ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 187

เซี่ยโหจิ้งไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแสดงความเคารพต่อคนทั้งสองเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินจากไป

สารถีปิดประตูรถม้า จิ้งอ๋องจึงปล่อยตัวเฉี่ยนหัวออกมา จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว ครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "เมื่อครู่นี้ เขารู้สึกสงสัยอะไรบางอย่าง"

หยุนชางพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ในใจคิด เซี่ยโหจิ้งคนนี้จะต้องระวังเขาไว้ให้มากๆ

ทันใดนั้น เฉี่ยนหัวก็กระตุกชายเสื้อของหยุนชาง "องค์หญิงๆ นั่นไงเพคะ นางอยู่ตรงนั้นเพคะ"

หยุนชางหันไปมองตามเฉี่ยนหัว ก็ได้พบกับหญิงสาวนางหนึ่งสวมใส่ชุดสีเขียวเดินออกมาจากหอยวี่หมั่น นางรูปร่างสูงโปร่ง แต่งหน้าเล็กน้อย ถือเป็นสตรีที่สวยงามมากนางหนึ่ง

แต่ก็เป็นดังเช่นที่เฉี่ยนหัวได้พูดไว้ แม่นางผู้นี้ดูมีเลศนัย ไม่ว่าจะเป็นการท่วงท่าการเดิน อากัปกิริยา หรือการแสดงความรู้สึกต่างๆล้วนดูไม่เป็นธรรมชาติ ราวกับว่ากำลังซ่อนเร้นบางสิ่งบางอย่างไว้

หยุนชางหรี่ตาจ้องไปที่แม่นางผู้นั้น สักพักก็รู้สึกตกใจขึ้นมาเล็กน้อย "แม่นางผู้นี้ ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย"

"หา?" เฉี่ยนหัวตกใจ "สิ่งที่องค์หญิงตรัส หม่อมฉันไม่เข้าใจเพคะ"

แต่จิ้งอ๋องนั้นกลับเข้าใจคำพูดของนางได้อย่างรวดเร็ว เขามองตามหยุนชางไปยังแม่นางคนนั้น เมื่อมองเสร็จ เขาเอ่ยขึ้นว่า "ผู้ชายปลอมตัวเป็นผู้หญิง"

หยุนชางพยักหน้า ใช่แล้ว แม่นางผู้นี้จริงๆก็คือผู้ชายที่ปลอมตัวมา รูปลักษณ์ภายนอกดูเผินๆก็คือหญิงงามนางหนึ่ง แม้จะตัวสูงใหญ่กว่าผู้หญิงทั่วไปอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่สะดุดตาเท่าใดนัก ด้วยความที่เขาปลอมตัวเป็นผู้หญิง คงจะระแวงว่าจะมีผู้อื่นล่วงรู้ จึงต้องคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งแววตา ก็เหมือนจะผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ด้วยความที่นางต้องคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเช่นนี้ แม้ท่าทางของนางจะเหมือนกับผู้หญิงทั่วๆไป แต่ความเป็นธรรมชาตินั้นดูจะมีน้อยกว่าผู้หญิงแท้ๆมาก

"แล้วเขาคนนั้นจะปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อมาลอบพบกับอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยเพื่ออะไรกันล่ะ?" เฉี่ยนหัวขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

หยุนชางครุ่นคิดแล้วจึงพูดว่า "หรือว่าตอนที่เขาเป็นผู้ชายนั้น มีคนที่รู้จักเขาหลายคน ก็เลยกลัวว่าจะมีปัญหาอื่นๆตามมา จึงต้องแต่งกายเป็นสตรีเช่นนี้"

เฉี่ยนหัวพยักหน้า "จะเป็นผู้ชาย หรือเป็นชายที่กลัวว่าจะถูกคนจับได้ก็ตาม หากจะทำการตรวจสอบข้อเท็จจริงก็คงไม่ใช่เรื่องยาก ขอองค์หญิงทรงวางพระทัย หม่อมฉันจะนำข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวชายผู้นี้มารายงานต่อองค์หญิงภายในสองวันนี้เองเพคะ"

