ดูน่าสงสัยบ้าง"

หยุนชางหยิบขนมกุ้ยฮวาขึ้นมา นางเสวยไปด้วยรอดูเซี่ยโหจิ้งไปด้วย จิ้งอ๋องรินน้ำชา 1 ถ้วยส่งให้หยุนชางแล้วรินน้ำชาอีกถ้วยหนึ่ง เขายกถ้วยน้ำชาขึ้นมา หลับตาลง ผ่อนคลายชั่วครู่