หยุนชางรับคำ "ลำบากท่านหน่อยนะ"

เมื่อเฉี่ยนหัวกลับไปแล้ว หยุนชางมองไปยังจิ้งอ๋อง "ขนมกุ้ยฮวาก็ซื้อมาแล้ว กลับวังเถอะเพคะ"

"อืม" จิ้งอ๋องขานรับ รถม้าเคลื่อนตัวออกไป หยุนชางแอบมองใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของจิ้งอ๋อง แล้วนั่งเงียบ

เมื่อมาถึงประตูพระราชวัง จิ้งอ๋องจูงหยุนชางลงจากรถม้า "เดี๋ยวข้าจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เป็นเพื่อนเจ้า จู่ๆเจ้ามาหายตัวไปเช่นนี้ ฮ่องเต้ทรงกังวลมาก"

หยุนชางก้มหน้า ตามเสด็จจิ้งอ๋องเข้าไปในตำหนักฉินเจิ้ง จักรพรรดิหนิงมิได้ประทับอยู่ในตำหนักฉินเจิ้งแต่เพียงพระองค์เดียว เมื่อหยุนชางและจิ้งอ๋องได้รับพระบรมราชานุญาตให้เข้าเฝ้า ก็เห็นว่าข้างโต๊ะวางหนังสือนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ หยุนชางก้มหน้านิ่ง นางก็คือหย่าผินนั่นเอง

"ชางเอ๋อร์ รีบมาให้ข้าดูเร็วเข้า......" จักรพรรดิหนิงทอดพระเนตรเห็นหยุนชางเดินเข้ามาพร้อมจิ้งอ๋อง ก็แย้มสรวลออกมาด้วยความยินดียิ่ง พระองค์จ้องมองนางอยู่พักหนึ่ง หย่าผินที่ยืนอยู่ตรงนั้นมีท่าทางเคร่งขรึม "โอ้ เพียงแค่สองวันที่ไม่ได้เห็นหน้าเจ้า ข้าก็รู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่นานแสนนาน ราวกับเจ้าได้จากข้าออกเรือนไปแล้ว"

หยุนชางก้มหน้า ยิ้มเล็กน้อย จิ้งอ๋องกลับทำหน้าเข้มและกราบทูลจักรพรรดิหนิง "เสด็จพี่ พระองค์ได้ทรงรับปากกับหม่อมฉันไว้แล้ว ขอทรงอย่ากลับคำ โปรดทำตามที่รับสั่งด้วยพ่ะย่ะค่ะ......"

จักรพรรดิหนิงรู้สึกไม่พอพระทัยต่อจิ้งอ๋อง มาเข้าเฝ้าได้ไม่นานก็เอ่ยวาจาที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ จึงทำเสียงฉุนเฉียว "ชางเอ๋อร์เป็นธิดาของข้า"

ทุกคน ณ ที่นั้นพากันอึ้ง เมื่อฮ่องเต้ทรงพระพิโรธขึ้นมา ลักษณะพระราชดํารัสก็แปรเปลี่ยน

จิ้งอ๋องได้ยินดังนั้นแล้วกลับอมยิ้ม "พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเลือกใช้สรรพนามไม่ถูกเลยจริงๆ เมื่อก่อน หม่อมฉันเรียกพระองค์ว่าเสด็จพี่มาตลอด หากแม้นอภิเษกกับชางเอ๋อร์แล้ว หม่อมฉันก็สับสน พระองค์โปรดบอกหม่อมฉันทีเถิด จะให้หม่อมฉันเรียกพระองค์ว่าเสด็จพ่อตามชางเอ๋อร์ หรือจะให้ชางเอ๋อร์เรียกพระองค์ว่าเสด็จพี่ตามหม่อมฉันดีล่ะพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อคำพูดของจิ้งอ๋องสิ้นสุดลง ทุกคน ณ ที่นั้นต่างพากันเงียบ ผ่านไปสักพัก กลับกลายเป็นจักรพรรดิหนิงแย้มสรวลออกมาก่อนใคร "ดูเข้าสิ เจ้าทำให้ข้าต้องพลอยสับสนไปด้วย"